Την εβδομάδα που πέρασε είχαμε δύο από αυτά τα γεγονότα που σίγουρα δεν είναι συνηθισμένα αλλά που δίνουν τροφή για σκέψη. Το πρώτο, η περίπτωση των παράτυπων μεταναστών από το Πακιστάν στην Πάλαιρο, όπου κουράστηκαν να περιμένουν μέσα στη κακοκαιρία τον δουλέμπορο και πήραν τον αριθμό 112 που γνώριζαν ότι είναι για έκτακτη ανάγκη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή φώναξαν την αστυνομία και το λιμενικό! Δεν ξέρω πόσοι Έλληνες τον ήξεραν αυτόν τον αριθμό και πόσοι τον χρειάστηκαν ή και θα προλάβουν να τον χρειαστούν όσο ακόμα θα είμαστε σε αυτή την Ένωση.
Οι άνθρωποι που θέλησαν απλά να περάσουν και να φύγουν από την Ελλάδα τον ήξεραν πάντως, όπως ήξεραν και ότι ρισκάρουν τα λεφτά τους και τη ζωή τους στα χέρια αδίστακτων ανθρώπων, ξένων και Ελλήνων. Αυτή η διαδικασία όμως δεν έχει μόνο αθώους διερχόμενους και κυνηγημένους πρόσφυγες. Έχει και διάφορους επικίνδυνους όπως εκείνος ο καταζητούμενος για εγκλήματα και σφαγές στη Συρία που πρόσφατα τον έπιασαν στο Βέλγιο να έχει περάσει από την Ελλάδα με πλαστό διαβατήριο. Πόσες ειδήσεις διαβάσατε το καλοκαίρι σε τούτο το site για ανθρώπους από εμπόλεμες περιοχές αλλά κι από μη εμπόλεμες όπως το Πακιστάν ή το Μπαγκλαντές π.χ που πιάστηκαν στο Άκτιο ή βρέθηκαν σε ένα αμάξι στην Αμφιλοχία ή περιφερόταν στον Αστακό; Και πόσες φορές δεν ακούσατε διαφόρους να λένε «γιατί τους σταματάμε; Αφού να περάσουν και να φύγουν θέλουν και να γίνουν πρόβλημα κάποιας άλλης ευρωπαϊκής χώρας…». Πρόσφυγες και διωγμένοι μαζί με τυχοδιώκτες και σφαγιαστές, όλοι χωρίς έλεγχο κρυμμένοι, χωρίς ερώτηση κάποια ερώτηση. Κι όλα αυτά να λέγονται και να θεωρούνται κι ανθρωπιστικά.
Η δεύτερη είδηση έχει να κάνει με ένα τροχαίο που συνέβη όχι σε δρόμο, αλλά στο… προαύλιο στα Παπαστράτεια εκπαιδευτήρια. Ένας 50χρονος όπως οδηγούσε το μηχανάκι του έπεσε και τραυματίστηκε υπό συνθήκες που ακόμα δεν έχουν αποσαφηνιστεί. Το ερώτημα είναι τι ήθελε σε ένα προαύλιο ένα μηχανάκι. Η απάντηση είναι ότι τα προαύλια έχουν μηχανάκια όχι μόνο τα Σάββατα που έγινε το συγκεκριμένο συμβάν αλλά και τις άλλες μέρες. Τα απογεύματα που παίζει κόσμος και έχει προπονήσεις και σε μερικά σχολεία ακόμα και τις ώρες που έχει μάθημα! Όπου χωράει μηχανάκι στην περίφραξη του χώρου και στις πύλες δεν υπάρχει περίπτωση κάποια στιγμή να μην δεις να κυκλοφορεί κάποιο ανάμεσα σε παιδιά και αθλούμενους. Όπως ακριβώς και στην πόλη όπου μπορεί να ανέβει και δεν υπάρχει μπάρα, τελικά θα ανέβει. Και θα παρκάρει ή θα κάνει βόλτα ή θα μαρσάρει.
Το κακό είναι ότι και οι δύο παραπάνω αξιοσημείωτες ειδήσεις μάλλον τείνουν να θεωρούνται μια κανονικότητα πια. Ανάθεμα αν προβλημάτισαν κανένα πέραν μερικών χαβαλέ σχολίων . Στη χώρα που κατοικεί ο πιο ελεύθερος λαός στον κόσμο που μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και μετά τραβά ξανά μανά προς τη δόξα.
Γ.Σ.