Επέτειος της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου σήμερα και σε μας πάνω στο Τείχος, παραμονή αυτής της χρονιάρας μέρας, έτυχε να βρίσκεται η Ραχήλ! Έγινε προσπάθεια να καταληφθούν τα ανάκτορα της ενημέρωσης αλλά έμεινε στη μέση. Έτσι είναι με τα τσιφλίκια. Αν αλλάξουν χέρια, θέλουν κόπο για να επανακαταληφθούν. Τα τσιφλίκια του δημοσίου άλλωστε μετά τον άρχοντα/ιδιοκτήτη/κράτος, στην νεότερη Ελλάδα τα έκαναν κουμάντο οι προνομιούχες συντεχνίες. Τώρα δίδεται λυσσαλέος αγώνας για το αν θα αλλάξουν χέρια, δυστυχώς, και όχι για το αν θα πάψουν να υπάρχουν.
Όμως υπάρχει περιθώριο μέχρι το απόγευμα και πεδίον δόξης (και λόξης) λαμπρόν. Μετά τον μαραθώνιο έχει meeting έξω από τη Βουλή για να είναι εκεί ο κυρίαρχος λαός και να δώσει ώθηση στην πρόταση μομφής. Μέσα θα ψηφίζουν και απέξω θα φωνάζει η εξέδρα. Άλλωστε τι να τον κάνεις τον κοινοβουλευτισμό αν δεν δικαιώνεται ο αγώνας στο δρόμο;Κάτι βέβαια μου λέει ότι όπως τα έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να περιμένει συμμετοχή και συμπαράταξη μόνο από συγκεκριμένους χώρους και μάλιστα χωρίς τον Τέρενς Κουίκ…Μόνο τις ομιλίες όσων πήραν το λόγο από πλευράς ΚΚΕ να άκουγες χτες θα καταλάβαινες ότι με το ζόρι κρατήθηκαν να μη ρίξουν κανένα “παρών” και γίνει της απομόνωσης μετά.
Δεν ξέρω, από την άλλη, ποιος είναι πιο γελοίος. Ο δεξιός που είπε ότι είμαστε καλύτερα από το ’50(!) ή ο Παναγούλης(όχι ο κανονικός) που ζήτησε να φτιαχτούν φυλακές σαν καλός ρεβανσιστής; Μάλλον ξέρω ποιος είναι ο γελοίος και ποιος ο επικίνδυνος, που τα πιστεύει αυτά που λέει μέχρι κεραίας…
Ας είναι. Μετά από κάποιο καιρό που θα κυβερνά ο Τσίπρας με τον Καμμένο θα γίνεται μια γιορτή μια εβδομάδα πριν το Πολυτεχνείο για “τις μέρες που έπεσε η δοτή κυβέρνηση”. Αντί για τη Δαμανάκη στο μικρόφωνο οι γιορτές θα έχουν τη Ραχήλ στο κάγκελο και την Ζωή περικυκλωμένη από τα ΜΑΤ. Να, δείτε τη φωτογραφία και διαπιστώστε μόνοι σας τη δραματικότητα των στιγμών. Αυτό που πέρασε η διάπυρος ψυχή της πολιτικής ζωής του τόπου, δεν περιγράφεται με λόγια…
Γ.Σ.
1 Σχόλιο
η ραχηλσε μαρανε. δεξια κι αλλο δεξια