Ένας γνωστός μου αστυνομικός μου έλεγε χτες ότι ετοιμαζόταν “σε κανα δίωρο” να φύγει “για πάνω”. Το “πάνω” είναι εκεί που λαμβάνει χώρα το θέατρο των επιχειρήσεων για τη σύλληψη ή την εξόντωση των υπόλοιπων σκληρών δραπετών των Τρικάλων αν (όπως ήδη έγινε για δύο εξ αυτών) ρίξουν και δεν πειθαρχήσουν στην εντολή να παραδοθούν. Μιλάμε για νύχτα και το “κανα δίωρο” δίνει το στίγμα μιας πορείας που-το ξέρει όποιος γνωρίζει την ευρύτερη περιοχή της Κόνισκας-τέτοια ώρα δύσκολα γίνεται. Φυσικά αν και γνωριζόμαστε από παιδιά μου είπε ότι δεν μπορεί να πει τίποτε για την επιχείρηση “γιατί αυτά δεν λέγονται”. Το μόνο που τον πείραξε ήταν ότι είχαν ήδη αρχίσει κάποιοι να επιχαίρουν που η αστυνομία “θα τους χάσει” και “τσάμπα πληρώνεται” κλπ.
Μόλις σκοτώθηκαν οι δύο στη συμπλοκή τα σχόλια άγριας χαράς αντικατέστησαν τα άλλα της ειρωνείας ή ακόμα και μιας υφέρπουσας σύμπνοιας με τους φυγάδες. Είμαι βέβαιος ότι αν τα πράγματα πάνε στραβά θα ανοίξει νέο μέτωπο εμφυλίου στην χώρα από το “αν υπήρχε εντολή να εκτελεστούν” μέχρι το “γιατί δεν έκανε τη δουλειά ο στρατός”. Αν ξεφύγει κάποιος προβλέπω ανάθεμα και παραιτήσεις και τάση ακόμα και για ηρωοποίηση. Χάος απύθμενο.
Μίλησα και με ένα πολύ γνωστό που έχω στο συγκεκριμένο χωριό, μια και την περιοχή την ξέρω καλά. Δεν ακουγόταν φοβισμένος, αλλά περίεργος να δει τι θα γίνει με όλο αυτό. Αργότερα έμαθα( από τον ίδιο!) ότι μετά από καμιά 20ριά τηλέφωνα “τα κανάλια” κατάφεραν να του αποσπάσουν την αγωνία και τον φόβο για τις εξελίξεις! Δεν επέμεινα, γιατί καταλαβαίνω τι έφοδο δέχτηκε…
Με πολύ φόβο γι’ αυτό που λέγεται νεότερη ελληνική κοινωνία έχω να πω ότι ο εχθρός του εχθρού δεν είναι φίλος. Ότι όποιος ζει με το καλάσνικωφ και ρίχνει στο ψαχνό παίρνει τα ρίσκα του, να αντιμετωπίσει τη συντεταγμένη πολιτεία. Υπάρχει μια συνταγματικά κατοχυρωμένη ανοχή της αστυνομικής δράσης, εφόσον όλα γίνονται με το νόμο(που κάποιες φορές δεν γίνονται)για να μην το παίζουν κάποιοι αυτόκλητοι αστυνομικοί χωρίς εξουσιοδότηση από κανέναν. Για να μη με ρωτάνε στο δρόμο την καταγωγή μου αλλά ούτε και τα φρονήματά μου. Για να μη με ψάχνουν πολίτες, να μην με κλέβουν, να μην παίζεται η ζωή μου σε μια απόφαση που δεν ρωτήθηκα για να παρθεί. Και να μην με ανακρίνει κάποιο γκρουπ ανθρώπων που δεν έχει καμιά εξουσιοδότηση.
Όμως χαρά για το θάνατο δεν μπορώ να νιώσω. Ναι, ούτε για τον χειρότερο εγκληματία. Ίσως πω ότι “δεν γινόταν αλλιώς” ή “επέλεξε και έπαθε” ειδικά για φονιάδες που βαράνε στο ψαχνό. Αλλά αν χαρώ(όπως κάνουν μερικοί) για το θάνατο ενός τέρατος, αύριο θα χαρώ για το θάνατο ενός που με πείραξε και μεθαύριο για το θάνατο κάποιου που με στραβοκοίταξε. “Τι λες, δικαιολογείς αυτούς τους στυγνούς εγκληματίες;’ θα ρωτήσουν κάποιοι. Όχι. Ψάχνω τρόπους να μην είμαι σαν αυτούς, γιατί αν επιθυμήσω αυτά που εκείνοι κάνουν το έχασα το παιχνίδι. Θα καταλήξω να συζητάω για τον κώδικα που τους οδήγησε στις πράξεις τους και αν είναι προτιμότερος από τον κώδικα με τον οποίο καλούμαστε να συμβιώσουμε. Για όλα αυτά χαρά από σκοτωμούς δεν πρέπει να αποζητά κανείς. Εκτός αν τα έχει καλά με την εκδίκηση…
Γ.Σ.