Οι Αυτοδιοικητικές εκλογές είναι κοντά χρονικά ( απέχουν λιγότερο από έτος) και ήδη υπάρχει εκδηλωμένο ενδιαφέρον.
Μέχρι στιγμής το ενδιαφέρον προέρχεται από όμορους (Καλλικρατικούς) Δήμους από Καποδιστριακούς(!) επί το πλείστον υποψηφίους.
Και Καποδιστριακούς γιατί πρωταγωνίστησαν από διάφορα πόστα στην προηγούμενη δεκαετία από αυτή που διανύουμε (2000-2010) όπου τόσο η κοινωνία όσο και ο πολιτικός λόγος σε ελάχιστες περιπτώσεις επικροτούν, περισσότερο αμφισβητούν και ρίχνουν τα αναθέματα τους ακόμα περισσότερο.
Ο αντίλογος από την άλλη λέει ότι δεν υπάρχουν (η δεν εκδηλώθηκαν με ελάχιστες εξαιρέσεις) άλλες επιλογές.
Τη λύση σε τέτοιες περιπτώσεις δίνει η ίδια η κοινωνία: Θα αποδεχτεί το καινούργιο; Ή πόσο μάλλον θα αποδεχτεί το καινούργιο που να είναι αχθοφόρος προτάσεων θεωρίας και πράξεων που να κάνουν διακριτές τις γραμμές παλαιού και καινούργιου;
Στο δεύτερο είμαστε αρκετά αισίοδοξοι. Αρκεί να βρεθούν οι πρωτοπόροι παραπάνω πράξεων και να μην επικρατήσει η λογική της( αυτοδιοικητικής) ανάθεσης που έπεται του “νίπτω τας χείρας μου”….
Και όταν εννοούμε “καινούργιο” εννοούμε αντιπολίτευση η συμπολίτευση σε θέματα που αφορούν πραγματικά τον κόσμο και με επιχειρήματα.
Αλλιώς πρέπει να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας αν μετά από μια τέτοια κρίση δεν καταφέραμε να παράξουμε καινούργιους φορείς με καινούργιες προτάσεις. Σε αυτή την περίπτωση όσοι θέσουν εαυτόν υποψήφιοι θα έχουν δίκιο γιατί απλά αυτοί ανέλαβαν ευθύνες και ουδείς άλλος.
Κάτι τέτοιο όμως (ευελπιστούμε) εν τέλει δεν θα γίνει γιατί ο δρόμος ειναι ακόμα μακρύς….
Άγριος