Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για Μουσεία που δραστηριοποιήθηκαν στην περιοχή μας, τα οποία δεν είναι αρχαιολογικού περιεχομένου αλλά πιο εξειδικευμένων θεματικών: Πρόκειται για το «Κέντρο Χαρακτικών Τεχνών – Μουσείο Βάσως Κατράκη» αλλά και το Λαογραφικό Ιστορικό Φιλολογικό Μουσείο Αιτωλοακαρνανίας. Σε αυτά προσθέτουμε και το Παπαστράτειο Μουσείο Αγρινίου το οποίο φαντάζει πλέον μικρό μπροστά σε εκείνο της Πάτρας.
Από την άλλη υπάρχουν και προσπάθειες που ξεκίνησαν τα τελευταία χρόνια όπως το Αθλητικό Μουσείο Αγρινίου από τη ΓΕΑ.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι η οικονομική κρίση κτύπησε σκληρά τα περισσότερα από αυτού του είδους τα εγχειρήματα και η αδυναμία του κράτους να στηρίξει μερικώς η ολικώς τέτοιες προσπάθειες δημιουργεί αναξιοπιστία στην ες αεί βιωσιμότητα τους.
Σε τέτοιες περιπτώσεις μόνος σωτήρας το κοινό, που σε τελική ανάλυση θα αποδείξει πόσο αγαπάει τις πολιτιστικές προσπάθειες αυτού του είδους στο τόπο του.
Και εδώ οι οπτικές και οι αποφάσεις πρέπει να είναι σκληρές. Η νέα εποχή αλλοίωσε την οπτική μας, βλέπουμε πλέον πράγματα που μας φαίνονται μεγάλα μικρά και προσωρινά, όταν η αντίληψη του χώρου μικραίνει, αφού εμφανίζονται πολιτιστικοί κολλοσοί όπως το Μουσείο Ακρόπολης η το Αρχαιολογικό Πατρών.
Ο επισκέπτης γίνεται αμείλικτος κριτής, κριτήριο για να σταματήσει ή πόσο μάλλον να πληρώσει ένα εισιτήριο είναι η προσβασιμότητα , το πλήθος των εκθεμάτων, το μέγεθος του εκθεσιακού χώρου και οι νέες τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται.
Στο πλαίσιο αυτό καλούνται πολιτιστικές προσπάθειες όπως οι παραπάνω να ορθώσουν εκ νέου το Ανάστημα τους. Προαπαιτούμενη η βοήθεια των αρμόδιων φορέων με συγκεκριμένο πάντα σχέδιο και στόχευση.
Το πως θα γίνει αυτό είναι θέμα των αξιόλογων ανθρώπων που πρωτοστάτησαν με πολύ κόπο στη δημιουργία των προαναφερόμενων Μουσείων.
Αν πάντως βρεθούν οι πόροι, πρέπει να σκεφτούν πολύ καλά πως οι μουσειακοί χώροι θα γίνουν βιώσιμοι με τις νέες συνθήκες, οι οποίοι απαιτούν πολυχώρους και νέες λογικές και κυρίως συνύπαρξη και με άλλα εκθέματα ή δραστηριότητες…
Άγριος