Καλοκαιρινές πολιτικές σκέψεις
(Η αμνησία θα φέρει αμνηστία;)
Κι έτσι ξαφνικά πάθαμε Αλτσχάιμερ! Ξεχάσαμε το παρελθόν (μακρινό και πρόσφατο) και μας φταίει το παρόν! Ίσως η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, η οποία μας έκανε να ξανααισθανθούμε ότι είμαστε Έλληνες (δηλαδή κοπάδι ψηφοφόρων), ίσως και οι υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού που περνάμε, οι οποίες μας κλούβιασαν κάπως το μυαλό, ίσως ακόμα κι εξαιτίας αυτής της επικρατούσας κατάστασης (μισοδιάλυσης του κράτους δηλαδή), όλ’ αυτά μαζί και το καθένα χωριστά, μας έκαναν να υψώσουμε το ανάστημά μας, να μην πληρώνουμε τίποτε και μας δημιουργήθηκε έτσι η ψευδαίσθηση ότι δε χρωστάμε πουθενά! Καλομάθαμε απ’ την περίοδο του Πάσχα και μετά, ξεχάσαμε το πού και πόσα χρωστάμε, πάψαμε να είμαστε «αγανακτισμένοι» και δε γιαουρτώνουμε πλέον τα λαμόγια του παρελθόντος. Όταν, όμως, τελειώσει αυτή η «περίοδος χάριτος», εκεί απ’ το Σεπτέμβρη και μετά κι έρθουμε φάτσα κι απότομα με την πραγματικότητα, αν δε μας έρθει ταμπλάς, τον ψυχίατρο δεν τον γλιτώνουμε!
Βλέπουμε πόσο ωραία τα καταφέρνουν οι πολιτικοί; Και λέμε ύστερα εμείς, ότι δεν έχουνε μυαλό. Βρέ, σαΐνια είναι! Αφού κατάφεραν να μας μαζέψουν πάλι στις πλατείες, με σημαίες και συνθήματα, με χειροκροτήματα και χαμόγελα… μεγαλείου (ζητάνε την ψήφο μας οι ζητιάνοι!) κι αφού (νομίσαμε ότι) διαλέξαμε τους κυβερνήτες μας, όλα τώρα μια χαρά. Οι Τροϊκανοί ξανάρθαν (αυτούς που ψηφίσανε οι πολιτικοί μας, ντε!), αφού για κάποιο διάστημα γίνανε άφαντοι, αφήνοντάς μας ν’ ασκήσουμε το υπέρτατο δημοκρατικό μας δικαίωμα, για να μας υπενθυμίσουν ποια είναι τ’ αφεντικά: «Και τα κεφάλια μέσα! Και κάτω! Που νομίσατε, χαμένοι (χαζοί) ότι αποφασίσατε εσείς για εσάς πριν από εμάς και χωρίς εμάς!». Δε μας το ΄παν ακριβώς έτσι κι ας έβαλα εγώ ο ανόητος εισαγωγικά, αλλά λιγάκι πιο μαλακά (που λέει και το τραγούδι…), αφού μας έδωσαν και λίγη άδεια για κανένα μπανάκι…
Κι εμείς τώρα, αφού τα πράγματα ήρθαν όπως ήρθαν και σ’ όποιον αρέσει, ασχολούμαστε ακόμα με τ’ αποτελέσματα της κάλπης, με το ποια κόμματα συγκυβερνούν — απορώντας και λιγάκι για το πώς είναι δυνατόν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που για μια ζωή τσακώνονταν και βρίζονταν για το …καλό το δικό μας (!) κι αλληλοκουκουλώνονταν για το …καλό το δικό τους (!) να σφιχταγκαλιάζονται και να δίνουν όρκους υποταγής στ’ αφεντικά και με άλλα πολλά, ενώ για το αμαρτωλό και διεφθαρμένο παρελθόν γι’ αυτούς που μας έφεραν σ’ αυτήν την