Αναδημοσιεύουμε από το Βήμα ένα αφιέρωμα στο γνωστό καλλιτέχνη Κωστή Μαραβέγια που κατάγεται από το Αγρίνιο, όπου κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν και μιλάει για τα μελλοντικά του σχέδια:
Κωστής Μαραβέγιας:«Το κράτος δίνει πάσα και το κεφάλαιο καρφώνει»
Ο καλλιτέχνης με τις ιταλικές και γαλλικές επιρροές αλλά και το προσωπικό του στίγμα δηλώνει ότι θέλει να πάρει τα βουνά αναζητώντας ερεθίσματα για τη νέα του δουλειά
Αυτό το καλοκαίρι ο Κωστής Μαραβέγιας πήρε τα βουνά. Το τελευταίο διάστημα κινείται μεταξύ της Οίτης, της Γκιώνας και των Βαρδουσίων. Πίνει καφέ στο καφενείο ενός ορεινού χωριού και παίρνει τις ανάσες του, χαίρεται με την επιτυχία που γνωρίζει το ντουέτο του «Φίλα με ακόμα» με τον Πάνο Μουζουράκη. «Επιτέλους ένα τραγούδι για τον έρωτα μετά τα τριάντα» λέει και σκέφτεται ότι μόλις περάσει και αυτό το καλοκαίρι είναι καιρός να ξεκουραστεί και λίγο. Από την άλλη πλευρά, είναι και αυτό κάπως αντιφατικό για τον ίδιο. «Οταν βρίσκομαι σε κατάσταση χαλάρωσης για πολύ καιρό πλήττω. Οταν ταξιδεύω ασταμάτητα ενίοτε διαμαρτύρομαι ότι κουράζομαι». Μάλλον δεν ξέρει τι θέλει. Ή μήπως ξέρει; «Θέλω να γράψω και τον καινούργιο μου δίσκο και να επιστρέψω με νέα δουλειά τη νέα χρονιά. Αυτές τις μέρες αναζητώ το ιδανικό κατάλυμα για να το μετατρέψω σε στούντιο. Πάντα είχα όνειρο να ηχογραφήσω κάπου μακριά από την Αθήνα.Θα πάρω τα βουνά.Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θα μαζέψω τραγούδια και δυνάμεις και θα επιστρέψω στην πόλη τη νέα χρονιά.Σαν τους βαρβάρους.Επέλαση».
Κατά κάποιον τρόπο από το 1995-1996 ως σήμερα ο Κωστής Μαραβέγιας έχει κάνει ενός είδους επέλαση στην ελληνική μουσική και στο ελληνικό τραγούδι. Με επιρροές από την ιταλική και γαλλική σχολή αλλά χωρίς να ξεχνά τη δική του Μεσόγειο, έχει διαμορφώσει ένα προσωπικό στυλ που μόνο απαρατήρητο δεν έχει περάσει στη νέα γενιά. Συναυλίες, δισκογραφία και στίχοι που άμεσα ή έμμεσα σατιρίζουν τη νεοελληνική πραγματικότητα. Τη σάτιρα αυτή την έχει αρχίσει εδώ και χρόνια. Σήμερα όμως είναι ίσως περισσότερη επίκαιρη από ποτέ. Πώς μπορεί και βρίσκει κέφι για κάτι τέτοιο; «Ημασταν φτωχοί και γίναμε φτωχότεροι. Και ήρθε η…συντέλεια του κόσμου.Το νόημα της ζωής αυτονόητο και απλοϊκό. Συνδεδεμένο με το τι δυνάμεθα να καταναλώσουμε. Να φάμε. Μαζί ή χώρια. Με δανεικά. Οι υλικές απολαύσεις έγιναν αυτοσκοπός.Ο κόπος και ο κόμπος του γείτονα έγινε δικός μας. Οροφο σηκώνει αυτός; Roof garden εμείς. Και έτσι μπήκαμε σε έναν αγώνα δρόμου με πολύ ιδρώτα και αίμα.Σε έναν σικέ αθέμιτο πρωταθλητισμό. Και ακριβώς εκεί που τερματίζαμε σίγουροι για την πρωτιά, τι να δούμε; Αντί για υποδοχή ηρώων όπως του Ρεχάγκελ και του Χαριστέα,μπρος γκρεμός.Και τώρα απολαμβάνουμε την ελεύθερη πτώ ση από ψηλά.Γι΄ αυτή την πτώση τραγουδάω.Περιγράφω τη χαρά αυτής της κάθετης διαδρομής. Χωρίς δεσμεύσεις,χωρίς πια υποσχέσεις,χωρίς προσμονές και ψέματα».
