Πράγματι ίσως να χαιρόμαστε υπερβολικά βλέποντας ανθρώπους που μοιάζουν σα να είναι οι χειροπέδες κάτι φυσιολογικό πάνω τους να παίρνουν την άγουσα προς την εισαγγελία. Ή ίσως να είναι νωρίς ακόμα για να πεις αν όντως οι επόμενες εκλογές θα αποτυπώσουν ήττα της (και αισθητικά) μαύρης ιδεολογίας. Μπορεί να είναι ίσως και βιαστική η διαπίστωση ότι μετά από όλα αυτά έμειναν κλειστά τηλέφωνα, άδεια βλέμματα πίσω από τα κάγκελα και ελάχιστος κόσμος να φωνάζει εθνικιστικά συνθήματα από το απέναντι πεζοδρόμιο.
Ακόμα και οι αντιδράσεις δείχνουν ότι μάλλον υπερεκτιμήθηκε το λαϊκό έρεισμα αυτού του πράγματος. Πέραν του ότι έχει πέσει εκκωφαντική ησυχία, αποδεικνύεται ότι μάλλον ένας πυρήνας(πεντακοσίων; χιλίων;)ήταν αυτό που περιφερόταν και έδινε την εικόνα του στρατού. Κι αυτό είναι ανακουφιστικό γιατί μάλλον δικαιώνει εκείνους που έλεγαν ότι δεν μπορεί να βρέθηκαν 500 χιλιάδες ναζιστές ιδεολόγοι στη χώρα. Με το φασισμό μέσα τους ναι, είναι πολύ παραπάνω, αλλά με γνώση του τι είναι αυτό το πράγμα, το ομοιόμορφα ντυμένο, μάλλον όχι.
Σε κάθε περίπτωση οι νεότεροι έχουν μια εικόνα να πιστέψουν, να στηριχτούν. Εκείνοι για τους οποίους έκαναν πορείες και ήξεραν σίγουρα ότι είναι με το μίσος, φόρεσαν βραχιολάκια έστω σε πρώτη φάση. Η γενιά τους είναι η πρώτη που είδε βουλευτές να πάνε να σηκώσουν τα χεράκια τους και να τα κρατάνε κάτω δυο των ειδικών δυνάμεων. Κι όλα αυτά πολύ γρήγορα, μάλιστα, κι ας οδύρονται τώρα κάποιοι ότι όλα αυτά κινήθηκαν “στα όρια της συνταγματικότητας”(πέραν εκείνων που έχουν μείνει εμβρόντητοι). Κι ας έχουν δίκιο άλλοι να λένε ότι μέχρι τώρα δεν βρέθηκε τρόπος να λυθούν χιλιάδες άλλες υποθέσεις. Τι υποθέσεις; Κόμματος που λειτουργεί σαν οργάνωση; Μήπως επειδή δε βρήκαμε άκρη με τη Μαρφίν δεν έπρεπε να βρούμε και με ένα κόμμα που τον αρχηγό τον έλεγαν “Πρίγκιπα Φύρερ”;
Όλα αυτά από μόνα τους είναι πολύ ανακουφιστικά, ακόμα κι αν δεν εξαρθρώθηκε δα η σχέση του κράτους με το παρακράτος από μια και μόνη κεντρική απόφαση. Υπάρχει δρόμος ακόμα. Αλλά προς το παρόν μπορούμε όλοι να κάνουμε την αυτοκριτική μας που αφήσαμε να μας επηρεάσει η ρητορική του μίσους. Που κακώς αποφασίσαμε ότι “αυτό το κόμμα είναι στη Βουλή και έχει δικαιώματα”. Οι Γερμανοί που έχουν πικρή πείρα ξέρουν γιατί έχουν ένα σωρό φραγμούς σε τέτοια φαινόμενα. Ξέρουν ότι η αρρώστια είναι μεταδιδόμενη, γιατί ότι ο άνθρωπος είναι επιρρεπής καθώς έχει μέσα του το θηρίο της εξουσίας πάνω στον άλλο. Διότι ο φασισμός αυτό είναι. Να θέλεις να ασκήσεις δύναμη-την όποια-πάνω στον άλλο και να σιχαίνεσαι τον αδύναμο.
Διότι όπως έχει πει εκείνος που έγραψε το περίφημο “σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ” (που το χρησιμοποιούν πολλοί ενώ δεν τον ακούνε που τους λέει να πνίγουν το μίσος μέσα τους)ο φασίστας είναι μέσα μας. Δεν είναι θέμα αμορφωσιάς γιατί από το φασισμό γοητεύτηκαν άνθρωποι σπουδαίοι σαν τον Πάουντ ή τον Σελίν. Ούτε είναι θέμα φτώχειας γιατί εκατομμύρια φτωχοί στον κόσμο δεν έγιναν φασίστες και σε τελική ανάλυση τα 9/10 του κόσμου είναι τρισχειρότερα από μας αλλά δεν έχουν Χ.Α. Άσε που είναι βαθιά υποτιμητικό για τον φτωχό να του λες ότι είναι δυνάμει μισάνθρωπος.
Ο φασισμός είναι να θες να κάνεις κουμάντο με τα λεφτά σου. Να μην αποδέχεσαι την ευγένεια απέναντι στον άλλο γιατί είναι αστική σύμβαση. Να γενικεύεις. Να εξουσιάζεις και να μην το αποδέχεσαι λέγοντας ότι το κάνεις για καλό. Και να σιχαίνεσαι βαθιά τη δημοκρατία αγνοώντας ότι είναι απλά ένα εργαλείο και όχι μια ιδανική κατάσταση.
Γ.Σ.