Της Φωτεινής Τσιτσώνη – Καβάγια
Φωτογραφίες του χθες που θυμίζουν παλιές καλές μέρες, τότε που η Ακακία Κορδόση γινότανε μια ζεστή, ζεστή αγκαλιά για όλα τα παιδιά της τάξης μου, αλλά και για μένα την ίδια, όταν την επισκεπτόμαστε στο σπίτι της, όπου κυριολεκτικά δέσποζαν τα φινετσάτα έπιπλα, και πιο πολύ τα βιβλία στις μεγάλες βιβλιοθήκες της.
Και πάντα το αγαπημένο θέμα της κουβέντας μας ήταν τα βιβλία της με τους ξεχωριστούς ήρωές τους, που ήταν άνθρωποι κι αυτοί καλοσυνάτοι σαν κι εκείνη, απλοί και καθημερινοί
Ως συνομιλήτρια σε σαγήνευε με το ακαταμάχητο και πλατύ χαμόγελό της, ενώ τα λόγια της πραγματικά σε ταξίδευαν πάντα στο Μεσολόγγι, το Μεσολόγγι του χθες, που σ’έκαναν να γυρνάς χρόνια πίσω και να βλέπεις τον εαυτό σου μικρό παιδάκι μπροστά στην απεραντοσύνη της λιμνοθάλασσας, αλλά και στο Μεσολόγγι του σήμερα με όλα του τα προβλήματα.
Η Ακακία Κορδόση ήταν πραγματικά μια φλόγα, που άντεξε στην παγωνιά του πεπρωμένου, αλλά και των καιρών, ευαίσθητη και βαθιά ανθρώπινη, μια ξεχωριστή προσωπικότητα των γραμμάτων, ένας ευαίσθητος, καλλιεργημένος και ταλαντούχος άνθρωπος, που με το έργο της τίμησε τη γενέτειρά της αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα.
Με το θάνατό της λες και ξεριζώθηκε ένα κομμάτι του Μεσολογγίου, που μοιάζει τώρα πιο φτωχό από ποτέ! Ας της ευχηθούμε καλό της ταξίδι!