Γράφει ο Χρήστος Στούμπος στην εφημερίδα ΓΕΓΟΝΟΣ
Τις τελευταίες μέρες ακούω και διαβάζω παντού την ευχή (περί αυτού πρόκειται) «να ξαναγίνει κλουβί έδρα» και άλλα σχετικά. Με αφορμή, βέβαια, την καταγραμμένη απώλεια 17 βαθμών στα παιχνίδια που έδωσε στο Αγρίνιο ο Παναιτωλικός. Μακάρι να μπορούσε να γίνει, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να ξαναγίνει.
Σχεδόν όλοι συνδέουν αυτή την ανάγκη, με την επιστροφή των οργανωμένων στις κερκίδες. Ή αποδίδουν στην απουσία τους την τόσο μεγάλη απώλεια βαθμών της ομάδας φέτος. Μακάρι να ήταν εκεί οι οργανωμένοι και (αφού δεν ήταν μέχρι σήμερα) μακάρι να επανέλθουν, χωρίς υβριστικά συνθήματα και ανάρμοστες συμπεριφορές.
Ακόμα και αν όλα εκείνα που πολλοί θεωρούν απαραίτητα για τη ενίσχυση της έδρας του Παναιτωλικού εκπληρωθούν, η άποψή μου είναι ότι την εικόνα και την ατμόσφαιρα του γηπέδου, όπως την γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, δεν θα την ξαναδούμε.
Αυτό που συνέβη ήταν αποτέλεσμα της δίψας που υπήρχε και της διάθεσης συμμετοχής σε κάτι πρωτόγνωρο για την πλειοψηφία του κόσμου. Λίγοι ήταν εκείνοι που είχαν ξαναδεί τον Παναιτωλικό στην Α’ Εθνική τη δεκαετία του ’70. Το όραμα της ανόδου συμπαρέσυρε χιλιάδες ανθρώπων, πολλοί εκ των οποίων δεν ήταν πριν τόσο κοντά στην ομάδα.
Η υστερία για αγορά εισιτηρίων διαρκείας το καλοκαίρι του 2011 για να εξασφαλίσει ο καθένας τη δυνατότητα μιας θέσης με θέα τη Super League, που έως τότε μόνο μέσα από τις οθόνες μπορούσε να έχει, δεν είναι εύκολο να επαναληφθεί.
Πιστεύω πως, ακόμα κι αν ο Παναιτωλικός είχε παραμείνει στη μεγάλη κατηγορία, η φετινή σεζόν μόνο υπολείμματα του πάθους, της διάθεσης, της αγωνίας, που είχε η προηγούμενη χρονιά θα διατηρούνταν. Αυθαίρετο συμπέρασμα; Όχι, αν λάβουμε υπόψη αντίστοιχα παραδείγματα πολλών άλλων ομάδων που έζησαν ανάλογες καταστάσεις.
Ήταν αναμενόμενο πως θα βρουν εφαρμογή στον φετινό Παναιτωλικό. Η απογοήτευση του υποβιβασμού, η αμφισβήτηση των πάντων (που υπήρχε ακόμα και στις καλές εποχές), αλλά κυρίως η ίδια η αγωνιστική πορεία της ομάδας, δεν μπορούν να ενθουσιάσουν τον κόσμο. Μετά από κάθε αποτυχία (και ο περσινός υποβιβασμός ήταν μεγάλη αποτυχία) ο αριθμός των θεατών μειώνονταν. Όπως και ο παλμός της κερκίδας.
Η παρουσία περισσότερων από δύο χιλιάδες θεατών στο γήπεδο, με τον Παναιτωλικό στην 11η θέση της βαθμολογίας, με γενικότερες αδυναμίες που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε, στη σημερινή δύσκολη (από κάθε άποψη) εποχή, κάθε άλλο παρά άσχημη… επίδοση αποτελεί.
Σε ότι αφορά το πόσο εκδηλωτικός είναι αυτός ο πληθυσμός, εκεί ναι, επιδέχεται βελτίωσης. Θυμάμαι σε παλιότερες εποχές, σε παιχνίδια που ο Παναιτωλικός δεν είχε το αποτέλεσμα που ήθελε, στα τελευταία λεπτά να σηκώνονται όλοι από τις θέσεις τους (για ν’ ακριβολογούμε, απ’ τα τσιμέντα, πετώντας ψηλά τα φελιζόλ – μαξιλαράκια) και με τις φωνές τους να “ανασταίνουν” τους παίκτες, σπρώχνοντας την ομάδα προς τη νίκη. Δεν το έκαναν μόνο οι οργανωμένοι. Σηκώνονταν στο πόδι όλο το γήπεδο.
Αυτό δεν γίνεται σήμερα. Δεν είναι θέμα μόνο ο αριθμός των φίλων της ομάδας που βρίσκονται στην κερκίδα. Είναι η διάθεση συμμετοχής σ’ αυτό που συμβαίνει. Και πολύ φοβάμαι, ότι αυτή η εικόνα θα συνεχίσει να υπάρχει. Καταγράφοντας όλοι ένα γήπεδο που μοιάζει περισσότερο με θέατρο, αλλά χωρίς διάθεση να συμπεριφερθούμε (ο καθένας για λογαριασμό του) ως φίλαθλοι.