Χτες αργά το βράδυ περνούσα από την πλατεία Δημάδη μόνο από περιέργεια για το “μετά” όχι για δουλειά. Είχα μόλις μπει στο ίντερνετ και είχα δει εικόνες που είχε ανεβάσει το site από την πολύ καλή δουλειά που έκανε συνάδελφος που δεν χρειάζεται να αναφέρω(κι όμως έτσι είναι…). Μπροστά μου είχα μια πιο ζωντανή εικόνα γιατί μόλις είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι ενδιαφερόμενοι, περίοικοι, γείτονες, κλπ. Με δυσκολία πέρασε το αμάξι πάνω από τα γυαλιά. Είχα μερικές καταπληκτικές φωτογραφίες «στο πιάτο».
Αποφάσισα να μη βγάλω καμία. “Για ποιο λόγο να το προμοτάρω όλο αυτό;”, ήταν η σκέψη μου. Αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα το πιστωνόμουν για καλό και άλλωστε όσοι έχουν λόγο να τα σπάνε εννοείται ότι δεν θέλουν δημοσιότητα. Από την άλλη δεν ξέρω κανένα που να έφτασε στο σημείο να κάνει κάτι ενώ έπαιρνε η πλατεία τη μορφή που έχετε δει. Δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο και δεν ήταν είδηση. Είναι κάτι σύνηθες και μάλιστα κάποιοι φαινομενικά διαφωνούν με τη βία αλλά το μάτι τους φλέγεται την ώρα που αυτή ξεσπά.
Ποιος ο λόγος να γίνω βαποράκι και να απαθανατίσω τη βία; Ούτε λογοκρισία κάνω γιατί είναι ένα θέαμα που εννοείται ότι δεν θέλει ΜΜΕ. Αν ενοχλούσε ή αν κινητοποιούσε, κάποιος θα μας το έλεγε. Εδώ έγινε σαν να ήταν μια λιτανεία ή μια λαϊκή αγορά…
Οπότε πήγα παρακάτω. Προσπέρασα. Και σήμερα διάβασα με χαρά τη διαπίστωση ότι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα επί της ουσίας τελείωσε τη Χρυσή Αυγή. Δεν είναι μόδα πια και δεν της δίνει δίκιο η συντριπτική πλειοψηφία. «Γιατί να της ξαναδώσω λόγο;» σκέφτηκα μάλλον ανακουφισμένος. Να, αντί για τη σπασμένη Δημάδη πάρτε την Piazza Navona στη Ρώμη…
Γ.Σ.