Το σύνδρομο της ανεξαρτησίας ξεσπούσε συχνά ως ιστορικό απωθημένο ή ως εργαλείο αλλαγών.
Στην πρώτη περίπτωση κατατάσσουμε περιπτώσεις με σεβαστό υπόβαθρο εθνικής-θρησκευτικής-κοινωνικής καταπίεσης που δύσκολα δεν τηρούνταν από τους ισχυρούς τον 18ο αιώνα.
Τώρα, εν έτει 2014 οι ανεξαρτησίες φαίνονται ως πολυτέλειες -χειραγωγούμενα εργαλεία.
Στην εποχή αυτή της πολυτέλειας η Σκωτία θυμήθηκε ότι βρίσκεται 300 χρόνια υπό Αγγλική Κυριαρχία. Σεβαστά τα προβλήματα της αλλά την εποχή που τη θυμήθηκε, άλλα έθνη καταπιεσμένα και πληρώνοντας πολλές φορές βαρύ φόρο αίματος σε άλλες κρατικές οντότητες δεν βγάζουν τσιμουδιά: Τι έγινε το Κουρδιστάν; Πως φιμώθηκε η Παλαιστίνη; Μήπως μονοπωλεί το νέο κράτος που αναδύεται (sic) , το Ισλαμικό Χαλιφάτο που “αποκεφάλισε” τις ιστορικές μνήμες και την εθνική αυτοδιάθεση αρχαίων εθνών;
Αλήθεια, τι έγιναν τα παραπάνω επίδοξα νέα κράτη ; Μήπως επικρατούν ως καρικατούρες στον μεντιακό μικρόκοσμο; Ή αποτελούν την παρακμιακή συνέχεια του 2014 της προηγούμενης δεκαετίας, όταν η αλυτρωτική διάθεση της τοπικής κοινής γνώμης στρέφονταν μόνο σε επίπεδο πόλεων ( κόντρα Αγρίνιο-Μεσολόγγι) ή νομών;( θέση της Αιτωλοακαρνανίας στην ανεξάρτητη Περιφέρεια;).
Όχι προς Θεού ( ως αντίβαρο στο ISIL) δεν κατηγορώ την αναγκαιότητα Διοικητικής Αυτονομίας του τόπου που αγαπούμε παθολογικά ( και καλά κάνουμε). Αλλά τονίζω πως η ανάγκη αυτοπροσδιορισμού μπορεί να εκφραστεί μέσα από την Αυτοδιοίκηση στην μέχρι τώρα Ελληνική εκδοχή του 20ου αιώνα ή -αν έχει πολιτικό η θρησκευτικό υπόβαθρο- να σηκώσει το μπαϊράκι της κρατικής ανατροπής με ότι αυτό συνεπάγεται ( Σκωτία) ή της θρησκευτικής διεστραμμένης έκφρασης ( Μέση Ανατολή).
Όπως και να έχει: Οι αυτονομιστικές κινήσεις συνεπάγονται παρακμή των ιδεολογιών όχι μόνο ως ουσία αλλά και ως κοινωνικά εργαλεία. Και αυτό πρέπει να προβληματίσει γιατί αντί για 21ο αιώνα μάλλον θυμίζει Βαλκανικούς πολέμους.
Άγριος