Ένας χρόνος κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ πέρασε. Κυβέρνηση που δεν συγκρίνεται με ΕΔΑ, ούτε ΠΑΣΟΚ ’81 και άλλες ιστορικές συγκυρίες, γιατί το ιστορικό προηγούμενο ήταν μοναδικό.
Τους πρώτους μήνες μέχρι την συνθηκολόγηση το μπαϊράκι στην Ευρώπη που σήκωσε ήταν μια ουτοπία. Αυτή η ουτοπία εκτιμήθηκε θετικά από το εκλογικό σώμα και του έδωσε νίκη στις εκλογές.
Η συνθηκολόγηση και τα νέα μνημόνια που ήλθε τον αναγκάζουν να κάνει ότι έκαναν και οι άλλοι, επιλέγοντας άλλες κοινωνικές ομάδες.
Μεγαλύτερα λάθη του ως τώρα το δημοψήφισμα, οι ροπές προς την αναξιοκρατία και κάποιες ιδεοληπτικές αποφάσεις.
Λάθη κάνουν όλες οι κυβερνήσεις. Εδώ όμως τα λάθη των άλλων μπαίνουν ως ισοζύγιο και ισοσταθμίζουν την κυβερνητική φθορά.
Το μεγαλύτερο λάθος των άλλων είναι η ασυνέπεια των επιχειρημάτων τους και η a la carte κρίση πολιτικού κριτηρίου. Και αυτό το προωθούσαν παρατάσσοντας γηρασμένο πολιτικό προσωπικό , το οποίο προσφάτως αναμείχθηκε με την φυσική και πολιτική του παρουσία σε επαγγελματικές ομάδες που διαδηλώνουν.
Και μέσα σε όλο αυτό, είδαμε ακόμα και εκπροσώπους φορέων που δεν περιμέναμε, όπως της Εκκλησίας. Ακόμα και να προσπαθήσει κανείς να βάλει τον ανθρώπινο παράγοντα, ότι δηλαδή ένιωσαν εμμονή από τοποθετήσεις του συγκεκριμένου κόμματος, δεν κερδίζουν τίποτα με την εμπλοκή τους. Ίσα ίσα απογοητεύουν και άλλες επαγγελματικές ομάδες που θα τους ήθελαν κοντά τους όταν έδιναν αυτές αγώνες.
Το όλο φάσμα δείχνει μια αγωνία κάποιων να τον αναδείξουν σε αποδιοπομπαίο τράγο. Αυτός ο υπερβάλλων ζήλος τους ήταν ακριβώς που το ΝΑΙ του Ιουνίου το έκανε ΟΧΙ. Αν και η κυβέρνηση τότε το ξανάκανε ΝΑΙ, αυτή τη φορά η εξουσία είναι εξουσία και φυσικά δεν μπορεί να το κάνει ΟΧΙ σε αυτή.
ΟΧΙ ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πει στην εξουσία, μόνο αν ζημιώσει μεγάλες κοινωνικές ομάδες, που τον στήριξαν μαζικά.
Μόνο τότε μπορεί να υπερκεράστει την πολιτική εμμονή και την αγωνία των άλλων να δημιουργήσουν αποδιοπομπαίους τράγους ,όχι για το καλό του λαού αλλά για το συμφέρον τους.
Άγριος