Μόλις χτες κυκλοφόρησε ότι στο Κέντρο Υγείας στο Δοκίμι δεν είχαν μελάνι για εκτυπωτή και έκαναν όλοι ρεφενέ για να μαζέψουν 38 ευρώ που κανονικά θα ήταν κρατική δαπάνη. Δεν είναι κάτι πρωτοφανές, μετά την κρίση αποκαλύφθηκε πόσο εύθραυστο ήταν το σύστημα και πόσο στηριζόταν όχι σε ορθή διαχείριση αλλά σε χρήμα που έρεε άφθονο. Διότι όταν λείπει γιατρός σε μια δομή υγείας είναι σωστότατο να γίνεται δημοσιογραφικό θέμα. Πόσες φορές όμως έχει γίνει θέμα ένα οδοντιατρείο σε Κέντρο Υγείας μιας κωμόπολης που απασχολεί 5 οδοντιάτρους; Μήπως η κακή κατανομή των ανθρώπινων πόρων, οι αποσπάσεις και οι προτιμήσεις δεν είναι μέρος του ίδιου προβλήματος; Εκεί όμως δεν έχει “λαϊκό” έρεισμα η κουβέντα…
Τα ίδια δε συμβαίνουν και με τα ΑΕΙ και τη κατανομή ειδικά του διοικητικού προσωπικού. Σωστά γράφεται ότι ολόκληρα Πανεπιστήμια έχουν 3 διοικητικούς για 500 φοιτητές. Η δουλειά δεν βγαίνει και μάλιστα σε κάποιες σχολές αυξήθηκαν και οι εισακτέοι. Όμως στο Πανεπιστήμιο Αθηνών υπηρετούν…1000 διοικητικοί υπάλληλοι, λέει, και επειδή έχει 25 βιβλιοθήκες, λέει, θα έπρεπε 100 να είναι μόνο οι βιβλιοθηκονόμοι! Ε, κάπως έτσι έρχεται και ο δανειστής σου(ναι, κακώς που τον έκανες συνομιλητή και δεν τράβηξες τον μοναχικό και περήφανο δρόμο της ανεξαρτησίας) και σου λέει ότι η ίδια δουλειά βγαίνει με 500 διοικητικούς σε αυτό το Πανεπιστήμιο και πως πρέπει να συμπτύξεις τις 25 βιβλιοθήκες. Δεν πάει όμως τους άλλους 500 εκεί που είναι οι ανάγκες αλλά τους πάει για να φεύγουν σιγά-σιγά. Και βέβαια φταίει γιατί τον νοιάζει μόνο να κόβει έξοδα. Αλλά φταις κι εσύ γιατί του λες μισή αλήθεια με το να μην εστιάζεις στο κακό μοίρασμα των εργαζομένων, παρά να θεωρείς ότι απαιτούνται οι 1000 εκεί και απλά ένας ακόμα αριθμός εκεί που είναι οι 3 και παλεύουν με 500 φοιτητές. Γιατί η κινητικότητα στην εργασία μόνο εδώ είναι κάτι διαβολικό και ο λόγος είναι ότι δεν πρόκειται για κινητικότητα αλλά για προθάλαμο απόλυσης λόγω μαζικών ψεμάτων.
Γ.Σ.