Τα Γεφύρια του Αλάμπεη είναι ( η μάλλον) ήταν ένα ιστορικό σύμβολο της Αιτωλικής πεδιάδας, που συνέδεε την Μακρυνεία με το Παναιτώλιο, υπερβαίνοντας τα φυσικά εμπόδια και την απρόβλεπτη στάθμη της Λυσιμαχείας και της Τριχωνίδας.
Τα Γεφύρια του Αλάμπεη αποτυπώθηκαν σε γκραβούρα και κοσμούν το εξώφυλλο ενός από τα πιο σημαντικά βιβλία για το Αγρίνιο του Αριστείδη Μπαρχαμπά με τίτλο “Το Αγρίνιο Κάποτε”
Έχοντας υπόψιν την παραπάνω εικόνα, ξεκινήσαμε να τα βρούμε. Επιλέχθηκε ποδήλατο για να υπάρχει η δυνατότητα να εντοπιστεί πιο εύκολα και καλύτερα. Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες που υπήρχαν, τα γεφύρια απείχαν από το Αγρίνιο γύρω στα 9 χμ συνολικά. Απόσταση που επέτρεπε την χρήση ποδηλάτου. Πορεία λοιπόν νότια της Εθνικής Οδού στην κατεύθυνση προς Μακρυνεία και στη συνέχεια στοφή αριστερά στον παράδρομο που οδηγούσε στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου Κατσίκη.
Η αριστερή στροφή οδήγησε σε έναν εύκολο προσβάσιμο χωματόδρομο. Σύντομα ο χωματόδρομος διασταυρώνονταν με έναν κάθετο.. Η σήμανση που υπήρχε στη διάθεση μας έλεγε ότι εκεί ήταν τα γεφύρια, γεφύρια όμως δεν βλέπαμε… Ήμασταν κοντά να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια όταν βλέπουμε ένα αγροτικό να έρχεται αντίθετα στο ίδιο δρόμο. Του κάνουμε νόημα και όταν σταματάει, τον ρωτάμε:
«Στα γεφύρια του Αλάμπεη πως πάμε;»
Η απάντηση ξαφνιάζει:
«Είστε ήδη πάνω στα γεφύρια!!!»
Οι περαστικοί αγρότες λοιπόν μας επιβεβαίωσαν αυτό που φανταστήκαμε. Ότι τα Γεφύρια ήταν εκεί,στο ύψος του χωματόδρομου, τα οποία δυστυχώς έχουν εξαφανιστεί στη δεκαετία του ’60 .
Σε κάποια σημεία μάλιστα ήταν ορατό το νερό της βαλτώδης περιοχής, απομεινάρι της θύμησης της γνωστής γκραβούρας, που δείχνει τα Γεφύρια να ενώνουν τις δύο πεδιάδες, περνώντας πάνω από τα νερά.
Ακολουθώντας τον χωματόδρομο νότια φτάσαμε στο ανηφορικό σημείο, που μας υπέδειξαν ότι τα Γεφύρια τελειώνουν. Ίχνη δόμησης δεν μπορούσαν να εντοπιστούν πουθενά, λόγω της πυκνής βλάστησης.
Αντίθετα ο αύλακας ήταν ορατός , που έγινε 50 χρόνια πριν τουλάχιστον και έκοψε τη “συνέχεια” των Γεφυριών.
Από το ύψωμα πλέον αντικρίζουμε τα Γεφύρια, Ποια Γεφύρια δηλαδή, το χώμα και τη βλάστηση δεξιά και αριστερά που έκρυψε τα μυστικά τους.
Το μόνο που το ταυτίζει με την τοποθεσία της Γκραβούρας του 19ου αιώνα είναι οι κορυφογραμμές των βουνών και ο κάμπος αριστερά και δεξιά που θυμίζει ότι κάποτε εκεί ήταν Γεφύρια και Νερό ελώδους έκτασης….
Διανύθηκε όλη η παραπάνω υποδεικνυόμενη διαδρομή. Στο σημείο αυτό παρατίθενται τα γεφύρια, όπως διασώθηκαν φωτογραφικά πριν 50 χρόνια, για να φανεί πως εξαφανίστηκαν ( Πηγή Αγρίνιο- Γλυκές Μνήμες)
Στη συνέχεια ακολούθησε ο δρόμος της επιστροφής, που άφησε πίσω του ένα μνημείο μεγάλης ιστορικής κληρονομιάς ξεχασμένο στη λήθη, χωρίς κανέναν να ενδιαφερθεί να το αναδείξει. Το χειρότερο είναι ότι ενώ η πρόσβαση είναι εύκολη και ενδείκνυται ακόμα και για ποδηλατική βόλτα, δεν μπορεί να εντοπιστεί. Ο λόγος στους αρμόδιους που επιτέλους πρέπει να το αναδείξουν, ότι τουλάχιστον έχει απομείνει.
Επιμέλεια: Λίνος Υφαντής, Σωτήρης Καρανίκας