Νέοι αναζητούν και στη… σφυρίχτρα μια διέξοδο
Η πολύ καλή δουλειά που γίνεται από την Επιτροπή Διαιτησίας της ΕΠΣΝΑ και η πολύ καλή σχολή που έχει πια στα πρότυπα της Ουέφα και της FIFA δε θα περνά απαρατήρητη από τον κόσμο που ασχολείται με το ποδόσφαιρο στην Αιτωλοακαρνανία. Μάλιστα μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου θα ξεκινήσει η νέα σχολή που αναμένεται να βγάλει πολλούς και καλούς διαιτητές.
Εκείνο όμως που δεν ήταν αναμενόμενο μέχρι πριν λίγο καιρό έχει να κάνει με το πόσοι πολλοί νέοι από την περιοχή μας αποφασίζουν πλέον να ασχοληθούν με τη διαιτησία. Οι πολλοί αγώνες που υπάρχουν πια είναι κίνητρο και κανένας δεν το κρύβει: Η διαιτησία είναι και επαγγελματική διέξοδος για πολλούς νέους από την περιοχή. Στην προηγούμενη σχολή περίπου 35 διαιτητές αρίστευσαν με επιδόσεις αξιοζήλευτες και τώρα περιμένουν τη σειρά τους και τις αξιολογήσεις για να σταδιοδρομήσουν. Ανάλογος αριθμός αναμένεται και στην νέα σχολή που διοργανώνει η Επιτροπή Διαιτησίας.
Το ότι πολλοί νέοι το βλέπουν σαν επαγγελματική διέξοδο είναι κάτι που δεν το αρνείται ο Σπύρος Τομαράς εκπαιδευτής στους νέους διαιτητές και μέλος της Ε.Δ. του νομού: «Δεν είναι μόνο αυτό όμως» μας λέει. «Η διαιτησία έπαψε πια να είναι προνομιακό πεδίο κάποιων και έχει ανοιχτεί στους νέους. Υπάρχει πολύ μεγαλύτερη αξιοκρατία και δικαιοσύνη, ενώ παράλληλα υπάρχει και μεγάλο κίνητρο. Παράλληλα είναι μια πολυεπίπεδη δουλειά που έχει μέσα τεχνολογία, ταξίδια, ψυχολογία κλπ. Εμείς έχουμε ακόμη και εκπαιδευτικό διαιτητή για να μεταφέρει την εμπειρία στους νέους διαιτητές. Για το λόγο αυτό ήδη έχουμε 30 αιτήσεις για συμμετοχές στη νέα σχολή ενώ σε πρόσφατα θεματικά σεμινάρια που έγιναν από τον ΕΠΟ πριν τα Χριστούγεννα, στα πρότυπα της Ουέφα, είχαμε πάνω από 90 συμμετοχές»
Σύμφωνα με τον κ. Τομαρά από όσους βγαίνουν για να συνεχίσουν στο χώρο της διαιτησίας αρκετοί δεν θα μείνουν στην πορεία, αλλά άλλοι έχουν τα εφόδια για να κάνουν καριέρα. Αυτό που απαιτείται είναι να είναι πάνω από 17 ετών και να έχουν τη βασική μόρφωση, παρότι για να γίνεις μετά διεθνής διαιτητής μετράει η γλώσσα και η πρόσθετη μόρφωση. «Καλό είναι, βέβαια, κάποιος όταν ξεκινάει να μην είναι πάνω από 23 ή 24 χρόνων γιατί μετά δεν θα έχει τον απαραίτητο χρόνο για την εξέλιξή του» μας λέει.
Εντάξει, η υποαπασχόληση και η ανεργία οδηγεί πολλούς νέους στη διαιτησία. Πως όμως και μένουν στο χώρο κα κυρίως δεν φοβούνται όλα αυτά που συμβαίνουν στα γήπεδα; Δεν είναι, δα, και το καλύτερο εργασιακό περιβάλλον…
Ο κ. Τομαράς μας εξηγεί πρώτα ότι στις σχολές διαιτησίας οι νέοι μαθαίνουν την άλλη πλευρά του θέματος και όχι τη βία και τις υπερβολές. «Ισοφαρίζονται όμως όλα τα στραβά από το ενδιαφέρον που έχει η δουλειά του διαιτητή πια», μας εξηγεί «και μετά από λίγο οι νέοι δεν τα αξιολογούν όλα αυτά που ακούν. Μαγεύονται άλλωστε από το αντικείμενο που όπως είπα και πριν έχει πολλές διαστάσεις. Για να καταλάβετε πως οι παίκτες είναι «άρρωστοι» με τη μπάλα και δεν μπορούν χωρίς αυτή, ε, κάπως έτσι νιώθει και ο διαιτητής με το αντικείμενό του μετά από λίγο καιρό. Πέρα, ασφαλώς, από το ότι βρίσκει και μια προοπτική με ενδιαφέρον για να βγάλει τα έξοδά του»
Γ.Σ.