αθλιότητα, δεν πολυνοιαζόμαστε. Μας αποχαυνώσανε — μου φαίνεται — τελείως! Καλά τα κανάλια, οι καναλάρχες, οι μεγαλοεκδότες, οι υπηρέτες όλων αυτών γραφιάδες και φωνακλάδες, όπου θέλουν το πάνε το «πράμα». Ανέκαθεν έτσι γίνονταν κι έτσι «δούλευαν» και μας…δούλευαν! Όμως εμείς οι πολίτες; Εμείς που γεμίζαμε τις πλατείες και δεν τολμούσαν οι πολιτικοί ούτε για φαΐ να πάνε, εμείς που ζητούσαμε κάθαρση και διαφάνεια, ελέγχους, φυλακή και κρέμασμα, που ζητούσαμε να επιστραφούν στο λαό τα κλεμμένα λεφτά, πού στο διάολο είμαστε τώρα; Χωριστήκαμε — ή μας χώρισαν καλύτερα — σε μνημονιακούς κι αντιμνημονιακούς, στους μέσα κι έξω απ’ την Ευρώπη, σε ρατσιστές κι αντιρατσιστές και σε ό,τι άλλο αρνητικό και βαλθήκαμε ν’ αλληλοφαγωθούμε; Κάνουμε, δηλαδή, αυτό που επιθυμούν όλοι αυτοί οι απατεώνες (…όσοι είναι τέτοιοι!) για να συνεχίζουν απερίσπαστοι να κλέβουν μπροστά στα μάτια μας κι εμείς να μην αντιδρούμε;
Έχω την αίσθηση ότι αυτές τις εκλογές τις έκαναν την κατάλληλη ώρα και στιγμή, όχι για να εκφραστούμε εμείς ως λαός, αφού στην ουσία τίποτε δεν άλλαξε, ούτε πρόκειται ν’ αλλάξει από τώρα και μετά κι απ’ τη στιγμή που οι αποφάσεις για εμάς παίρνονται πλέον και θα παίρνονται συνεχώς από «κυβερνήσεις» εκτός συνόρων. Έκαναν τις εκλογές για να ξεθυμάνουμε, να ξεχάσουμε το παρελθόν και να στρέψουμε την προσοχή μας σε ψιλοπράγματα του παρόντος. Φτάσαμε στο σημείο να σπαταλάμε φαιά ουσία – κατευθυνόμενοι από μόνιμες δημοσιογραφικές πολιτικοαναλυτικές φάτσες στις οθόνες των τηλεοράσεων – προσπαθώντας να εξηγήσουμε γιατί ο πρωθυπουργός «αλληθώρισε», γιατί ο τάδε υπουργός παραιτήθηκε πριν ακόμα παραλάβει, γιατί ο άλλος υφυπουργός παραιτήθηκε κι αυτός (…και καταστροφικός συναγερμός στα κανάλια!), γιατί ο Στουρνάρας (υπουργός δεν είναι αυτός;) ενήργησε χωρίς την έγκριση του Μεγάλου – Βενιζέλου, κι… άντε να μη γράψω κι άλλα και με στείλετε στον …αγύριστο!
Και καθόμαστε τώρα εμείς σαν αποβλακωμένοι και περιμένουμε αν θα μας κόψουν κι άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις ή θα μας λυπηθούνε και καταφέρουν την Τρόικα να δεχτεί τα περίφημα «ισοδύναμα», αν θα ξεκολλήσουν επιτέλους τα μεγάλα έργα, μπας και βρει κανένας φουκαριάρης μεροκάματο (και κανένας «εμπλεκόμενος» πιάσει την «καλή»!), αν θα γίνει ή όχι η εκτροπή του Αχελώου, όπως ζητάνε τα θεσσαλικά «συντρόφια», αν θα πρέπει να ελέγχονται αυτοκίνητα συγκεκριμένου κόμματος χωρίς έγγραφη (!) εντολή εισαγγελέα κι … άντε να μη γράψω κι άλλα και με (ξανα)στείλετε στον …αγύριστο!
