Πρέπει να πω ότι δεν περίμενα και κάτι διαφορετικό στις εξελίξεις μετά την έφοδο της αστυνομίας στα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Δεν περίμενα και δεν περιμένω κανένα κύμα συμπάθειας και αλληλεγγύης π.χ. για τον ντόπιο δημοσιογράφο τον Πάνο Τσακανίκα που τον στηρίζουν οι συνάδελφοί του και… μέχρι εκεί. Είναι όπως όταν έχεις ένα οικογενειακό θέμα και διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει και τόση στήριξη και αλληλεγγύη από την κοινωνία. Μόνο αν το τραβήξεις από τα μαλλιά και το κάνεις λύσσα μπορεί-υπό προϋποθέσεις-να βρεις στήριξη. Και το να είσαι δημοσιογράφος δεν είναι μια από αυτές τις προϋποθέσεις.
Ο Όργουελ είπε ότι “Δημοσιογραφία είναι να τυπώνεις κάτι που κάποιος άλλος δεν θέλει να το δει τυπωμένο. Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις”. Άρα δεν μπορείς να περιμένεις συμπάθεια, ούτε από όσους βαθιά μέσα τους το πιστεύουν ότι δεν μάχονται για την παρέα τους και τους κώδικές τους αλλά για το γενικό καλό. Μια ματιά στη συζήτηση που διεξάγεται από χτες μπορεί να πείσει και τον πιο διστακτικό. Πιο πολλοί αναλίσκονται στο που φτάνει η ελευθεροτυπία και στο αν αξίζει να στηρίξεις τους” αλήτες- ρουφιάνους -δημοσιογράφους” απέναντι στον ολοκληρωτισμό. Το συμπέρασμα που έχει βγάλει ένα μέρος της κοινωνίας άλλωστε είναι ότι αυτά τα δύο είναι το ίδιο. Βέβαια χτες το βράδυ στα Καμίνια ένας 15χρονος μαχαιρώθηκε και ακόμα ψάχνουν να δουν αν ήταν οπαδικό θέμα ή στο πνεύμα της πολιτικής βίας. Κάποιος αλήτης-ρουφιάνος-δημοσιογράφος θα κληθεί να το αποκαλύψει κι αυτό αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Αν είναι “συστημικός” θα δρα για λογαριασμό των εφοπλιστών(!), αλλιώς ή θα είναι ήρωας ή παρακράτος ανάλογα με την παλαβομάρα του δέκτη της πληροφορίας.
Στη Βουλή υπάρχει ένα ξεχωριστό φαινόμενο, βαθιά ανελεύθερο, όχι δυο άκρα. Ακραίες απόψεις υπάρχουν. Στην κοινωνία υπάρχουν, όμως, άκρα και μάλιστα όχι δύο. Υπάρχουν πολλά άκρα που καταλήγουν εξακτινωμένα από το κέντρο ενός κύκλου. Ο κύκλος είναι η μισαλλοδοξία και ο προσωπικός φασισμός που περιέγραψε πρόσφατα ο Αγγελάκας. Στο Αγρίνιο άλλωστε δεν υπάρχει ελευθεροτυπία καθώς πολλοί φοβούνται για τη σωματική τους ακεραιότητα, άλλοι τις μηνύσεις και άλλοι το πως θα χαρακτηριστούν από εκείνους που είναι βέβαιοι ότι έχουν δίκιο. Οι διώκτες δεν προέρχονται από ένα χώρο μόνο.
Προέρχονται από πολλούς, σχεδόν από όλους. Ανάλογα με το ποιος νιώθει δυνατός. Οι απειλές αφορούν οικογένειες, τον τόπο που ζεις, ακόμα και άσχετους ανθρώπους. Ακόμα και μια λάθος φωτογραφία μπορεί να σε κάνει αιώνιο εχθρό. Ο λόγος είναι απλός: Η ανεργία, η φτώχεια και οι τραγικές επιλογές των κυβερνήσεων έγιναν εκρηκτικό μείγμα με τα συνωμοσιολογικά ψέματα, τα φασιστικά ένστικτα και τη λύσσα για “εκδίκηση”. Μετά ήρθε η ανομία και η ανασφάλεια που την εκμεταλλεύτηκαν πολλοί και διάφοροι. Και μετά ήρθε το τσουβάλιασμα και το “πιάστε τα γιοφύρια”. Ο φιλελεύθερος γίνεται με μαγικό τρόπο “νεοφιλελεύθερος” (έστω κι αν εκείνος που το λέει δεν ξέρει τι είναι αμφότερα) και από κει εύκολα κάποιος φίλος κάποιου τραπεζίτη ικανός να χρησιμοποιήσει τον εθνικισμό! Μιλάμε για άλματα νοητικά.
Αλλά όσο κακό είναι να αφήνεις μπράβους να ζητάνε άδειες εργασίας και παραμονής και να τραμπουκίζουν , άλλο τόσο επικίνδυνο είναι να αφήνεις επιτροπές να ψάχνουν για φρονήματα και να κατηγοριοποιείς ανάλογα με το ποιος δε θέλει τις δικές σου επιλογές. Στη δημοκρατία δεν διώκονται οι ιδέες, αλλά οι πράξεις. Για μένα οι “πρώην έφεδροι των ειδικών δυνάμεων” που καλούν σε πατριωτικό ξεσηκωμό το κάνουν εξίσου στο όνομα του “λαού”, όπως και κάποιοι που ονειρεύονται άλλου είδους περιπολίες στο δρόμο.
Γ.Σ.