Μάλλον αλλάζει το έθιμο με τα κάλαντα όπως αλλάζουμε και εμείς λόγω οικονομικών συνθηκών. Αυτό που παρατήρησαν πολλοί Αγρινιώτες από το πρωί είναι πως ο αριθμός των μικρών παιδιών που χτύπησαν το κουδούνι για τα κάλαντα ήταν αισθητά μειωμένος από ότι στο παρελθόν. Η εξήγηση φυσικά δεν μπορεί να αποδοθεί στα παιδιά αλλά στους γονείς που με τα διάφορα που ακούνε αποτρέπουν τα παιδιά τους από το να τηρούν, πια, το συγκεκριμένο έθιμο. Δεν είναι και λίγο άλλωστε να σκέφτεσαι το παιδί να γυρνάει στις γειτονιές κουβαλώντας χρήματα πάνω του με μια παρέα της ίδιας ηλικίας με αυτό. Παράλληλα, είναι και πολλοί οι γονείς που δεν θέλουν να παρεξηγηθεί η συμμετοχή του παιδιού τους στην όλη διαδικασία, για να μην γίνει συσχετισμός με την οικονομική κατάσταση που επικρατεί. Εν ολίγοις για να μην πει ο «κόσμος» ότι έχουν στείλει τα παιδιά για κάλαντα για να φέρουν «εισόδημα».
Αντίθετη από όλα τα παραπάνω η εικόνα στο κέντρο της πόλης, όπου μπορούμε άνετα να μιλάμε για την αποθέωση του «δώσε και μένα μπάρμπα». Παιδιά, έφηβοι, νεαρές κοπέλες με τα καλύτερά τους ρούχα, 25άρηδες και μεσήλικες ανά ομάδες κοινωνικές και άλλες πιο ετερόκλητες, όλοι μαζί με τρίγωνα, τουμπερλέκια, κλαρίνα και μάλλον αγριεμένο ύφος περιδιάβαιναν το πρωί το κέντρο «λέγοντάς τα» παντού. Παράλληλα οικογένειες συμπολιτών μας συν γυναιξί και τέκνοις είχαν πιάσει θέση στην κεντρική πλατεία οριοθετώντας το χώρο τους με τους άντρες να φυλάνε δια παν ενδεχόμενο και τις γυναίκες να πουλάνε μπαλόνια ή άλλα μικροπράγματα, παράλληλα με ένα παράξενο μίγμα από τράκα και κάλαντα.
Οι περαστικοί και οι μαγαζάτορες χωρίζονταν, δε, σε δυο κατηγορίες σε αυτούς που δυσανασχετούσαν με όλο αυτό το χαμό και σε εκείνους που λέγαν «δε βαριέσαι, μια μέρα είναι» αντιμετωπίζοντας το όλο θέμα με στωικότητα και όχι με θαλπωρή όπως παλιότερα. Προς το παρόν πάντως, δεν είχαμε κάποιο σοβαρό κρούσμα από κάποιες ομάδες αν και πολλοί το φοβήθηκαν όταν είδαν παρέες 18άρηδων να κινούνται ανά…εξάδες και να ψέλνουν ακατάσχετα τα κάλαντα. Άποψή μας; Ακόμη μια χρονιά μακριά από την αρχική έννοια του εθίμου και μια χρονιά πιο κοντά στον πλήρη εκφυλισμό του. Στον οποίο τη λύτρωση θα δώσει ο αφανισμός του, διότι οι εποχές άλλαξαν και δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε ότι είναι ακόμη 1985.
(Σημείωση του γράφοντος: Για να προλάβουμε ενδεχόμενα σχόλια, αποτυπώσαμε την εικόνα που όλοι έχουμε δει-όσοι τουλάχιστον θέλουν να δουν- χωρίς ανθρωπολογικές και κοινωνιολογικές αναφορές. Ελπίζουμε να εκτιμηθεί…)
Γ.Σ.