Μια μητέρα φοιτητή στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας έστειλε στο agrinionews.gr την παρακάτω επιστολή για δημοσίευση. Τη δημοσιεύουμε όπως τη λάβαμε χωρίς να αλλάξουμε ούτε ένα σημείο στίξης γιατί δεν θεωρούμε ότι δικαιούμαστε να παρέμβουμε στο παραμικρό. Κάτω όμως από το κείμενό της έχουμε μια-δυο παρατηρήσεις μας.
“Είμαι μητέρα φοιτητή που σπουδάζει στο τμήμα διαχείρισης περιβάλλοντος.Σας παρακαλώ μέσα από την καρδιά μου αφήστε τα παιδιά μας να τελειώσουν τη σχολή τους μέσα σε ένα πανεπιστήμιο αναγνωρισμένο διεθνώς όπως είναι της Πάτρας.Είμαστε από τη Θεσσαλονίκη και έχουμε δώσει το αίμα μας για να σπουδάσει το παιδί μας.Τουλάχιστον να έχει αντίκρισμα το πτυχίο του.Θα ξέρετε και σεις πολύ καλά ότι το πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας δεν το ήξερε κανείς και χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα.Ξέρετε όλοι ότι τελειώνοντας μια τέτοια σχολή που δεν την γνωρίζουν έξω δε θα μπορεί κάποιο παιδί να κάνει μεταπτυχιακό.Ο δήμαρχός σας για το μόνο που νοιάζεται είναι να μη χάσει τη χρυσή κότα. χωρίς να ενδιαφέρεται για το μέλλον των παιδιών μας.Αφήστε λοιπόν τον πόλεμο με τα νεύρα μας.Είναι κρίμα.”
Παρατηρήσεις από το agrinionews.gr:
Ειλικρινά το τελευταίο που θελήσαμε ποτέ να κάνουμε ήταν να παίξουμε με τα νεύρα γονιών που έδωσαν το αίμα τους για να σπουδάσει το παιδί τους. Eίδατε ότι εν μια νυκτί ιδρύεται τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας(όπου κανένας δεν λέει ότι πρόκειται για ανύπαρκτο ίδρυμα)που ήταν να καταργηθεί μαζί με το ΠΔΕ. Η τελευταία πόλη που κρατά ομήρους παιδιά είναι το Αγρίνιο αφού είναι, ίσως, η μόνη πόλη όπου έχουν καταγγείλει οι ΝΤΟΠΙΟΙ τις ίδιες τις δομές και την προοπτική του Πανεπιστημίου τους! Ίσως και παγκοσμίως.
Ποτέ κανένας Αγρινιώτης δεν γύρισε να ρωτήσει φοιτητή ή γονιό, γιατί αφού “δεν το ήξερε κανείς το Πανεπιστήμιο και δεν είχε επαγγελματικά δικαιώματα” γιατί το δήλωσαν αρχικά στο Μηχανογραφικό. Υπό αυτή την έννοια μάλλον αδικείτε και τις τοπικές αρχές γιατί σίγουρα οι φοιτητές στην πόλη του Αγρινίου δεν ήταν ποτέ χρυσή κότα. Μάλλον ήταν ένα σημείο ασκήσεως πολιτικών και πλειοδοσίας γενναιοδωρίας που δεν απαντάται και τόσο σε πόλεις σαν την Πάτρα ή τα Γιάννενα των δεκάδων χιλιάδων φοιτητών. Ίσως γι’ αυτό σήμερα δεν μπορεί να αποδείξει κανείς την αναγκαιότητα του να μείνουν οι σχολές εδώ.
Το Αγρίνιο μεγάλωσε και έφτασε να είναι η 9η πόλη στη χώρα με ρυθμούς τρομακτικούς αγοραπωλησίας γης, με τρελή αντιπαροχή και εσωτερική μετανάστευση. Τη σκυτάλη πήραν τα δάνεια και οι εργολάβοι τη 15ετία 1994-2009 ξεπούλησαν οικοδομές και διαμερίσματα. Στις 80-90 χιλιάδες που έφτασε η πόλη μας η παρουσία 800-1100 φοιτητών δεν ήταν ποτέ η κρίσιμη μάζα. Γι’ αυτό και δεν νιώθουμε ότι εκμεταλλευτήκαμε ποτέ τα παιδιά που μας τίμησαν με το να σπουδάσουν στην πόλη μας και τους γονείς που μάτωσαν για να γίνει πράξη το όνειρό τους.
Ευχόμαστε ότι καλύτερο για τα παιδιά όλων όσων διάλεξαν την πόλη μας να σπουδάσουν. Το Αγρίνιο είναι από τις πιο αδικημένες πόλεις της χώρας και σαν τέτοιο ποτέ δεν θέλησε να βιώσουν την αδικία γονείς και παιδιά.