Εχει όμως και μια έννοια. Για τους ανέργους και τους συνταξιούχους. «Νομίζω ότι όλοι οι υπόλοιποι απλώς προσαρμοζόμαστε στις νέες συνθήκες χάνοντας κάτι ο καθένας άλλα όχι τόσο σημαντικό τελικά για να μας στερήσει την εκπλήρωση των βασικών αναγκών και επιθυμιώνμας». Και κάπου εκεί θυμήθηκε τα πανεπιστημιακά του χρόνια και ανέτρεξε στα συγγράμματα: «Ξαναείδα το χρηματοπιστωτικό μοντέλο στο καπιταλιστικό σύστημα. Προσπάθησα να καταλάβω τι δεν πάει καλά.Πού είναι το κράτος,πού είναι ο μεγαλοεπιχειρηματίας, πού είναι ο πολιτικός; Ανακατανομή θέσεων γίνεται.Οπως σε έναν αγώνα βόλεϊ.Πασαδόρος πλέον περνάει το κράτος και το κεφάλαιο καρφώνει. Εμείς υποδοχή και άμυνα. Ολα φυσιολογικά.Οποιος αντέξει». Στο blog του ο Κωστής Μαραβέγιας γράφει κάπου ότι δεν μπορεί να φασκελώσει αλλά να βρίσει μπορεί και σημειώνει επίσης ότι «μου αρέσει κιόλας.Με ενοχλεί η βία των χειρονομιών και όχι των λέξεων» προσθέτει. Περίεργη θέση, που έχει όμως τις ρίζες της σε μια αληθινή προσωπική του ιστορία. «Είχα έναν θείο. Αδερφός του παππού μου για την ακρίβεια. Στην Κεφαλλονιά μεγάλωσε,στο Αγρίνιο τον γνώρισα.Αυτός ο θείος όντας ηλικιωμένος έπασχε από άνοια. Ανάμεσα στα άλλα έβριζε ασταμάτητα και ακατάπαυστα. Θυμάμαι,έβλεπε ειδήσεις στις εννιά και περισσότερο μίλαγε αυτός βρίζονταςπαρά άκουγε. Οι βρισιές του κατά έναν περίεργο τρόπο δεν ήταν επιθετικές, ούτε βίαιες. Είχαν όλες σεξουαλικές αναφορές και θα έλεγα ότι δημιουργούσαν μια αισθησιακή ατμόσφαιρα. Εδινε στα πάντα μια ερωτική διάσταση και υποστήριζε ότι αυτό που τελικά όλοι γυρεύουν γύρω τουείναι να κάνουν έρωτα με όλους. Από τον πρωθυπουργό ως τη Ρωσίδα που τον φρόντιζε.Φανταστείτε ότι ήταν τόσο απολαυστικός που σχεδόν καθημερινάτον επισκέπτονταν τα παιδιά του,τα εγγόνια του,ακόμη και οι γείτονες λίγο προτού ξεκινήσουν οι ειδήσεις. Απόλαυση. Δεν έπεφτε καρφίτσα στο σαλόνι του.Αυτός ο θείος έδινε χαρά σε τόσον κόσμο.Εκτοτε όχι μόνο εξοικειώθηκα με τις βρισιές και τις άσχημες λέξεις αλλά τις ξεστόμιζα όλη μέρα με τον αδερφό μου. Ανακαλούσαμε έτσι την εικόνα του ηλικιωμένου θείου και διώχναμε κάθε άγχος. Ακόμη και σήμερα».
Ενα μουσικό ντοκυμαντέρ για τη Μεσόγειο
Ο Κωστής Μαραβέγιας δεν κοιτάζει μόνο ψηλά αλλά και χαμηλά.
Στα γραπτά του.«Γράφω μια ιστορία αυτόν τον καιρό που μπορεί να γίνει και βιβλίο.Ηρωίδα είναι μια νέα μουσικός,κοντραμπασίστρια,που ταξιδεύει με πλοίο στο Καστελόριζο στο πλαίσιο μιας συναυλίας.Εκεί πέφτει σε πρωθυπουργικό διάγγελμα και η συναυλία ματαιώνεται.Ακολουθούν σκηνές πανικού στο μικρό νησί».
