Πρωτίστως η αυτοκριτική. Εμείς κάνουμε τους δημοσιογράφους, για μια κοινότητα που κάνει τους πολίτες, που δεν αναγνωρίζει καν ότι πρέπει να υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί και κρίνει άμα κάτι της λείψει. Και όλοι μαζί κρινόμαστε από μια ανώτατη δικαστική αρχή που προφανώς δεν θέλει να κάνει κάτι.
Έτσι όλοι μαζί στεκόμαστε απορημένοι με το πόσο «ανάστατη είναι η τοπική κοινωνία» από τις συνεχείς διαρρήξεις που συμβαίνουν σε μαγαζιά στο κέντρο της πόλης. Φυσικά αν καθίσεις οπουδήποτε στο Αγρίνιο να ακούσεις ανεπίσημα καταστηματάρχες θα σου πουν που ρωτάνε(σε ποια… πόλη δηλαδή)για να βρουν κανένα χαμένο ηχείο ή τις ταμειακές τους, ή σε πόσες ώρες βγαίνουν στην αγορά τα κλεμμένα μπουκάλια από τα μαγαζιά που ανοίγονται. Όλοι έχουν κάτι μικρές υποψίες…Για γέλια και για κλάματα δηλαδή όλοι μας με την κοινωνία που φτιάξαμε.
Ξέρω, «θέλουμε ονόματα, τι κάνετε όλοι εσείς;». Πέραν του ότι απαγορεύεται από το Σύνταγμα είναι αδύνατον να στοιχειοθετήσεις θέμα γιατί θα πρέπει ένα χρόνο να ψάχνεις ινκόγκνιτο, χωρίς κανένα πόρο και χωρίς αρχές που θα σε προστατεύσουν μετά… «Γιατί το αναφέρεις τότε;». Γιατί χαίρομαι να μας θυμίζω πόσο υποκριτές είμαστε και δειλοί όλοι μαζί. Δίνουμε όλοι τον αγώνα μας αρκεί να μην εκτεθούμε. Ολόκληροι επαγγελματικοί κλάδοι δεν είδαν δεν ξέρουν, τι να σου κάνουν και οι δικαστές. Και φυσικά όλοι θέλουν έρευνα και «γροθιά στο μαχαίρι» σε μια ανύπαρκτη πιάτσα, από ανύπαρκτη παιδεία, από ανύπαρκτη νοοτροπία. “Κάποιος πρέπει να κάνει κάτι”. Μόλις κάνεις και σε βρουν σε κανένα χαντάκι “έλα μωρέ το ρουφιάνο, κάπου μπλεγμένος ήταν”!
Σφυρίζουμε αδιάφορα και κάνουμε τους αγωνιστές μόνο εκεί που μας παίρνει, όλοι μαζί της πλάκας, σε μια κοινωνία-κριτή που αφού κατανάλωσε όλο το σκουπίδι και το σύστημα, τώρα ενημερώνεται από φήμες και ραδιο-αρβύλες διότι στην τελική την ιστορία δεν τη λέει κανείς καλύτερα από μένα. Τώρα παίζει αντάρτικο στο twitter…
Οι μάγκες επαίρονται σε ανοιχτή ακρόαση για τα κατορθώματά τους γιατί ξέρουν ότι κανένας δεν πρόκειται να τους ακουμπήσει. Γιατί παγκοσμίως οι κοινότητες και οι επαγγελματίες είναι ενωμένες με βάση το πόσο νόμιμα λειτουργούν.
Δεν είναι παράξενα όλα αυτά στη χώρα που έχει ανθρωπιστική κρίση και είναι έβδομη σε κατανάλωση κρέατος στον κόσμο. Εκατό κιλά κρέας τρώει κάθε Έλληνας και κάθε Αμερικάνος τρώει ογδόντα οκτώ! Χτες παρουσιάστηκαν τα στοιχεία. Στη χώρα που ένας πιτσιρικάς στο Καρπενήσι κάθεται εδώ και μέρες και απορεί γιατί όλα τα ΜΜΕ και όλοι οι πολιτικοποιημένοι κάνουν λεζάντα στο δολοφόνο του παππού του. Τι να λέμε τώρα; Για κλεψιά σε ποτά, ηχεία και ποτήρια; Απλά το μαγάρισμα είναι γιατί από αξία, έχουν όση νιώθουν εκείνοι που τα χάνουν, αναλόγως πόσο τα πονάνε…
Γ.Σ.