Κάθε χρόνο τέτοια εποχή μια μανία τους πιάνει όλους με το τι βαθμούς έφεραν τα παιδιά στη Πανελλαδικές. Τα φροντιστήρια ασχολούνται πιο πολύ κι από τους γονείς με τα αποτελέσματα για τους γνωστούς λόγους, που όλοι μας γνωρίζουμε αλλά κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Ένας ολόκληρο μηχανισμός κινείται αυτές τις μέρες, με ρίζες βαθιά μέσα στις αλήθειες και τα ψέματα που μάθαμε από μικροί.
Ανακοινώνονται ονόματα επιτυχόντων και αριστούχων και είναι θεμιτό μέχρι ενός σημείου, παρότι τα παιδιά που δεν βλέπουν τα ονόματά τους ίσως νιώθουν κάπως μειονεκτικά. Η αριστεία μπορεί να διώκεται σε αυτή τη χώρα μόλις μπεις στο Πανεπιστήμιο αλλά στις εισαγωγικές, όλα κι όλα, έχει την προβολή που της πρέπει…
Το σημαντικό είναι ότι δεν λέει κανένας στα παιδιά το κλειδί της επιτυχίας. Αυτό δηλαδή που πρέπει να κάνουν και όσοι πέρασαν κι όσοι θριάμβευσαν κι όσοι «απέτυχαν». Στην τελευταία αυτή κατηγορία όλοι μένουν στο «δεν πειράζει, θα έχεις κι άλλες ευκαιρίες, δεν τελείωσε τίποτε», εννοώντας οι πιο πολλοί ότι αν μπορούν να ματώσουν οι γονείς σου μπορείς να πας στο εξωτερικό, προκειμένου να μην ζήσεις την… κατάρα να δουλέψεις με τα χέρια σου ή να ανοίξεις μια επιχείρηση γιατί έχεις μια ιδέα κι όχι ως έσχατη λύση.
Το κλειδί, όλοι το ξέρουν, είναι να διαλέξεις κάτι που να το αγαπάς! Αν διαλέξεις κάτι τέτοιο, όσο κορεσμένο επάγγελμα και να κάνεις είναι βέβαιο ότι θα πετύχεις. Και φυσικομαθηματικός να γίνεις, που λέει ο λόγος, (μια και ο φυσικομαθηματικός στην Ελλάδα είναι κάποιος που απλά θα δυσκολευτεί να γίνει εκπαιδευτικός, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο που είναι κάποιος που ερευνά…)αν το αγαπάς θα τη βρεις την άκρη. Και με τον γόνο από το καλαμάρι να σου αρέσει να ασχολείσαι θα βρεις τρόπο. Αρκεί να σου αρέσει. Γιατί αν πας για γιατρός, δικηγόρος, πολιτικός μηχανικός, γιατί έτσι συμφωνήσατε στο σπίτι, αργά ή γρήγορα θα πέσεις πάνω στο «ελληνικό εκπαιδευτικό πρόβλημα» που έχει γίνει πια επαγγελματικό…
Γ.Σ.