Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΨΗΦΙΩΝ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ
(ή αλλιώς, ό,τι κατήργησε την αυθεντικότητα.)
΄΄Κολλάω σε μια κασσέτα-ερωτεύομαι- ένα βινύλιο και αφήνω το τραγούδι, να οδηγεί τη σκέψη μου…..΄΄
(Σεμέλη Ταγαρά ΄΄καπνός΄΄)
Δεν έχουμε απογοητευτεί τόσο πολύ, ούτως ώστε να αναπολούμε στιγμές του πενταγράμμου του παρελθόντος που θα μας κάνουν να νοιώσουμε κάπως ανώτεροι πνευματικά, αλλά στη σύνθετη εποχή μας που έχουμε τα πάντα στη καθημερινότητά μας, εκτός από την μουσική απλότητα, αυτό περιστασιακά επιβάλλεται!
Η χρόνια ενασχόλησή μας με το ραδιόφωνο, καθώς και τα στάδια της τεχνολογικής εξέλιξης στον τομέα της αναπαραγωγής του ήχου που ζήσαμε ΄΄ εκ των έσω΄΄ από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι και την αλλαγή του αιώνα, μας έκαναν να αξιολογήσουμε την κατάσταση και να καταλήξουμε στο συμπέρασμα, πως, μετά την παραγκώνιση και εν τέλει κατάργηση του βινυλίου (πικ- απ, μαύροι δίσκοι), καταργήθηκε και η αυθεντικότητα!
Τι είναι όμως αυθεντικότητα στη μουσική;
Τα τραγούδια του εκάστοτε σοβαρού καλλιτέχνη αποτελούν και μία κατάθεση της ψυχής του προς όλους εμάς, γι’ αυτό και η πορεία που θα ακολουθήσει η κάθε δισκογραφική δουλειά, μέχρι να φτάσει στα χέρια μας, θα πρέπει να είναι χαραγμένη πολύ προσεκτικά. Αυτό σημαίνει ηχογράφηση στο studio και στη συνέχεια από τη «μήτρα» της ηχογράφησης συνεχίζουμε στα ποιοτικά και ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ αντίτυπα, τα οποία με τη σειρά τους, θα βρεθούν στα ράφια των δισκοπωλείων για τον επίδοξο αγοραστή, που τον ενδιαφέρει η ποιότητα στη μουσική και σέβεται τον καλλιτέχνη, που τον εκφράζει.
Πλέον, η διαδρομή αυτή έχει αλλάξει και τα τραγούδια περιπλανώνται σαν τις «άδικες κατάρες» στο διαδίκτυο και «κατεβαίνουν» στους υπολογιστές μας κουβαλώντας μαζί τους την όποια ταλαιπωρία έχουν υποστεί, στριμώχνονται σαν τις παστές σαρδέλες στα Mp3 και, στη συνέχεια, ταλαιπωρούν τα «καλλιεργημένα» αυτιά με την κακή ποιότητα εγγραφής τους και ενθουσιάζουν τους άσχετους κάνοντάς τους να λένε «πώ-πω, τι ειν’ τούτο..!»
Μέχρι και τη χρονιά του 1996, η μουσική βιομηχανία της χώρας μας στον τομέα αυτό, κρατούσε τις απαραίτητες ισορροπίες και δίχως να έχει παρασυρθεί από το ψηφιακό «κύμα», κυκλοφορούσε τις δισκογραφικές δουλειές σε ψηφιακή μορφή (cd), αλλά και σε αναλογική (βινύλιο).
Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχουν πάντα στην κορυφή της μουσικής βιομηχανίας άνθρωποι, που αγαπούν αληθινά και αγνά τη μουσική, με αποτέλεσμα από το 1997 κι έπειτα οι ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες να εκδίδουν τις δουλειές μόνο σε ψηφιακή μορφή, με γνώμονα πάντα τη θυσία των πάντων στο βωμό του κέρδους. Για αρκετά χρόνια προώθησαν προς το αγοραστικό κοινό μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα, πείθωντας στις περισσότερες των περιπτώσεων ακόμη και τους, πλέον, ειδήμονες, πως το cd player είναι-ηχητικά-ποιοτικά ανώτερο του πικ-απ (κούνια, που τους κούναγε), προέβαλλαν με όμορφο τρόπο τις ευκολίες, που παρέχει η ψηφιακή συσκευή σε σχέση με την αναλογική…… με λίγα λόγια, παρουσίασαν στα μάτια του κόσμου το βινύλιο σαν κάτι άχρηστο και το cd σαν την υπέρτατη τεχνολογία..!
Κάποιες φορές, όμως, η τεχνολογία τρέχει πιο γρήγορα από τη σκέψη ακόμη και των πιο ενημερωμένων κερδοσκόπων, με αποτέλεσμα η κατάσταση, που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν, για να τα οικονομήσουν, να γυρίσει μπούμερανγκ στα κεφάλια τους. Όταν οι δισκογραφικές εταιρείες προωθούσαν τον ψηφιακό δίσκο, με σκοπό να μειώσουν το κόστος παραγωγής, ώστε να αυξήσουν τα κέρδη τους, δεν είχαν προβλέψει ότι έρχεται η εποχή της κατάργησης της αυθεντικότητας.
Φτάσαμε στο 2010, για να βλέπουμε την πειρατεία στην καλλιτεχνική εξουσία. Οι δισκογραφικές αδυνατούν να πουλήσουν αυθεντικά cds, οι αξιόλογοι καλλιτέχνες έχουν, πλέον, βρει εναλλακτικές λύσεις, για να κυκλοφορούν τα τραγούδια τους κι έτσι, αργά-αργά, η βιομηχανία της μουσικής διανύει την περίοδο της παρακμής της.
Μαθαίνουμε κατά καιρούς πως άνθρωποι, οι οποίοι είναι γνώστες του αντικειμένου, δουλεύουν πυρετωδώς, για να προέλθει η πολυπόθητη (μετά την παρακμή) αναγέννηση της ελληνικής δισκογραφίας και-κατ’ επέκταση-του καλλιτεχνικού κόσμου. Μόνο όταν ο ακροατής κατανοήσει ξανά την έννοια της αυθεντικότητας στη μουσική, τότε και μόνο θα επιστρέψουμε στις ποιοτικές δισκογραφικές δουλειές, αφού μια παραγωγή θα απαιτεί προϋποθέσεις και θα φιλτραρίζεται σχολαστικά, εμποδίζοντας έτσι τις παραγωγές «του κιλού», που έχουν κυριαρχήσει στην εποχή μας.
Αναμένουμε υπομονετικά την επιστροφή του αναλογικού ήχου, ή έστω , το δικαίωμα επιλογής μεταξύ αναλογικής και ψηφιακής μορφής με παράλληλη κυκλοφορία των δίσκων σε ψηφιακή και αναλογική μορφή αντίστοιχα.
Με την προσαρμογή του καθενός μας στα «καλούπια» του ήχου υψηλής πιστότητας θα αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα γύρω από τη μουσική και θα περιορίσουμε τις «μάπα» πειρατικές ηχογραφήσεις, που διακινούνται από τους αφρικανούς στις καφετέριες και θ’ αναζητούμε αληθινή μουσική για τ’ αφτιά μας και όχι κλαπατσίμπανα!