Παράλληλα έχει γυρίσει και ένα μουσικό ντοκυμαντέρ για τη Μεσόγειο. «Ο Πάνος Καρκανεβάτος μού το πρότεινε,στη ΝΕΤ θα προβληθεί.Ξεκινήσαμε από Κωνσταντινούπολη και φθάσαμε στο Γιβραλτάρ.Αυτά που συναντήσαμε στον δρόμο θα τα δείτε σύντομα. Ωδή στον Νότο».
«ΜΟΥΝΤΖΩΝΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ»
Οταν ο Κωστής Μαραβέγιας κατέβηκε στο Σύνταγμα μαζί με τους «Αγανακτισμένους» τελικά τι έκανε; Χειρονομούσε ή έβριζε;«Κατέβηκα και είδα τις μούντζες.Χιλιάδες μούντζες από τεντωμένα δάχτυλα.Και παρατηρούσα τα δάχτυλα.Χέρια ταλαιπωρημένα,χέρια εργάτη.Δάχτυλα μακριά αριστοκρατικά,λίγο γαλλικά και πιάνο,με ακριβά δαχτυλίδια πάνω.Δάχτυλα μαυρισμένα από διακοπές.Δάχτυλα με τατουάζ το εθνόσημο.Δάχτυλα ντυμένα με γάντια από καρφιά.Δάχτυλα με βρώμικα νύχια,δάχτυλα από φρέσκο μανικιούρ.Τρομαχτικό.Περίεργο θέαμα,δεν λέω.Εντυπωσιακό.Μετά πήγα σπίτι και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη για να πλύνω τα δόντια μου,λίγο προτού κοιμηθώ.Και άρχισα να μουντζώνω με μανία.Μούντζωνα τον καθρέφτη,αλλά φανταζόμουν ότι μούντζωνα τους φταίχτες.
Το ευχαριστήθηκα.Και ξαφνικά είδα εμένα να μουντζώνω εμένα.Πανικοβλήθηκα.Ξάπλωσα και αποκοιμήθηκα αρκετά αργά με χιλιάδες σκέψεις να στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου.Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μούντζωσα εμένα.Ευτυχώς δεν με είδε κανείς».
Δεκάδες χιλιάδες πάντως έχουν δει τον Κωστή Μαραβέγια με το συγκρότημά του,τους Μaraveyas Ιlegal,όλα αυτά τα χρόνια.Σε ανοιχτούς και κλειστούς χώρους.Και ο ίδιος εκεί πάνω αεικίνητος και με απίστευτη ενέργεια.Λες και δεν τον αγγίζει τίποτε.Να τραγουδάει και να ιδρώνει πάνω στη σκηνή.«Συνεχίζω να κάνω έρωτα όσο συχνά έκανα.Ερωτεύομαι με το ίδιο πάθος και την ίδια ένταση.Αναπολώ αυτούς που μου λείπουν με την ίδια νοσταλγία.Θαυμάζω τη φύση και τη ζωή με την ίδια φλόγα.Βλέπω ποίηση παντού γύρω μου.Μπορεί βέβαια να είμαι ένας αφελής χαζορομαντικός τύπος.Χωρίς συνείδηση και χωρίς ενοχές για ό,τι συμβαίνει.Ισως να έχω μοιάσει στον θείο που προανέφερα.Ισως όμως να είναι όντως έτσι η ζωή και αυτή η φύση μας.Θέλω να αναδεικνύω τις αυτονόητες μικρές χαρές σε μοναδικά μεγάλα θαύματα.Οπως τα πεφταστέρια τον Αύγουστο.Αρκεί να κοιτάξεις ψηλά».
ΠΟΤΕ & ΠΟΥ
Ο Κωστής Μαραβέγιας με το συγκρότημά του εμφανίζονται στις 12 και 13 Σεπτεμβρίου,στο πλαίσιο του Αrk Festival,στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων.To πρόγραμμα έχει ως εξής:
Locomondo, Βurger Ρroject, Φοίβος Δεληβοριάς,Λεωνί- δας Μπαλάφας,Πάνος Μουζουράκης, Ska Βangies (πρώτη ημέρα) και Μonika, Μaraveyas Ιlegal,Νατάσα Μποφίλιου, Ιmam Βaildi, Gaudi.Περισσότερες πληροφορίες στο www.
arkfestival.gr