Να γράψω κι εγώ κάτι για τον Θεόδωρο Λαδά. Όχι για τον αντιδήμαρχο ή τον πετυχημένο στη δουλειά του. Να γράψω ότι πρέπει να ήταν από τους λίγους ανθρώπους που όσα κι αν είχε στο κεφάλι του δεν σου μετέδιδε το πρόβλημά του αλλά έπαιρνε κι άλλα πάνω του, κομμάτι από τα δικά σου προβλήματα. Να γράψω ότι ήταν από την μικρή εκείνη μειοψηφία ανθρώπων που ακόμα κι όσοι κατά βάθος θα ήθελαν να έχουν κάτι να του προσάψουν, δεν έβρισκαν την ευκαιρία και ούτε είχαν το σθένος να αντιμετωπίσουν το χαμόγελό του, την πάντα καλή διάθεσή του, αλλά και την διάθεσή του να βοηθήσει. Τον αγαπούσαν φίλοι και αντίπαλοι, από όποιο μετερίζι βρισκόταν μαζί του ή απέναντί του.
Τυχαίνει να έχω φίλους στον ασφαλιστικό κλάδο στο Αγρίνιο και μου λένε ότι ουσιαστικά ήταν εκείνος που βρήκε τα στελέχη και τον τρόπο ώστε αυτή η δουλειά να ανθίσει στην περιοχή, πριν πέσει κι αυτή θύμα κρίσης και παλινωδιών.
Αλλά το πιο σημαντικό μαζί του είναι ότι, όσα χρόνια τον γνώριζα, δεν άκουσα κάτι από αυτά τα γνωστά βιτριολικά που λέγονται στον τόπο μας, ειδικά για όσους ασχολούνται με τα κοινά. Ακόμα και οι πιο μικρόψυχοι από το είδος, από όλους εμάς δηλαδή, δεν τον πιάναμε στο στόμα μας για κακό.
Και να πεις ότι δεν ασχολήθηκε με πολλά ή ότι δεν ανέλαβε ευθύνες; Άλλο τίποτε. Αλλά ο κ. Θεόδωρος είχε αυτή τη αύρα του ανθρώπου που μπαίνει στο καφενείο και όλοι θέλουν να του μιλήσουν, όλοι τον θέλουν μαζί τους και όλοι τον θυμούνται μια ζωή να δουλεύει και να προσφέρει.
Ευτυχώς δεν τον παίδεψε ο θάνατος και οι φίλοι του-που από χτες του στέλνουν με κάθε τρόπο καλό κατευόδιο- θα τον έχουν πάντα ζωντανό και όρθιο στη μνήμη τους. Ακόμα και ο λόγος που προκάλεσε το αναπόφευκτο ήταν χαρακτηριστικός. Ήθελε να διορθώσει κάτι στο σχολείο εκεί κοντά που ζούσε. Αλλά η Ζωή αρχίζει και τελειώνει με μυστήριους τρόπους…
Γ.Σ.