Χτες όπως πολύς κόσμος βρέθηκα σε μια γιορτή του Αγίου Νικολάου. Η ζωή συνεχίστηκε κι αλλού, μακριά από το κέντρο όπου απλά υπήρχε μια σχετική αγωνία αν θα γίνουν σημαντικά επεισόδια. Έτσι κι αλλιώς, την ώρα που υπήρχε αυτή η αγωνία τα καφέ είχαν κόσμο που ήταν έτοιμος να ξεχυθεί να…παρακολουθήσει ενδεχόμενα επεισόδια, ενώ μέχρι εκείνη την ώρα περισσότερο ασχολιόταν με το παιχνίδι μιας ομάδας του κέντρου που δεν τα πήγαινε και πολύ καλά.
Ρώτησα έναν φίλο μου, κάπως μεγαλύτερο από μένα, που είναι ο γιος του, εκεί γύρω στις 21.45 που κατάφερα να πάω κι εγώ στη γιορτή. «Είχε πάει στην πορεία», μου απάντησε, «και μετά μάλλον θα πάει πουθενά με τους φίλους του». Τον ρώτησαν αν φοβάται μήπως μπλέξει πουθενά ή μήπως χτυπηθεί κιόλας. «Φοβάμαι, αλλά τι να κάνω, να τον ζορίσω; Θα το κάνω χειρότερα. Πιστεύει ότι κάνει την επανάστασή του».
Δεν είναι ο μόνος γνωστός μου που το βλέπει έτσι το θέμα. Δυο ή τρεις φορές το χρόνο πολλά παιδιά περνούν από την διαπαιδαγώγηση των ημερών, δηλαδή από την κοινωνικοποίηση των καταλήψεων και μετά των πορειών. Είναι μια τελετουργία αποδεκτή πια, όχι για όλα τα παιδιά, αλλά για έναν σημαντικό αριθμό. Θα τολμούσα να πω περίπου αντίστοιχο με εκείνον που στα δικά μας χρόνια ήθελαν να γευτούν λίγη επανάσταση και γραφόταν σε οργανώσεις που τότε προκαλούσαν, αριστερές φυσικά.
Το περιστατικό που περιγράφω δεν είναι άσχετο από την δημοφιλία που έχουν οι μέρες σαν τη χτεσινή σε μεγάλο μέρος του κόσμου. Αν πρόσεξε κάποιος τα μεγάλα συστημικά κανάλια έπαιξαν φουλ το θέμα του Ρωμανού και διαδοχικά φουλ τα χτεσινά επεισόδια, όπου σε λίγο θα πιστέψουμε ότι όποιος φοράει κουκούλα είναι παρακρατικός και μυστικός αστυνομικός. Από κοντά και η «πληροφόρηση» από…δρομογράφους ρεπόρτερ με φανταστικά ονόματα όπως «Άρης Προτοστάρλετ»… Όλοι από την ίδια σκοπιά σε σελίδες που κατά τα λοιπά είναι «συστημικές» και τις διαχειρίζονταν μέχρι πρότινος… Θεοδωράκηδες.
Και μήπως σταματά εκεί; Όλοι έχουν επηρεαστεί εκούσια ή ακούσια. Μια κυρία στα χτεσινά γεγονότα έλεγε «εγώ είμαι καθηγήτρια και διδάσκω τα παιδιά μου να κυνηγάνε τα όνειρά τους». Ένας πολύ νεαρός μας εξηγούσε τι είχε δει και στην παρατήρησή μας ότι πριν πέσει το ξύλο μπροστά στο καφέ κάποια παιδιά πήγαν να μπουν στο δημαρχείο, μας απάντησε αυστηρά «ναι αυτό έγινε πριν, κύριε, μετά είναι μια άλλη υπόθεση»! Σόρυ κιόλας…
Αλλά, μήπως, εμείς δεν έχουμε επηρεαστεί; Μόλις τέλειωσε η αποτυχημένη προσπάθεια κατάληψης του δημαρχείου ένας πιτσιρικάς με τον φίλο του πέρασε μπροστά μου. Ο φίλος του κάπου απομακρύνθηκε. Τον είδα να φοράει το φουλ-φέις. «Μικρέ μην το φοράς. Έτσι καρφώνεσαι χειρότερα», του είπα. Πράγματι, το έβγαλε. Είχα κάνει το καθήκον μου ως γονιός. Όταν μετά από λίγο είδα τα δύο παιδιά να κινούνται στην πλατεία ήξερα ότι σε καμιά περίπτωση δεν πίστευαν ότι παραλίγο να κάνουν κάτι παράνομο. Φαινόταν και από την συμπεριφορά τους ότι πιο πολύ κάποιο «καθήκον»που το πίστευαν έκαναν…
Γ.Σ.