Α, όλα κι όλα. Όσες ενστάσεις και να έχει κάποιος για παπάδες και ιεράρχες στα μέρη μας, φαινόμενα σαν του Πειραιώς Σεραφείμ ή του Αιγιαλείας Αμβρόσιου δεν έχουμε. Και να μη νομίσει κανείς ότι είναι κάτι απλό ή εύκολο. Υπάρχουν χιλιάδες συμπολίτες μας που κρυφά θαυμάζουν τον ιεράρχη που πλακώνεται με τον παγκόσμιο σιωνισμό ή τον άλλο που λέει σε μια βουλευτή “κάτσε στα αυγά σου κυρά μου”. Σε εποχές πόλωσης και με δεδομένες και τις παλαβομάρες πολλών που σιχαίνονται τη θρησκεία(άλλο πράγμα η αμφισβήτηση, άλλο το μίσος)και ονειρεύονται να δουν ένα πογκρόμ κατά των παπάδων ανάλογο με εκείνο που έγινε αφορμή για τον Ισπανικό Εμφύλιο, κάτι τέτοιες κουβέντες είναι εξόχως πιασάρικες.
Αλλά οι ιεράρχες και της Αιτωλοακαρνανίας και της Ναυπάκτου δεν έχουν ζητήσει ούτε καμπάνες να χτυπάνε, ούτε διαδηλώσεις ούτε υπογραφές για τον αντιρατσιστικό νόμο. Μην παρεξηγηθώ έχω και προσωπικά σοβαρές ενστάσεις για τη χρησιμότητα ενός νόμου σαν αυτόν που περιγράφουν αρκετοί αναλυτές που τους εμπιστεύομαι. Όχι πως δεν χρειάζεται ένας πιο σύγχρονος νόμος που να κάνει ιδιώνυμο το ρατσιστικό έγκλημα. Το έγκλημα όμως. Ή την υποκίνησή του. Διότι εδώ φοβάμαι ότι θα φτιάξουμε ένα τερατούργημα που θα απαγορεύει τα πάντα, σε τέτοιο βαθμό πολιτικής ορθότητας που θα θυμίζει τη γνωστή ρήση με τον τρελό που του είπαν να κάνει μια κρίσιμη ανάγκη και ξέρετε που τον οδήγησε η υπερβολή. Επειδή το παράδειγμα για τους Εβραίους δεν είναι και το πιο δημοφιλές σε αριστερά και δεξιά στην Ελλάδα -κι ας το επικαλούνται όλοι- ας φανταστούμε μόνο τι σημαίνει να φωνάξεις “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι” με το νέο νόμο, ένα παράδειγμα…αγαπημένο σε πολλούς Έλληνες. Αλήθεια πόσο μπορεί να σταθεί αυτό σε μια χώρα που έχει παράξει μέσα σε σκάρτα 40 χρόνια μεταπολίτευσης 172.000 κανονιστικές ρυθμίσεις, 4,5 χιλιάδες νόμους και ένα κάρο αναθεωρήσεις του Συντάγματός της με το 25% του νομοθετικού της σώματος να είναι δικηγόροι;
Γι’ αυτό σας λέω. Την ώρα που η λέξη φασισμός έχει γίνει λάστιχο και χρησιμοποιείται ακόμα και από τον Αμβρόσιο εμείς εδώ έχουμε ψύχραιμες φωνές στην τοπική Εκκλησία που δεν ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ακόμα και η ενορία του Αγίου Δημητρίου που έχει αναπτύξει πολυσχιδή κοινωνική δραστηριότητα προσέχει πολύ τα βήματά της. Πρόσφατα έκανε γιορτές σαν τις Πρωτοχριστιανικές “Αγάπες” δημιουργώντας μια αίσθηση κοινότητας- που δεν ξετρέλανε κάποιους που χρωματίζουν το συλλογικό πνεύμα και την αλληλεγγύη μόνο με τα δικά τους χρώματα-και μπορεί να διαφύλαξε τις εκδηλώσεις της με τρόπο για να μη γίνουν πανηγύρι, αλλά ούτε αποκλεισμούς ούτε σπασμωδικές αντιδράσεις παρουσίασε, παρά, αντίθετα, μια καλοδεχούμενη πειθαρχία και συνάφεια από όσους συμμετείχαν.
Γ.Σ.