Βράδυ Πέμπτης βροχερής, στην Χαριλάου Τρικούπη στο Αγρίνιο, περίπου 10 το βράδυ. Στο ξενοδοχείο δίπλα από το Άνεσις κόσμος απέξω και αστυνομία. Κάπου δέκα αστυνομικοί, ένα βανάκι, δύο περιπολικά. Ο παράδρομος κλεισμένος. Προφανώς κάτι μεγάλο έγινε ή πρόκειται να γίνει.
Μπα, απλά δυο ομάδες θα έρθουν να παίξουν βόλεϊ γυναικών στην πόλη! Έτσι έλεγαν περίοικοι που ρώτησαν και έμαθαν. Όλοι μαζί και οι αστυνομικοί αντάμα, κούναγαν το κεφάλι από απελπισία με τα χάλια μας. Τόσοι άνθρωποι, τόσες εργατώρες, τόσα μέρη αφύλακτα για να είναι ασφαλείς γυναίκες να μπορέσουν να παίξουν βόλεϊ! Αυτή είναι η Ελλάδα που φτιάξαμε όλοι μαζί. Γιατί μαζί τη φτιάξαμε, να μην ξεχνιόμαστε. Είτε με απολυταρχικές, είτε με ελευθεριακές ιδέες είναι κατόρθωμα όλων μας ότι για να γίνει μια αθλητική γιορτή, σε ένα τόσο… μη βίαιο σπορ όπως το βόλεϊ γυναικών, σε μια πόλη διψασμένη για κάτι τέτοιο, πρέπει να κουβαλήσουμε διμοιρίες από όλη τη Δυτική Ελλάδα!
Διότι είναι αλήθεια ότι και αυτό το σπορ έχει μαγαριστεί όπως τόσα άλλα και οι ιθύνοντες έχουν τον νου τους για να μην ακούνε μετά τα εξ αμάξης. Οι Ούννοι μπορούν να σκοτωθούν και για αγώνα σκάκι και μπορεί να το κάνουν και εκατό χιλιόμετρα μακριά από κει που διεξάγεται το εκάστοτε αθλητικό γεγονός. Αλλά συνήθως κάνουν ότι κάνουν εκεί που θα έχουν διαφήμιση. Το γιατί και το πώς είναι μια μεγάλη κουβέντα.
Αλλά δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε την ουσία: αυτή είναι η Παιδεία και ο Αθλητισμός που φτιάξαμε. Κι αλλού υπάρχει βία, αλλά όχι όταν παίζουν βόλεϊ γυναίκες.
Είπα γυναίκες και θυμήθηκα τις παρουσίες εκείνες που φεύγουν και δεν θα αναπληρωθούν. Έφυγε και η αξιαγάπητη κυρία μας, η Ακακία Κορδόση. Θα τη θυμόμαστε, όντες τυχεροί που τη γνωρίσαμε. Πόσα πολλά πράγματα έκανε σε μια ζωή! Ένα «καλό ταξίδι» μπορούμε να της πούμε, μένοντας με την πίκρα όσοι πιστεύουμε ότι έπρεπε να παραλάβουμε καλύτερα τη σκυτάλη που παρέδωσαν άνθρωποι σαν εκείνη…
Γ.Σ.
1 Σχόλιο
ΟΦΕΙΛΩ ΕΝΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ κ. Γ.Σ (ΓΙΑΝΝΗ ΣΥΜΨΥΡΗ).
ΜΕ ΕΝΑ ΔΟΜΗΜΕΝΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΩΝ 250 ΛΕΞΕΩΝ ΤΑ ΕΙΠΕ ΟΛΑ. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ.