Με μεγάλη έκπληξη διάβασα στον ηλεκτρονικό τύπο, τις δηλώσεις – υποδείξεις του προέδρου της Β΄ ΕΛΜΕ κ. Γιώργου Καραμητσόπουλου, προς τους συναδέλφους του. Σας τις παραθέτω: « Όταν ένα σχολείο δηλώνει κατάληψη, δεν πρέπει να δηλώνουν οι καθηγητές αν απεργούν ή όχι. Αυτό, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, γιατί όταν ένας καθηγητής δηλώσει απεργός, δεν θα πληρωθεί τη διδακτική ώρα, άρα και η διδακτική ώρα, δεν θα αναπληρωθεί αργότερα. Όταν όμως το σχολείο έχει δηλώσει κατάληψη, ο εκπαιδευτικός, είτε απεργεί είτε όχι, θα κληθεί να αναπληρώσει τις χαμένες ώρες. «Πράγμα άδικο, καθώς και δεν θα πληρωθεί αν έχει δηλώσει την απεργία του και, λόγω της κατάληψης του σχολείου, θα πρέπει να αναπληρώσει τις χαμένες ώρες», σχολιάζει ο ίδιος.
Δεν ξέρω αν τον πρόεδρο, το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου και τους απεργούς καθηγητές, τους εκφράζουν και τους τιμούν αυτές οι θέσεις – απόψεις. Σίγουρα όμως, είναι μια πρωτοποριακή συντεχνιακή αντίληψη, αφού προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Επίσης, επιχειρούν να προσβάλλουν τη νοημοσύνη όσων τυχαίνει να είναι γονείς παιδιών που φοιτούν στα Γυμνάσια και τα Λύκεια. Νομίζω ότι η άποψή τους, προάγει το σύνθημα: Κατάληψη οι μαθητές και ο μισθός-μισθός στους αγωνιστές – «αδήλωτους απεργούς» καθηγητές. Γιατί σύμφωνα με τον πρόεδρο, αν δηλώσουν ότι απεργούν τη μέρα που έχει προκηρυχτεί απεργία από την ΟΛΜΕ και ταυτόχρονα το σχολείο τελεί υπό κατάληψη, ο μισθός περικόπτεται άδικα και κινδυνεύουν να εργαστούν επιπλέον για την αναπλήρωση των χαμένων ωρών διδασκαλίας.
Δεν τον τιμά να κινδυνολογεί και να παραπληροφορεί. Θα του θυμίσω, ότι αναπληρώσεις χαμένων διδακτικών ωρών γίνονται σπάνια ή μάλλον ποτέ. Επίσης θα τον ενημερώσω, για τον προκλητικό τρόπο αναπλήρωσης των χαμένων διδακτικών ωρών το 2011 και πώς αυτός εφαρμόστηκε και υλοποιήθηκε, με την ανοχή της ΟΛΜΕ. Η αναπλήρωση τότε ολοκληρώθηκε δια μαγείας, σχεδόν αυτόματα, με διεξαγωγή μαθήματος τις πρώτες διδακτικές ώρες την 24η Μαρτίου, πριν τη Σχολική γιορτή και με την μη πραγματοποίηση ενός περιπάτου. ( Αυτούς τους περιπάτους, της ανεκτίμητης παιδαγωγικής αξίας, με τους μαθητές να μετακινούνται μόνοι τους, χωρίς συνοδεία καθηγητών, στο Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο και να επιστρέφουν κατά τις δώδεκα στα σπίτια τους).
Πρέπει ακόμα να του επισημάνω, ότι οι καταλήψεις, τουλάχιστον στο Σχολείο των παιδιών μου το 4ο ΓΕΛ, όπως και σε άλλα, σύμφωνα με μαρτυρίες γονέων και μαθητών, δεν αποφασίστηκαν από Γενικές Συνελεύσεις μαθητών. Στερούνται δημοκρατικής νομιμότητας. Είναι δε, καταλήψεις που αρχίζουν το πρωί με τα δύο θρανία στην άκρη του επαρχιακού δρόμου και ολοκληρώνονται μόλις εξασφαλιστεί η μη λειτουργία του Σχολείου, κατά τις εννέα, με τους διευθυντές – καθηγητές να παρακολουθούν από το πεζοδρόμιο. Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα υπό κατάληψη Σχολεία. Ας σταματήσουν λοιπόν να χρησιμοποιούν τις καταλήψεις των μαθητών ως μοχλό επιτυχίας απεργιακών κινητοποιήσεων.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να του τονίσω ότι οι κοινωνίες έχουν ανάγκη ηθικών θετικών προτύπων, κάτι το οποίο δεν αποτελούν πλέον οι συνδικαλιστές. Επίσης έχουν ανάγκη ατόμων, που είναι συνεπείς μεταξύ λόγων και έργων. Ευτυχώς, τέτοιοι κοσμούν ακόμα το χώρο της αγωγής και της εκπαίδευσης. Ας τους υπερασπιστούμε, ας απομονώσουμε τους καιροσκόπους, τους υποταγμένους λαϊκιστές που αγωνίζονται για την απαξίωση του Δημόσιου Σχολείου, τους υπέρμαχους της απογευματινής αδήλωτης παραπαιδείας – αυτούς που υιοθετούν ως βασική αρχή: «Δεν αναλαμβάνω τμήμα στο Σχολείο, στο οποίο φοιτά μαθητής που του παραδίδω μαθήματα το απόγευμα».
Νίκος Δεληγιάννης
Γονέας–Δάσκαλος