Στην πρώτη φωτογραφία μπορεί να δει κανείς την επιτομή της αδιαφορίας ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο χώρο. Μια στενή λωρίδα γης ανάμεσα σε δυο πολυκατοικίες που έχει την ατυχία να μην την καταπατήσει κανείς. Οι εξωτερικοί χώροι των πολυκατοικιών με κουρεμένο γκαζόν κα περιποιημένοι και μόλις 10 τ.μ. παρατημένα, με σκουπίδια(κατά 90% από κατοίκους των δυο πολυκατοικιών!), με χορτάρια και διαφόρων ειδών ακαθαρσίες. Κι όμως, σε μια από τις δυο «περιποιήσεις» που έγιναν στα δυο μεγάλα κτήρια, θα μπορούσε άνετα να γίνει μια κίνηση καθαρισμού. Σαν αυτή που κάνουν κάποιοι φιλότιμοι πολίτες ή δημοτικοί υπάλληλοι εκτός ωραρίου, που σκύβουν και μαζεύουν ένα μπουκάλι πεταμένο από κάποιο παιδί στο δρόμο
Ίσως δεν υπάρχει μεγαλύτερο φετίχ στη Ελλάδα-και άρα και στα δικά μας μέρη-από την έννοια του δημόσιου αγαθού, χώρου κλπ. Δημόσιο(ή δημοτικό)λοιπόν είναι το κοινό, το κοινόχρηστο, αυτό που ανήκει σε όλους μας και συγχρόνως σε κανένα αποκλειστικά. Ή μάλλον, αυτή είναι η ιδανική ερμηνεία την οποία αντιμάχονται δυο απόψεις. Η νεοφιλελεύθερη(και όχι φιλελεύθερη), που λέει ότι όλα τα κομμάτια του δημόσιου χώρου μπορούν να εκχωρηθούν ή να παραχωρηθούν αν αποδίδουν κέρδος και η σεχταριστική που λέει ότι αν είμαστε δυναμικοί, μάγκες ή πιστεύουμε ακράδαντα ότι το δικό μας δίκιο είναι μεγαλύτερο από κάποιου άλλου, μπορούμε να χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν το δημόσιο χώρο.
Περπατώντας την μεγαλύτερη πόλη του νομού, το Αγρίνιο μπορεί να διαπιστώσει κανείς πόσο λίγο αστικοποιημένη αντίληψη υπάρχει, με αποτέλεσμα πολλά πράγματα να γίνονται ώστε να μην μοιάζει η πόλη με τέτοια και να μην μοιάζουν οι κάτοικοί της με αστούς(συγγνώμη για την ύβρη). Στη Θεσσαλονίκη πρόσφατα ο Μπουτάρης που έχει κάποιες ιδέες που ενοχλούν, πριν του πουν ότι «είναι ένας βιομήχανος που κ…βαράει» το δήλωσε πως «δεν είμαστε αστοί. Είμαστε ρεμπέτ ασκέρι. Δε μας ενδιαφέρει ο δημόσιος χώρος, μόνο ο ιδιωτικός. Και όταν αδιαφορεί για τον δημόσιο χώρο, παύεις να είσαι αστός. Δε ζεις σε πόλη».
Ας δούμε σε ένα σύντομο οδοιπορικό ορισμένα παραδείγματα
Το δείγμα των εικόνων και των συμπεριφορών είναι μικρό αλλά το θράσος μας να μιλάμε για τα δημόσια αγαθά, την ώρα που τα κρύβουμε ή τα βεβηλώνουμε, είναι μεγάλο.