Ετούτη η στήλη σε κάποιες περιπτώσεις έχει αποκτήσει τα χαρακτηριστικά ενός blog μέσα σε μια ιστοσελίδα. Και καμιά φορά ειδικά τις Κυριακές πραγματικά η θεματολογία καλεί κάποιον να σε λυτρώσει από του λόγου της.
Τι μπορείς να πεις για όλα αυτά τα απίθανα που συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ ή στους Ανεξάρτητους Έλληνες; Δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι πως δίνουμε όλοι μαζί μια μάχη οπισθοφυλακής. Ακόμα και τα πιο σοβαρά δεν έχει διάθεση να τα αποκωδικοποιήσει ο κόσμος. Χτες για παράδειγμα διάβασα κάτι εκπληκτικό που μου απάντησε στην ερώτηση τι θα γινόταν αν έπαιρνες κάθε φράγκο από την πλουτοκρατία, αν την άλλη μέρα θα έφτιαχνες μια οικονομία που θα κάλπαζε.
Οι πολύ πλούσιοι λέει στη Ελλάδα αυξήθηκαν μέσα στη κρίση. Πήραν κι άλλα από τους φτωχούς δηλαδή. Κατανοητό μέχρι εδώ. Πόσα όμως πήραν;
Έφτασαν, λέει, από 506 άτομα στα 565 και από τα 60 δις δολάρια περιουσία, στα 70 δις. Δολάρια, έτσι; Κοινώς η πλουτοκρατία στην Ελλάδα έχει κάπου 60 δις περιουσία. Ας πούμε ότι κρύβει τα διπλάσια ή τα τριπλάσια σε off-shore, Ελβετίες, λίστες κλπ. Μιλάμε για 150 δις ευρώ. Τώρα ας ξεχάσουμε ότι μέσα εκεί δουλεύει κόσμος και ότι από αυτά τα λεφτά κάποιοι είναι συνεπείς στους φόρους, κι ας πούμε ότι ορμάμε στα ανάκτορα και τους τα παίρνουμε. 150 δις ευρώ. Μα, δεν μας λείπουν τόσα. Θέλουμε καμιά 400ριά δις! Κι αν κάποιος πει ότι αυτά είναι δάνεια και να μην τα πληρώσουμε, να ρίξουμε «χιόνι»: μα τα 150 δις των πλουσίων χωρίς να κάνουμε δουλειές και παραγωγή δεν φτάνουν ούτε για 5 χρόνια-χωρίς να πληρώνουμε πουθενά-αφού θέλουμε καμιά 25ριά δις το χρόνο πάνω από όσα βγάζουμε! Πριν δυο χρόνια θέλαμε 40 δις παραπάνω από όσα βγάζαμε! Γι’ αυτό σας λέω, ας το αφήσουμε. Δεν βγαίνει όπως τα υπολογίζουμε…
Οπότε θα σας ξεφορτώσω με ένα αστείο περιστατικό δώρο για την Κυριακή, που μας εξηγεί και πως είναι δομημένη η οικονομία και η κοινωνικότητα στα όμορφα μέρη μας: Βρίσκω χτες το μεσημέρι έναν φίλο και τον βλέπω ότι είναι ταλαιπωρημένος από αυτό που λέμε «έξοδο» στο Αγρίνιο. «Πως είσαι έτσι, ρε;», του λέω βλέποντας κόκκινα μάτια, κομμάρες, έλλειψη διάθεσης. «Δεν θα το φανταστείς τι έπαθα», μου λέει. «Πήγα για περπάτημα στον Αη-Γιάννη το Ρηγανά»!
«Κι έγινες έτσι;» ρωτάω άναυδος, αλλά περιμένοντας και το υπόλοιπο: «Όπως περπάταγα κάπου με τσάκωσαν στο δρόμο κάτι κολλητοί που πέρναγαν με αμάξι, με έψησαν να πάω μαζί τους και γυρίσαμε 4 ουζερί μέχρι τις 7 το απόγευμα! Έγινα κόκκαλο στο πιώμα! Να πάρει, και μετά σου λένε ότι το περπάτημα κάνει καλό! Και να ‘λεγα ότι πήγα κάπου με μαγαζιά; Ούτε ένα μαγαζί δεν έχει εκεί κάτω που έφτασα!».
Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ πέθανα στα γέλια. Αγρίνιο, το μόνο μέρος που το περπάτημα δεν κάνει πάντα καλό…
Γ.Σ.