Οι φετινές απόκριες στο Αγρίνιο θα μπορούσαν να την αφηγηθούν ένα παλιό τραγούδι των “Τρύπες”. Όσοι έχουν νησίδες εφηβείας ’90ς μπορούν να μυηθούν λίγο πιο γρήγορα.
Ο τίτλος του ρετρό πλέον τραγουδιού είναι η “μάσκα που κρύβεις”. Το β΄ενικό μπορεί να σε προδιαθέτει ένα αφηγηματικό ενδοδιάλογο με την πόλη που ζούμε.
Είναι η πόλη που πνίγει τα δάκρυα (αλλά και τη χαρά της) στο παράλληλο καθημερινό εγώ της. Τα πνίγει βολτάρωντας τα στους λίγους δρόμους που διαθέτει ή πολύ περισσότερο στην καρέκλα ενός καφενείου. Καμιά φορά η μονοτονία αυτή όζει από μέσα της ως “μυρωδιά της φωτιάς”. Ποια φωτιά είναι αυτή; Πάντως σιγοκαίει και άγνωστο αν και πότε θα ξεσπάσει και συνήθως ξεσπάει στον μικρόκοσμο αυτού/αυτής που την έχει.
Είναι η πόλη που ακροβατεί ανάμεσα από αλυσίδες της θλίψης και μαχαιριές της χαράς, δηλαδή στο ασφαλές πεδίο του μετρίου: Ούτε πας στον πάτο, ούτε φτάνεις στο σημείο η χαρά να σε αφήσει να σε καλπάσει.
Και επειδή αγρινιώτικη απόπειρα ψυχανάλυσης με στίχους Γιάννη Αγγελάκα από το μακρινό 1993 δεν γίνεται σε μία ανάρτηση, καλύτερα να θυμηθούμε να σε τρομάξει το τραγούδι αυτό και να φύγεις..αφήνοντας το στην αγκαλιά μιας σκιάς.
Για αυτό ας ξαναθαφτούν όλα τα παραπάνω κάτω από την αποκριάτικη μάσκα. Που για την πόλη μας σημαίνει πιτσιρίκια στο δρόμο που χθες έφεραν λίγο την άνοιξη, μια μικρή κακή μερίδα μαγαζάτορων να περιμένει την αρπακτή με άκομψο τρόπο και με κύριως πιάτο χωρούς μετά μουσικής και εστίασης. Και στο πλαίσιο αυτό δεν λείπουν οι αόρατοι εχθροί που δεν αφήνουν να γίνει καρναβάλι.
Πως να το κάνουμε η πόλη δεν το χει με τα καρναβάλια. Το πολύ πολύ ας κάνει μια αυτοενδοσκόπηση…κάτω από τη μάσκα που φορά.
Λ.Υ.
Υ.Γ.
Πριν λυτρωθείς απ’ τα δάκρυα που πνίγεις
Πριν σε προδώσει η μυρωδιά της φωτιάς
Πριν τυλιχτείς στις αλυσίδες της θλίψης
Πριν αρνηθείς τις μαχαιριές της χαράς
Πριν σε τρομάξει το τραγούδι και φύγεις
Προτού χαθείς στην αγκαλιά μιας σκιάς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
κάτω απ’ τη μάσκα που φοράς