Εντάξει ας μην ασχολούμαστε με μικροπράγματα. Στο βίντεο φαίνεται το δημαρχείο της Μυτιλήνης με τον καγκελάριο της Αυστρίας να κοιτάει απορημένος τους δημοσιογράφους από κάτω που σπρώχνονται και φωνάζουν και κάποιο παράπονο έχουν. Μερικοί έχουν μείνει απέξω και έχουν περάσει κάποιοι ημέτεροι, έτσι για να συνηθίζει κιόλας το σύστημα. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κουνάει το δάχτυλο και λέει “με τέτοια συμπεριφορά δεν πρόκειται να έρθετε πάνω”…
Δεν είναι τίποτε αυτά. Πταίσματα είναι. Αν φανταστείς ότι πήγαν για ¨”αυτοψία” οι δύο άνδρες στο νησί και φορτώθηκαν άρον-άρον σε τέσσερα(!) διαθέσιμα καράβια, μέσα σε χρόνο ρεκόρ, επτά χιλιάδες άνθρωποι να πάνε στον Πειραιά κι από κει να γίνουν σταδιακά πρόβλημα κάποιου άλλου, το επεισόδιο μπροστά στο δημαρχείο είναι ως μη γενόμενο. Προσπαθούμε βέβαια να καταλάβουμε γιατί ο Τσίπρας δεν ήθελε να δει ο Αυστριακός το αληθινό πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση και δεν μας βγαίνει. Από ντροπή ή μήπως γιατί με 600 άτομα(πρώτη φορά…στα χρονικά)της Frontex καθ’ οδόν, αν καταλάβουν οι ξένοι τι ακριβώς συμβαίνει εδώ, θα έχουμε καινούριο πρόβλημα;
Και πάλι, κι αυτό πταίσμα είναι. Από το πρωί διαβάζω το άρθρο του Γιώργου Στρατόπουλου στο protagon.gr και δεν το πιστεύω:
“Την 4ετία 2008-2011 το κράτος χρειάστηκε για μισθούς και κοινωνικές παροχές 40 δις περισσότερα απ’ όσα θα χρειαζόταν, αν πάγωνε τις αντίστοιχες δαπάνες στο επίπεδο του 2007. Δεδομένου ότι οι σχετικοί λογαριασμοί αποτελούσαν από το 69% (2008) έως το 79% (2011) των συνολικών πρωτογενών δαπανών του ελληνικού δημοσίου, είναι εύλογο να θεωρήσουμε ότι τα 52,2 δις των πρωτογενών ελλειμμάτων της 4ετίας διοχετεύτηκαν κατά κύριο λόγο στις αυξημένες δαπάνες για μισθούς και κοινωνικές παροχές. Γι’ αυτό και δεν δικαιολογείται ο χαρακτηρισμός «επαχθή και επονείδιστα» για τα δάνεια που συνομολογήθηκαν προκειμένου να χρηματοδοτηθούν αυτές οι δαπάνες. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα παρατήρησε εδώ κι ένα παράδοξο:
Το 2007 οι μισθοί του δημοσίου ήταν ικανοποιητικοί. Ικανοποιητική ήταν και η γενική αίσθηση για τις αποδοχές των περισσότερων συνταξιούχων, όπως επίσης και η κατάσταση στα νοσοκομεία και την Υγεία. Μπορεί να απείχε πολύ από το ιδανικό, ωστόσο δεν εμφάνιζε εικόνα αποσύνθεσης και κρίσης. Το 2011, όμως, όλοι αισθανόμαστε φτωχότεροι, περικομμένοι οι μισθοί και οι συντάξεις του δημοσίου και 12 αντί για 14, ενώ τα νοσοκομεία αντιμετωπίζουν σοβαρά λειτουργικά προβλήματα. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι το 2011 το κράτος ξόδεψε 8 δις περισσότερα σε σχέση με το 2007 για μισθούς, συντάξεις και δαπάνες υγείας!”
Χαλάλι τους. Κάποιοι ήταν-και είναι-μάγοι της προπαγάνδας και της “επικοινωνίας”.
Γ.Συμψηρής