Χθες παρακολούθησα την παράσταση “από Πρώτο Χέρι” στο Μικρό Θέατρο. Βλέποντας την παραπάνω αφίσα μου προξενούσε η θεματική το ενδιαφέρον της: Μια ρετρό φωτογραφία με μια εικόνα που θύμιζε κάτι από την περιοχή μας.
Τη φευγαλέα υπόσχεση στον εαυτό μου ότι κάποια στιγμή θα πάω να τη δω την πραγματοποίησα χθες.
Όταν τελείωσε η παράσταση συνειδητοποίησα ότι ήταν από τις πολύ λίγες που εξέταζαν ενδελεχώς το Αγρίνιο από κοινωνιολογικής και ιστορικής άποψης. Η τελευταία με αντικείμενο την τοπική ιστορία του Αγρινίου που θυμάμαι πριν από αυτή είναι η Μεγάλη Παρασκευή 1944 που είχε ανεβάσει το 2ο Λύκειο 10 χρόνια περίπου.
Αν και κοινωνιολογικά έκανε ανατομία συγκεκριμένα στις τάξεις των καπνεργατών και των αγροτών παραγωγών καπνού, ιστορικά κάλυψε όλο το φάσμα του καπνεργατικού ζητήματος.
Η σμίκρυνση της ιστορίας των απλών ανθρώπων-εργατών-αγροτών πότε συντεταγμένα στην ιστορία πότε απροσδιόριστα στο χρόνο αποδόθηκε από τις ηθοποιούς με τρόπο ανατριχιαστικά αληθινό: Πολύ απλά άλλοι θυμήθηκαν ή άλλοι έμαθαν τις απίστευτες σκληρές συνθήκες ζωής προηγούμενων δεκαετιών των αγροτών-καπνεργατών σε ένα αφιλόξενο πάντα κράτος.
Και όλοι θυμήθηκαν το τέλος αυτής της εποχής που αποδόθηκε από την παράσταση στην παροχολογία που παρέλυσε την αγροτική παραγωγή και στην εκμετάλλευση των μεταναστών.
Εδώ βέβαια υπάρχει μια διαφωνία με την έννοια ότι ο ίδιος ο δυτικός βιομηχανικός τρόπος ζωής και όχι μόνο μεμονωμένα γεγονότα εξαφάνισαν τον …”Homo agroticus” από παντού, όχι μόνο από το Αγρίνιο και τον έκλεισε στους 4 τοίχους. Ακόμα και ο Γερμανός η Αμερικάνος farmer φωτογραφίζεται με τις αγελάδες του στα..ράντζα του εκτελώντας τις εργασίες συστηματοποιημένα με το πάτημα ενός κουμπιού.
Όσο για τα ιστορικά γεγονότα συνδυάστηκαν με απόλυτη ακρίβεια και καλύψαν τα πάντα γύρω από το καπνεργατικό ζήτημα. Αναδιάταξαν δε το χώρο ενός σπιτιού καπνοπαραγωγού με την αυλή και τον κρεμασμένο καπνό .Αγροτικού σπιτιού που πετάχτηκε κυριολεκτικά στη λήθη των γιγάντιων πολυκατοικιών και των σφραγισμένων πέτρινων σπιτιών που ψυχορραγούν σε ακάλυπτους χώρους του αστικού τοπίου.
Όπως και να έχει τελειώνοντας η παράσταση συνειδητοποίησα ότι μου υπενθύμισε κατάμουτρα τι κρύβονταν πίσω από το μαντήλι μιας γιαγιάς ή πίσω από τα σκαμμένα από το χρόνο και τις συνθήκες ζωής πρόσωπα ηλικιωμένων ανθρώπων με άσπρα μαλλιά που τώρα πίνουν τον καφέ τους στις πλατείες της πόλης μας η αλλού έχοντας στο μάτι τους μια περίεργη μελαγχολία.
Η παράσταση έριξε μια αυλαία στο Αγρίνιο του χθες: Μας αναβίωσαν τις μνήμες , κρυμμένες κάτω από την προβλέψιμη καθημερινότητα της πόλης , περασμένες ανεπιστρεπτί:Αυτό ακριβώς μας παραπέμπει συνειρμικά στην πρεμιέρα ενός νέου αύριο με τους όρους μιας νέας εποχής και τις ιδιαιτερότητες της. Αύριο που εμείς το εκλαμβάνουμε αντιτίθετο στην εύκολη καιροσκοπική προτροπή μερικών σε ανέργους να γυρίσουν στην αγροτιά χωρίς κανένα σχέδιο και κυρίως ξεχνώντας το λόγο που οι ίδιοι ή οι πρόγονοι τους εγκαταλείψαν τους αγρούς. Λόγο που μας το υπενθύμισε πολύ καλά η θεατρική παράσταση. Η θύμηση αυτή ας εκλειφθεί πρεμιέρα ενός νέου Αύριο
Απαραίτητη προϋπόθεση σε αυτό ένα καλό updating στη τοπική συλλογική μνήμη και η παράσταση αυτή αποτέλεσε μια καλή αφορμή. Για αυτό και τη συστήνω ανεπιφύλακτα να την παρακολουθήσετε. Αξίζει τον κόπο.
Περισσότερα για τις ημερομηνίες και ώρες προβολής εδώ
Λ.Υ.