Έως και εφτά δεκαετίες πριν η Αιτωλική Πεδιάδα ήταν πολύ διαφορετική. Ο λόγος η παρουσία ενός σπάνιου βιότοπου, μιας δασικής έκτασης με ποικιλία δέντρων και άλλων υδρόβιων οργανισμών. Με υδάτινες διαδρομές ένθεν αυτής , αποτελούμενη από φράξους, ιτιές, πλατάνια, σκλήθρα, λεύκες, λυγαριές και πρόσφεραν καταφύγιο σε πολλά σπάνια είδη ζώων και πουλιών. H περιοχή ήταν από παλιά τόπος κυνηγιού ενώ βίδρες, χέλια και άλλοι οργανισμοί πλαισίωναν το τοπίο αυτό.
Κίνδυνος μετάδοσης ασθενειών και ελονοσίας δεν υπήρχε καθώς τα νερά ήταν πεντακάθαρα. Πέρα από το κυνήγι η περιοχή που θύμιζε “Βενετία” περιδιαβαίνονταν στους υδάτινους διαδρόμους της από τα ελληνικά “κανό”, τα μονόξυλα ενώ σε άλλα σημεία η καλλιέργεια καλαμποκιού και καρπουζιών ήταν η ιδανική.
Η λογοτεχνία και η ιστοριογραφία εξύμνησε το δάσος αυτό: Από τους αρχαίους συγγραφείς , τον Στράβωνα και τον Πολύβιο έως τους περιηγητές Τσελεμπί και Πουκεβίλ. Περιγραφές υπάρχουν και στον Βικέλα και ιδιαίτερα στον Δροσίνη στο περιοδικό Εστία το 1885 ενώ την σύγχρονη εποχή δεν λείπουν αναφορές από συγγραφείς με καταγωγή από την περιοχή ( Ε. Πριόβολος).
Ο αφανισμός του δάσους τον Μεσοπόλεμο- Οι αμαρτωλές διαδρομές μέσω ποταμών και τρένου της υλοτομίας
Το δάσος κυριολεκτικά εξολοθρεύτηκε τον Μεσοπόλεμο από εταιρεία ξυλείας. Ολόκληρη η δασική περιοχή, ο “λόγγος” κατά τους Καλυβιώτες κυριολεκτικά αφανίστηκε από το 1915 έως και κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής. Εδώ υπάρχει το οξύμωρο, καθώς δεν εμποδίστηκε η δραστηριότητα αυτή από τους κατακτητές. Από την άλλη οι κάτοικοι συχνά κρύβονταν στα απομεινάρια πλέον του δάσους, όπου οι Ιταλοί ιδίως δεν τολμούσαν να εισβάλλουν σε αυτό.
Η υλοτομία -λεηλασία της εποχής είχε τους απίστευτους φυσικούς δρόμους. Χωριά όπως ο Άγιος Γεώργιος Καλυβίων δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για την φόρτωση κορμών Ελάτης που έφταναν μέχρι από τον Αχελώο. Από την άλλη στα νερά του Δίμικου πετάγονταν οι κορμοί δέντρων που έφταναν με τη ροή του νερού στο σταθμό Αγγελοκάστρου. Εκεί τα “τσίμπαγαν” από τα νερά των ποταμών, τα ακινητοποιούσαν και τα φόρτωναν. Τελικός προορισμός οι σιδηροδρομικοί σταθμοί της περιοχής, το φόρτωμα στο τρένο και από εκεί στο ferry boat και ύστερα απέναντι στην Πάτρα με προορισμό την υπόλοιπη Ελλάδα.
Σκηνές πραγματικά που θύμιζαν καομπόϊκη ταινία και κακώς εννοούμενη ανάπτυξη. Μετά το πέρας του πολέμου η λεηλατημένη περιοχή δόθηκε για καλλιέργειες σε πολλές οικογένειες που εγκατέλειψαν τις εστίες τους λόγω του πολέμου δίνοντας νέα διέξοδο επιβίωσης.
Τις όποιες αλλαγές που προκάλεσε η καταστροφή του “Αιτωλικού” Πνεύμονα στο μικροκλίμα της εποχής είναι οπωσδήποτε έργο μελέτης και νέας έρευνας. Δυστυχώς η ιστορία κρύβει πολλά ένοχα μυστικά πραγματικής περιβαλλοντικής καταστροφής.
Λίνος Υφαντής
Με πληροφορίες από τις παρακάτω πηγές:
http://www.greenapple.gr/articlesdesc.php?id=94
http://www.discoveragrinio.gr/ikotourismos/
http://kalyvia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=12&Itemid=14
Γραπτή μαρτυρία Νικόλαου Καραλή