Δευτέρα σήμερα και τί καλύτερο από μια αθλητική αναφορά; Σύμπασα η Ελλάς παρακολουθεί και πάλι τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η παράλογη, ίσως και ηλίθια, αθλητική βία. Έγιναν κάποιες κινήσεις τον τελευταίο καιρό που είχαν μεγάλο αντίκτυπο με αποτέλεσμα γεγονότα σαν τα χτεσινά στο Περιστέρι να μην είναι και τόσο συνηθισμένα. Τώρα αν κάθε δεύτερη Κυριακή ξεφεύγει λίγο το θέμα είναι άλλη υπόθεση.
Καλή διάθεση να υπάρχει και τα… κινήματα θα δώσουν από μόνα τους τη λύση, δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε σε οργανωμένες πολιτικές. Αυτά τα ζητήματα δεν θέλουν θεσμικές παρεμβάσεις, ούτε θέλουν κανονικά δικαστήρια. Μπορείς εσαεί να λες γενικότητες του στυλ «θα αποδοθεί δικαιοσύνη και το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο» κι ας μην έχεις τη δυνατότητα να παρακάμψεις ούτε καν τις αναβολές που επιβάλει, με το έτσι θέλω, το δικαστικό/δικανικό σύστημα της χώρας. Οι οποίες καθιστούν σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς και παραγωγής αθλητικού μίσους- και άρα βίας- έρμαιο στις διαθέσεις των κατηγορουμένων, τελικώς.
Μπορείς να ακούς τους δημοσιογράφους στο κρατικό ραδιόφωνο να μονολογούν, ωσάν να έπεσαν από τον πλανήτη Άρη προχτές, «μα γιατί τόσο μίσος; γιατί τέτοιος φανατισμός βρε παιδί μου; άνθρωποι είναι και οι παράγοντες και οι διαιτητές». Φτιάξτε ομάδα να ‘ούμε και να κερδάτε και τα δικαστήρια, που λέει και μια ψυχή… Ναι αλλά χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει ειρήνη, όλοι το ξέρουν αυτό.
Μπορείς από την άλλη να μιλάς για το «οπαδικό κίνημα» αλλά να μην καταδικάζεις συμπεριφορές σαν αυτές που βλέπεις στο βίντεο κα στη φωτογραφία. Να ανακοινώνεις γενικά κι αόριστα «λευτεριά σε ΟΛΟΥΣ τους οπαδούς». Σε όλους; Ό,τι κι αν έχουν κάνει; Γενίκευση δεν είναι αυτό; Ποιος την πληρώνει; Εκείνος που αληθινά «ζει για την Κυριακή». Που θέλει να έχει μπάλα και την αγαπημένη του ομάδα χωρίς να τη συνδυάζει με τσαμπουκάδες. Ο οποίος, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, κάθε άλλο παρά πλειοψηφία είναι. Βλέπετε στην Ελλάδα, αυτό το «ζω για την Κυριακή» αν δεν περιλαμβάνει γιουρούσια και επίδειξη μαγκιάς, περιλαμβάνει πολιτική και ιδεολογία, που ελάχιστη σχέση έχει με ένα αθλητικό θέαμα.
Με όλα τούτα τίποτε δεν μοιάζει να αλλάζει. Ο υπουργός επιχειρεί μερικούς λεονταρισμούς αλλά τα κουμάντα τα έχουν άλλοι. Στη διοίκηση του ποδοσφαίρου π.χ., που την καλεί να παραιτηθεί όσο ερευνάται δικαστικώς, κι εκείνη απλά απαντά «δεν δεχόμαστε υποθέσεις». Σου λέει, «δεν μπορούν να παρέμβουν στο αυτοδιοίκητό μας». Ναι, αλλά μπορούν να μην επιτρέπουν τη διεξαγωγή αγώνων, έτσι δεν είναι;
Στη δικαιοσύνη που δεν έχει καταλάβει ότι οι ποινές έπρεπε να είναι γρήγορες και μικρές, ώστε να μπορούν να επιβληθούν. Στους δήθεν ποδοσφαιρόφιλους που δεν είναι εκεί για το ποδόσφαιρο αλλά για τη διέξοδο από τη μιζέρια τους.
Και καταλήγουμε στις εικόνες που βλέπετε. Τουλάχιστον, όπως φαίνεται από την παρουσία του κουκουλοφόρου τέρμα δεξιά στη φωτογραφία, δεν υπάρχει φυλετική προκατάληψη, είναι διαφυλετικό το ξύλο, δεν είμεθα προκατειλημμένοι. Το, δε, βίντεο σε κάνει πιο σοφό. Οι φωνές που ακούγονται αρχικά λένε «όχι ρε φίλε, γιατί; θα τιμωρηθούμε!». Μετά όταν «οι δικοί μας» παίρνουν το ντου επικρατούν πιο πολεμικές φωνές: «γ…στε τους», «μ…νιά Ατρόμητοι»! Μετά, όταν εμφανίζεται το… ιππικό, με μεγάλη καθυστέρηση ασφαλώς, ακούγεται το «πίσω ρε, πίσω»! Μετά «όχι ρε π…τη μου, τον έπιασαν»! Όχι, δείτε τον τίτλο που έχει βάλει στο βιντεάκι ο… χρήστης και τον διάλογο που γίνεται από κάτω.
Και μετά θα ακολουθήσει η γνωστή ιεροτελεστία. Λευτεριά σε όλους, όχι στο φακέλωμα και τις κάμερες, κλπ, κλπ. Και το επόμενο επεισόδιο θα παιχτεί κάπου αλλού…
Γ.Σ.