Κάποιος πρέπει να γράφει και τις «αντιτουριστικές» απόψεις. Σ’ αυτή τη λογική λοιπόν-κι ενώ όλοι αναζητούν τα βαθύτερα αίτια που από όλες τις σχολές στην Ελλάδα μόνο εκείνες του Αγρινίου έχουν τόσα προβλήματα, τόση «λίγη φοιτητική ζωή», τόσο αδιάφορη τοπική κοινωνία, τόσο έτοιμους φοιτητές να ασκήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης-κάποιος πρέπει να πει πως οι σχολές που έγιναν εκκρεμές μεταξύ Ιωαννίνων και Πάτρας θα ήταν φυσικά οι πιο εκτεθειμένες. Οι πιο ανοχύρωτες και οι πιο προσβάσιμες σε προσωπικές επιδιώξεις, επίσης.
Οι φοιτητές κάνουν ότι νομίζουν ότι είναι καλύτερο γι’ αυτούς. Αλλά ο χώρος της Παιδείας υπήρξε παραδοσιακά πολιορκητικός κριός απέναντι στις κυβερνήσεις. Μέσα του υπάρχουν μύρια όσα κομματικά απολιθώματα και μύριοι όσοι πόθοι αναρρίχησης με αναξιοκρατία. Το θέμα του Πανεπιστημίου Αγρινίου δεν έχει καμιά σχέση με όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στη Νομική ή στο ΑΠΘ, υπό την έννοια ότι δεν πρόκειται για συγκρίσιμες περιπτώσεις . Συμπίπτουν όμως χρονικά, τώρα που είναι νέοι ακόμα οι κρατούντες, γιατί το Πανεπιστήμιο προσφέρεται για οτιδήποτε άλλο πλην του σκοπού για τον οποίο ιδρύεται. Και είτε λόγω λάθος αποφάσεων είτε λόγω μιας παρεξηγημένης ελευθεριότητας ο καθένας μπορεί να διεκδικήσει μέσω των δομών της ανώτατης Παιδείας, τη προσοχή που του αναλογεί.
Ανοχύρωτες δομές είναι που ευλόγησαν χρόνια την ανομία και την επικράτηση του πιο αποφασισμένου. Νέοι άνθρωποι βλέπουν το μπάχαλο, το κενό εξουσίας, την υποκρισία και προσπαθούν να πάρουν ότι καλύτερο μπορούν. Βοηθούν και οι καριερίστες της Παιδείας, βοηθούν και διάφοροι που έχουν κατά καιρούς θέσει τις υπηρεσίες τους στη διάθεση κυβερνήσεων ή αντιπολιτεύσεων. Αν ήμουν συνωμοσιολόγος θα έλεγα ότι κάποιοι ξέρουν πόσο εκτεθειμένα είναι τα ελληνικά πανεπιστήμια και ενθαρρύνουν κάθε πράξη που θα τα αποσταθεροποιήσει. Γιατί; Για να πιέσουν όχι όλη την κυβέρνηση, αλλά τους λογικότερους σε αυτή. Αλλά δεν είμαι συνωμοσιολόγος…
Βλέποντας γονείς και φοιτητές να μετέχουν σε ένα παιχνίδι που δεν ξέρουν καν σε ποιο πεδίο διεξάγεται και βλέποντας τα ιδρύματα τα φασκιωμένα με πανιά που φέρουν ετσιθελικά επιβαλλόμενες απόψεις, σκέφτομαι αυτό που έγραψε χτες ο Τάκης Θεοδωρόπουλος: «(…)μπορεί να υπερηφανευόμαστε πως είμαστε παιδιά των αρχαίων Ελλήνων, παραβλέποντας το ενδεχόμενο ότι μπορεί να είμαστε τα παιδιά των τεράτων που έπλαθαν με τη φαντασία τους»…
Γ.Σ.