Οι έξυπνοι άνθρωποι, όπως και όσοι έχουν υποχρεώσεις και δεν ανήκουν σε εκείνους που τα βρήκαν έτοιμα, είναι σχεδόν υποχρεωμένοι να είναι γενναιόδωροι. Αυτά τα πράγματα πάνε μαζί. Ως εκ τούτου είναι βλακεία να βλέπεις να ετοιμάζεται να ορκιστεί η νέα κυβέρνηση και συ να σκέφτεσαι τι ψήφισες χτες. Η στήριξη σε αυτόν που κυβερνάει, εδώ που φτάσαμε, είναι κάτι πολύ καίριο για να μην έχουμε δυσάρεστες εκπλήξεις. Πέρα από ψήφους όπως εκείνων που το έριξαν στη Χρυσή Αυγή γιατί βρήκαν ηρωικό το ότι είναι στη φυλακή η μισή κοινοβουλευτική της ομάδα ή από ψήφους σαν αυτές στον Γκλέτσο και τον Λεβέντη, αυτή την ώρα δεν δικαιούται κανένας να στέκεται σε χαιρεκακίες ή να συγκρίνει τον Νικολόπουλο με αυτούς που απήλθαν από χτες…
Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν από χτες πολλά εντυπωσιακά. Ακολούθησαν κατά γράμμα το δόγμα του Τσίπρα «αφήνω να λέμε και καμιά μαγκιά παραπάνω αλλά από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει».(Αυτό μαζί με τη βελτίωση των αγγλικών ενός ανθρώπου που δεν σκίστηκε ποτέ στο διάβασμα ήταν από μόνο του πρωτόγνωρη είδηση). Κατόπιν έστειλαν σπίτι τους κάτι Τσουκαλάδες με παχυλά εφάπαξ και κάτι άλλους τύπους που πάντα ήταν σε κρατικές θέσεις μέσω της πανίσχυρης πασοκαρίας. (Το ότι η Ραχήλ έσκισε δεν μπορούμε να το παλέψουμε εδώ στα Βαλκάνια). Και το κυριότερο, που προσωπικά δεν το περίμενα, έδειξαν τρομερή αυτοσυγκράτηση κατά τη χτεσινή βραδιά. Όχι γιουρούσια δεν είχε, όχι εκείνα τα χυδαία κορναρίσματα και τα χουλιγκάνικα συνθήματα, αλλά μέχρι και περισυλλογή μπορούσες να δεις. Ελπίζω να αποδειχτεί ότι έχει δίκιο ένας φίλος που μου είπε «Γιάννη, δεν τα κάνουμε εμείς αυτά»!
Βέβαια, υπάρχει ένα πρόβλημα που είναι πολιτικό και εν πολλοίς θα καθορίσει και το μέλλον. Η ενίσχυση(περί αυτού πρόκειται)των Ανεξ. Ελ., η αντοχή των δυνάμεων που δεν πιστεύουν στην Ευρώπη, το ποσοστό της Χ.Α., ο σκεπτικισμός με το Ποτάμι, η μικρή δύναμη και στο ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ των φιλομεταρρυθμιστών και των αντιλαϊκιστών, δείχνουν ότι εκείνοι που στην Ελλάδα δεν θέλουν μια οικονομία και μια κοινωνία σαν των εταίρων μας, είναι δεκαπλάσια από τους θεωρούμενους ως «φιλο-μεταρρυθμιστές». Όμως αυτό που δεν λύσαμε τόσα χρόνια δεν πρόκειται να το λύσουμε τώρα, ακόμα κι αν απέξω θα μπαίνει συνεχώς το ζήτημα της αλλαγής στη δημόσια διοίκησή μας και στην διάρθρωση της οικονομίας. Τώρα προέχει να είμαστε έτοιμοι για κριτική αλλά να μην αρχίσουμε τα εμπόδια και τη μιζέρια και τα πανό διαμαρτυρίας(«δεν ματαπλερώνω»!) και την άτεγκτη κριτική. Αυτά που πρέπει να γίνουν είναι… σχεδόν τα πάντα.
Όσα τελικά συνέβησαν πάντως στον χώρο του πάλαι ποτέ «όλου» ΠΑΣΟΚ και η στάση του Καραμανλή αυτές τις μέρες, δείχνουν ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για τα ονόματα με τα οποία μεγαλώσαμε.
Γ.Σ.