Χτες, στο προαύλιο σχολείου στο κέντρο του Αγρινίου, φίλος άκουσε τα χαρακτηριστικά ντραμς από τα παιδιά που ετοιμάζονται για την παρέλαση για πρώτη φορά. Ένα δύο σκόρπια χτυπήματα, μάλλον μόλις είχε παραδοθεί το τύμπανο στον μικρό μαθητή ή τη μικρή μαθήτρια. Λίγο μετά άκουσε τα παιδιά να προβάρουν ένα τραγούδι για την εθνική επέτειο που έχουμε σε λίγες μέρες. Στις 14 Οκτωβρίου του σωτηρίου έτους 2015 άκουσε με κατάπληξη τα παιδιά να τραγουδάνε το Γελαστό Παιδί! Όχι δεν έχουμε Νοέμβρη, σκέφτηκε. Ίσως τα παιδιά να μην έχουν αυτό το τραγούδι για την γιορτή σε λίγες μέρες, ίσως να μαζεύτηκαν στο προαύλιο και το θυμήθηκαν από τις περσινές πρόβες για τη 17η Νοέμβρη. Πάντως κάποια σύγχυση φαινόταν.
Μόλις μου τα μετέφερε, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ήξερα τι είχε συμβεί. Κάποιο μπέρδεμα πάλι με τις εθνικές επετείους, με τις σχολικές γιορτές, τι γιορτάζουμε, ποιοι είμαστε, που πάμε… Πριν κάτι 24ωρα ήταν η επέτειος του θανάτου του Παύλου Μελά. Δεν γιορτάσαμε τίποτε…
Έψαξα τις ειδήσεις και να, ήταν μπροστά μου: «Όχι μόνο το Αλβανικό Επος αλλά και την Εθνική Αντίσταση θα μάθουν βιωματικά οι μαθητές των ελληνικών σχολείων στις εκδηλώσεις για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Ο νέος υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, με εγκύκλιό του προς τα σχολεία της χώρας, παρακαλεί τους εκπαιδευτικούς «στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων που θα πραγματοποιηθούν την παραμονή της εθνικής επετείου, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στις σχετικές διατάξεις, όπως λάβουν υπόψη και αξιοποιήσουν μαρτυρίες επιζώντων του Αλβανικού Επους, καθώς και επιζώντων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης».
Να γιορταστεί, φυσικά, γιατί να μην γιορταστεί, μαζί με το έπος του ’40, που έχει να κάνει με τον πόλεμο με τους Ιταλούς, και η Εθνική Αντίσταση που πήρε σχήμα τα επόμενα χρόνια, αφού μας κατέλαβαν οι Γερμανοί. Μετά ένα βήμα είμαστε από το να αποφασίσουμε κάποτε και τι πραγματικά έγινε στον Εμφύλιο, έτσι δεν είναι;
Μακάρι. Μόνο που δεν ξέρω πόσο εφικτά είναι τα παραπάνω όταν ακόμα τραγουδάμε σαν δικό μας τραγούδι το Γελαστό Παιδί παραφράζοντας μάλιστα τα λόγια του. Διότι τον ήρωα του τραγουδιού αυτού, τον Ιρλανδό πατριώτη, καθολικό, εχθρό των Άγγλων, Michael Collins τον σκότωσαν οι δικοί του. Γι’ αυτό και το τραγούδι έλεγε στην αρχική του εκδοχή «σκοτώσαν οι δικοί μας το Γελαστό Παιδί». Μετά έγινε από μας «σκοτώσαν οι εχθροί μας…» και μετά «σκοτώσαν οι φασίστες…». Είχε μεσολαβήσει το 1961 η μελοποίηση του ποιήματος του Brendan Beham από τον Θεοδωράκη, η απαγόρευσή του και η επαναφορά του μετά τη Χούντα, μπροστά στη γενιά του Πολυτεχνείου και στις γιορτές του Πολυτεχνείου. Εκεί το οικειοποιηθήκαμε και ξεχάσαμε ότι μίλαγε για έναν από τους ιδρυτές του μετέπειτα IRA που ελάχιστη σχέση είχε με την πολιτική θεώρηση που καθιέρωσε το ίδιο το τραγούδι και το νόημά του στην Ελλάδα…
Γι’ αυτό θέλει προσοχή όταν γιορτάζεις Ιστορία. Καμιά φορά σου μένουν τραγούδια που δεν θυμάσαι καν για τι πράγμα μιλάνε.
Γ.Συμψηρής
1 Σχόλιο
Τί πραγματικά έγινε στον εμφύλιο θα το καταλάβεις κ. Συμψηρή άν μετρήσεις τις εκατόμβες εκτελεσμένων που έχει ο νομός μας και τους ξεχάσαμε δυστυχώς εμείς. Πότε θα βγάλουμε τα γυαλιά μυωπίας και σαν κανονικοί άνθρωποι θα μετρήσουμε τους εκτελεσθέντες από τους Γερμαναράδες τους φίλους μας και του δωσιλόγους συνεργάτες τους, που απόγονοί τους σέρνονται ανάμεσά μας; Γιατί δεν αναφέρεται πουθενά το ολοκαύτωμα της περιοχής μας; Λίγοι εκτελέστηκαν;
Θα πρέπει να αναρωτιόμαστε σήμερα, μετά τόσα χρόνια τί έγινε στην αντίσταση και τον εμφύλιο;
Λαός χωρίς μνήμη δεν έχει καμμιά τύχη. Δεν φτάσαμε ακόμη στο πάτο του βαρελιού, όσοι όμως βλέπουν λίγο πέρα απ΄τη μύτη τους, ξέρουν και τί έρχεται…
Μαζί με τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό θα αρχίσουμε να την κάνουμε και οι συνταξιούχοι, θα γίνει η Βουλγαρία δεύτερη πατρίδα μας, κι΄ας τρώγεται εδώ ο Άδωνης, ο άλλος ο Βασιλόφρων, η Φώφη και όλα τα ταλαίπωρα παιδάκια που νομίζουν ότι μας δουλεύουν, να κυβερνήσουν ένα πτώμα, “τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι”….