Με αρκετή δόση τραγικής ειρωνείας ένα σύμβολο της πόλης και κυρίως της περιοχής του Σιντριβανιού πέρασε στη λήθη. Το παράξενο και εντυπωσιακό αναρριχητικό φυτό που ήταν συνυφασμένο με την ιστορία και την αισθητική ίσως τις μόνης πλατείας της πόλης με πράσινο, δεν υπάρχει πια.
Το χάλασε, άθελά της ασφαλώς, μια παρέα ηλικιωμένων από τους δεκάδες που βρίσκουν κάθε μέρα καταφύγιο στην πιο όμορφη ίσως μικρή πλατεία της πόλης, τη μόνη που έχει τον στοιχειώδη ίσκιο που έπρεπε να είναι εκ των ων ουκ άνευ σε μια από τις πιο καυτές πόλεις της χώρας.
Το φυτό που λεγόταν «Πασχαλιά» ή «Σταφύλι της Πασχαλιάς» είχε ένα μύθο που το περιέβαλε. Λεγόταν ότι η ρίζα του έπιασε απέναντι, εκεί που σήμερα είναι η ΔΕΗ (όπως αναφέρει ο γνωστός ερευνητής της τοπικής ιστορίας, Αριστείδης Μπαρχαμπάς) και πέρασε υπόγεια όλον αυτό το χώρο για να φτιάξει τον ίσκιο του στο Σιντριβάνι.
Εκείνα τα χρόνια εκεί ήταν το σπίτι της οικογένειας Ξυνόπουλου που είχε μέλη της, με την ιδιότητα του δημόσιου λειτουργού, επιστήμονα, βουλευτή και θεμελιωτή του Μεταλλευτικού Δικαίου στην Ελλάδα, τον Γεώργιο και του ανώτατου δικαστικού τον Νικόλαο. Και οι δύο ήταν στη Επιτροπή που είχε αναλάβει να διοικήσει την πόλη μετά την αποχώρηση των Γερμανών και κατά την είσοδο σε αυτή του ΕΛΑΣ, κάτι που έγινε αναίμακτα και ομαλά.
Η περιοχή κάτω από το σημερινό δημαρχείο λεγόταν Καριές και από το σημερινό «σιντριβάνι» και τις αποθήκες Παπαστράτου μέχρι τα όρια της Ντούτσαγας αποτελούσαν τη μια κεντρική είσοδο της πόλης. Η άλλη ήταν από το μέρος του Αγίου Δημητρίου προς τη σημερινή κεντρική πλατεία.
Όλα αυτά έφτασαν σε ένα τέλος εποχής με την απώλεια της Πασχαλιάς στο Σιντριβάνι. Η παλιά γενιά που την μεγάλωσε τελικά την έστειλε στη λήθη, χωρίς να το θέλει(ποτέ δεν το θέλει άλλωστε). Ο πειρασμός να γράψουμε ότι «έσπασε τον κορμό της καθώς πήγαινε να καθίσει λίγα μέτρα πιο πέρα» είναι μεγάλος, αλλά θα αδικήσει την λύπη που κατέλαβε την παρέα των ηλικιωμένων που τους έλαχε να δουν να χάνεται η Πασχαλιά. Επίσης, θα αδικήσει και πολλούς αγώνες που έγιναν για να μην αλλάξει φυσιογνωμία η πλατεία στις αναπλάσεις που έλαβαν χώρα στην περιοχή από την εποχή που γύρω δεν υπήρχαν παρά ελάχιστα σπιτάκια και φυσικά καμιά πολυκατοικία.
Αλλά ο χρόνος είναι αμείλικτος. Η Πασχαλιά έσπασε από τον χρόνο και όχι από πρόθεση γιατί τίποτε δεν κρατάει για πάντα, όλα αλλάζουν. Και μαζί αλλάζουν οριστικά και οι γενιές που μας πρόσφεραν ότι βρήκαμε εμείς οι νεότεροι. Και τα καλά μέσα από κόπους και αγώνες και τα άσχημα μέσα από ανεπάρκειες και αγκυλώσεις.
Γ.Σ.
Οι φωτό όπως τις ανέβασε Αγρινιώτης χρήστης του facebook
Oι φωτ’ο