Έτυχε να παρακολουθήσω τελευταία ένα είδος συνεδρίασης μέσα σε κάποια αίθουσα και με εξέπληξε η μαεστρία με την οποία ένας παλιός «αξιωματούχος» (απ’ αυτούς που διαχειρίστηκαν τεράστια ποσά), ξεμπέρδεψε από κάποια υπόθεση, πιάνοντας κορόϊδα αυτούς που είχαν δίκιο! Και με συνοπτικές διαδικασίες! Να γράψω, επίσης πως σε κάποιον προθάλαμο, πριν λίγο καιρό, κάποιος επίσης «αξιωματούχος», θέλοντας να με προστατέψει, όπως μου είπε, για να μην εκτεθώ ή και μπλέξω άσχημα ακόμα, μου συνέστησε να είμαι προσεκτικός και να μη γράφω για πράγματα που δεν ισχύουν, λες κι εγώ είμαι βλάκας και κάνω κάτι τέτοιο χωρίς στοιχεία! Αναφέρω αυτά τα δύο παραδείγματα γιατί, εκτός του ότι κάτι φανερώνουν, είναι κι άκρως ανησυχητικά για το μέλλον. Εκεί, δηλαδή, που όλοι αυτοί τρέμανε τους πολίτες, τους ελέγχους, τη φυλακή, το ΣΔΟΕ, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και είχαν χάσει τον ύπνο τους, τώρα πήραν θάρρος κι άρχισαν τον εκφοβισμό. Αυτόν που τον είχαν πάντα ως ασπίδα των όποιων παράνομων πράξεων.
Το στοίχημα, επομένως, για μας τους πολίτες – και με δεδομένο αυτό το ξεθάρρεμα – είναι ένα: Θ’ αφήσουμε στη μέση τον αγώνα που ξεκινήσαμε πολύ πριν τις εκλογές, αντιδρώντας στον εξευτελισμό που μας οδήγησαν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί των τελευταίων δεκαετιών ή θα τον συνεχίσουμε και τον ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο; Αυτή η χαλαρότητα και η εκτόνωση των εκλογών θα μας «ευνουχίσει» μια και καλή και δε θα ξανασηκώσουμε κεφάλι ή θα μας πεισμώσει ακόμα περισσότερο και θα μας δώσει μεγαλύτερη ώθηση για δυσκολότερους αγώνες; Δικό μας είναι το πεπόνι, δικό μας και το μαχαίρι! Κανενός αλλουνού! Ή εμείς – ως ενεργοί και υπεύθυνοι πολίτες – θα πάρουμε την κατάσταση πάνω μας και καταφέρουμε να γίνουμε το «σκιάχτρο» τους ή θα τους αφήσουμε να κάνουν και στο μέλλον τα ίδια με το παρελθόν κι εμείς έτσι… απλοί κι αραχτοί να τους χαζεύουμε! Αν κάνουμε το δεύτερο κι έρθει η ώρα της τελικής πτώσης, δε θα ‘χουμε κανένα – μα κανένα – δικαίωμα να δικαιολογηθούμε και πάλι μ’ εκείνο το μονότονο κι άκρως ανεύθυνο: Οι πολιτικοί μας φταίνε!
Και μία απορία: Ο σημερινός πρωθυπουργός εξήγγειλε προεκλογικά ότι θα ισχύσει τι «πόθεν έσχες» κι εξονυχιστικοί έλεγχοι για όλους όσους χρημάτισαν υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι, διοικητές κ.τ.λ. απ’ τη Μεταπολίτευση και μετά. Θα το κάνει αλήθεια; Θ’ αφήσει τους Ελεγκτικούς Μηχανισμούς να φτάσουν μέχρι και δήμευση περιουσιών; Ιδού η απορία. Αν όχι, τότε θ’ αποδειχθεί ως Μέγας Ψεύτης! Αν ναι, γιατί δε βγαίνει να μας καθησυχάσει λέγοντάς μας το πόσα περίπου δις (εγώ πιστεύω για πολλές δεκάδες) θα μπουν στα ταμεία τα επόμενα χρόνια κι ότι όλα αυτά θα τα διοχετεύσει σ’ αυτούς που πλήρωσαν και πληρώνουν ακόμα το δικό τους φαγοπότι;
Έλα, ρε Μεγάλε, αν έχεις τα … «κότσια», κάντο!
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