Γωνιές της πόλης μας.
Δρόμοι που τους έχουμε χιλιοπερπατήσει. Παλιότερα χωμάτινοι και στενοί με μικρά ή καθόλου πεζοδρόμια, αργότερα ασφάλτινοι και φαρδύτεροι…
Σπίτια που έχουν αναστήσει γενιές, όνειρα…
Σπίτια που μέσα σ’ αυτά έχει γραφτεί η ιστορία κάθε φαμίλιας.
Πολλά από αυτά έχουν κατεδαφιστεί και στην θέση τους υψώθηκαν πολυώροφες οικοδομές.
Μερικά από αυτά επιμένουν να υπάρχουν και προσπαθούν μόνα τους να επιβιώσουν μέσα στο χρόνο. Άλλα με μανταλωμένες πόρτες, άλλα με μισογκρεμισμένες στέγες, πόρτες και παράθυρα που χάσκουν ανοιχτά, έρμαια στην κάψα του καλοκαιριού και στους αέρηδες και βροχές του χειμώνα.
Άλλα έχουν αναπαλαιωθεί, αναδεικνύοντας την ομορφιά τους και στεγάζουν πια νέες οικογένειες, νέα όνειρα.
Μαγαζιά που οι πραμάτειες τους στα ράφια ήταν…λίγα απ’ όλα…
Όσοι από εσάς ξέρετε λεπτομέρειες για κάποια από αυτά, γράψτε στα σχόλια και θα συμπληρωθούν στην κάθε φωτογραφία.
Οδός Τσικνιά |
Η παλιά ταβέρνα του Μπαϊρακτάρη. Οδός Σωκράτους |
Οδός Σαλάκου |
Σούλου και Αναργύρων, κοντά στην παλιά Αστυνομία |
“Περίπτερον Άννα Παπαδοπούλου” |
Οδός Μελεάγρου |
“Προϊόντα Γάλακτος Αφοί Αθ. Σαπλαούρα” |
Οδός Μακρή και Δεληγιώργη, “Ζωναράς” |
Οδός Μακρή |
Οδός 39ου Συντάγματος |
Οδός Ζωοδ. Πηγής, “Αρτοποιΐα-Κουλουροποιΐα Γ. Γαλιά” |
Και μετά…
Το τέλος που το ζήσαμε
….Και περνούσε ο καιρός. Ο κόσμος γύρω άλλαζε.
Τα παλιά σπίτια τα γκρέμιζαν ένα-ένα. Τα παλιά σπίτια με τις βαριές σιδερένιες πόρτες, με τις μικρές δροσερές αυλές και τα γέρικα δέντρα, που πάνω τους σκαρφαλώνανε τα παιδιά στα παιχνίδια τους, τα ρίχνανε ένα-ένα.
Στη θέση τους φύτρωναν ψηλές πολυκατοικίες που κρύβανε το πρωινό χαμόγελο του ήλιου.
Και πάνε πια τα παλιά μαγαζιά, πού πια μπακάλικο να ψωνίσεις.
Τώρα στη θέση τους έστεκαν μεγάλα σούπερ μάρκετ που κάναν τη νύχτα μέρα με τα φώτα τους, σιωπηλά και ακίνητα σαν προϊστορικά θηρία, που χωνεύουν την τροφή που μόλις καταβρόχθισαν.
Στα πεζοδρόμια, εκεί που πριν βάζαν μια καρέκλα τα γερόντια και κάθονταν με τις ώρες μουρμουρίζοντας, δεν μπορούσες πια να σταθείς.
Γέμιζαν οι δρόμοι αυτοκίνητα που πέρναγαν ουρλιάζοντας με τα κίτρινα μάτια τους να λάμπουν όλο μίσος στο σκοτάδι.
Η πόλη έμοιαζε στρατόπεδο συγκέντρωσης, κυκλωμένη από τις κεραίες των τηλεοράσεων που σφίγγονταν ολόγυρα στο λαιμό της, στο λαιμό μας….
agriniomemories.blogspot.com