…Και ειδικά σκυλιά; Γιατί τα παίρνουν και τα βάζουν σε έναν χώρο που μπορούν να κινηθούν άνετα αρχικά και μετά όταν τα βαριούνται τα δένουν από μια αλυσίδα και ότι προκύψει;
Αναφέρομαι στο τρίτο πληθυντικό γιατί έτυχε στην μέχρι τώρα πορεία μου να μην έχω ποτέ ζώο και ειδικά σκυλί στο σπίτι. Έμενα σχεδόν πάντα σε διαμέρισμα, δεν είχε προκύψει και χωριό παρά μόνο σε πολύ νεαρή ηλικία, ήρθαν έτσι τα πράγματα που δεν είχα επαφή με τα ζώα. Μην έχοντας και την άνεση στην επαφή πάντα τα φοβόμουν τα σκυλιά κι αυτά το καταλάβαιναν, κατά πως λένε από την αδρεναλίνη που πρέπει πάντα να έβγαινε σωρηδόν από τα αυτιά μου. Μια φορά σε ένα σπίτι μιας φίλης μάλιστα ένα μου είχε κάνει και μια επίθεση γιατί ενώ αυτό ήθελε να παίξει εγώ έκανα σαν καραγκιόζης και το θηριώδες τσοπανόσκυλο δεν το εκτίμησε…
Ούτε είμαι από κείνους που έχουν μια δικαιολογία για ότι κάνει ένα ζώο ή εκείνους που βάζουν το χέρι τους στη φωτιά για τα ένστικτα ενός σκυλιού. Αλλά ακόμα κι όταν τα φοβάμαι τα ζώα τα σέβομαι και ακόμα κι αν βλέπω κάποιο με κακό χαρακτήρα ποτέ δεν θα ευχόμουν τις λύσεις που σκέφτονται πολλοί τριγύρω μας.
Στο γραφείο κοντά ήρθε σε μια αυλή ένα μικρό άσπρο μπασταρδάκι το οποίο κάθε μέρα είχε τρομερή διάθεση να παίξει. Είχε ακόμη και με μένα να φανταστείτε που είμαι ξυλάγγουρο σε κάτι τέτοια! Μέχρι που έφτασε κάθε πρωί ή απόγευμα να κουνάει από μακριά την ουρά και να περιμένει στον φράχτη για να παίξει ή να το χαϊδέψω. Ανάθεμα κι αν κατάλαβα αν είναι αρσενικό ή θηλυκό. Χαιρόμουν γιατί είχε ολόκληρη αυλή μπροστά του αν και περιορισμένο. Και ξαφνικά η οικογένεια που το έφερε στην περιοχή του έβαλε μια αλυσίδα μερικά μέτρα και το έδεσε σε ένα δέντρο δίπλα στη μάντρα, σε ένα σημείο που το βράδυ είναι σκοτεινά και απομονωμένα από την πρόσοψη του σπιτιού. Δε λέω, μπορεί απλά να έγινε λάθος εκτίμηση δυνάμεων αλλά το αποτέλεσμα ήταν μερικά βράδια τώρα να στήνω αυτί να ακούσω την αλυσίδα από απέναντι…
Το άσπρο σκυλάκι είχε αλλάξει κι ακόμα κι αν το πλησίαζες από τη μεριά του φράχτη ήταν ανόρεχτο. Κοιμόταν πολλές ώρες και μόνο κάποιες ακούγαμε την αλυσίδα να σέρνεται βασανιστικά. Σε τόσο χώρο, αν δεν ήθελαν να το έχουν κάπως χαρούμενο γιατί το πήραν; Προσπαθώ και δεν μπορώ να το καταλάβω. Και δυστυχώς πάλι σε ρημαδοδιαμέρισμα σε όροφο μένω και η πυλωτή δεν είναι δική μου, φυσικά.
Βρήκα δυο φίλους που ξέρω ότι έχουν κτήματα σε δυο από τους πρώην δήμους γύρω από το Αγρίνιο. Ρωτήσαμε μαζί με τους υπόλοιπους από το γραφείο την οικογένεια που έχει το σκυλάκι και μας είπαν στη ουσία ότι δεν το θέλουν πια. Ευτυχώς, προέκυψε φιλόζωη δική μας, από το γραφείο, ταχύτερη όλων και το μικρό θα έχει ξανά χώρο, όπως φαίνεται. Αν όλα πάνε στραβά θα φορτωθούμε όσο πιο σύντομα γίνεται σε κάποια από τις δύο φιλοζωικές στο Αγρίνιο ή θα το ανακοινώσουμε από δω μήπως βρεθεί κάτι άλλο. Αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί. Επειδή δεν έχω και φιλοζωική πείρα δεν ξέρω τελικά αν, όταν χάνεις το ενδιαφέρον σου για ένα ζώο, είναι πιο απαράδεκτο αυτό με την αλυσίδα ή να το αφήσεις να φύγει κι ας γίνει αδέσποτο. Θα μου πεις μπορεί να μην επιβιώσει… Τι να πω, δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους πλέον κι όλα μου φαίνονται λάθος.
Γ.Σ.
2 Σχόλια
Καλό θα ήταν κυρία viviana Anagnostopoulu μιας και είστε προεδρος της Φιλοζωικής να ενδιαφερθειτε για καποια αδέσποτα στην περιμετρική στο 10ο Δημοτικό γιατι αν παθει καποιο κάτι τότε θα εχει να λέει η φιλοχωική,
Κ. Viviana Anagnostopoulou, ο Ιδιοκτήτης του κάθε κατοικίδιουμ Σκυλί ή γάτα, φέρει την ευθύνη για το Ζώο του και οφείλει ακόμη να του έχει Ηλεκτρονική ταυτότητα σύμφωνα με το νόμο. Εγώ αρνούμαι να πλητώνω φόρο για να μεζεύει ο Δήμος το κατοικίδιο του κάθε ενός που το βαρέθηκε. Αν ο ιδιοκτήτης το βαρέθηκε ας το δώσει στο Δήμο αλλά να πάρει και το κόστος για την τροφή του κλπ.
Και επί τέλους ας θεσμοθετήσει η Πολιτεία φόρο για τα κατοικίδια όπως είναι σε άλλες χώρες για να κρατήσουν κατοικίδιο αυτοί που πραγματικά αγαπάνε τα ζώα ή τα χρειάζονται και θέλουν να τα έχουν. Όχι φιλόζωοι εκ του ασφαλούς και το κόστος στις πλάτες των άλλων.