- Το τι μας επεφύλασσε η περασμένη Τετάρτη- 18 Απρίλη 2012, ας την κρατήσουμε την ημερομηνία- άμα σας πει κανένας ότι το «περίμενε», θα είναι πολύ ψευταράς και Πινόκιο και η μύτη του θα ξεκινάει από το γήπεδο και θα φτάνει ως το Μπούμπστο!.. Η αλήθεια είναι ότι μια βαριά συγκίνηση την φοβόμαστε, απλά περιμέναμε να ήταν αξιοπρεπής, ότι μάλλον θα επικυρώνονταν το διαζύγιο με την (αυτοαποκαλούμενη) «Σούπερ Λίγκα», αλλά τουλάχιστο με ψηλά το κεφάλι. Ξεκινήσαμε να συνειδητοποιούμε διαφορετικές συγκινήσεις , από το σφύριγμα του Α’ ημιχρόνου, όταν μαζί με τον …γνωστό άγνωστό σας του agrinionews, Π.Κ. στύβαμε τα μυαλά μας να θυμηθούμε από πότε ο Παναιτωλικός πήγαινε διάλλειμα στ’ αποδυτήρια με +2-0… Ολοκληρωμένη συγκίνηση το σκορ, το απίστευτο ακόμα και επί «μικρής» ομάδας και όχι της «βαριάς φανέλλας» του Άρη 5-1. Πέντε φορές τινάχτηκαν «χέρια ψηλά» στο γκοοοολλλ. Φρόντισαν για την εκδήλωση της συγκίνησης με δάκρυ κορόμηλο τα χημικά της ΕΛ.ΑΣ. πίσω από το πέταλο και υψώθηκαν σαν αραιή κάπνα ανάμεσα στους νοτιοανατολικούς προβολείς. Απέναντι , την ώρα της διακοπής, μια μοναχική «συγκίνηση» προσωποποιημένη στην κοπελίτσα, που προσπερνάει επιτελείς και «κατώτερους» της Αστυνομίας, παρατηρητή και λοιπά «στελέχη»…
- O Κόσμος, ανύποπτος για τις εκπλήξεις της βραδυάς, δε συνέρρευσε πολύς ετούτη τη φορά. Τα εκδοτήρια δε μάζεψαν τις μεγάλες ουρές.. Οι γύρω δρόμοι με αραιή , συγκριτικά, προσέλευση. Και: .. Ναι κυρίες και κύριοι, σας… αποκαλύπτουμε τη «φωλιά» από όπου ξεκίνησαν και μπήκαν γύρω από τους «Αρειανούς» οι «χακήδες» Πατρινοί των ΜΑΤ – οι ίδιοι μάλλον που πρωτοενεπλάκησαν, όταν σκοτείνιασε πλέον στις …χημικές ενώσεις, στην Προυσσιωτίσσης και Νικηταρά. Λίγο πιο πάνω, επίσης σας… αποκαλύπτουμε ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα σημεία της Χώρας- τουλάχιστο τις μέρες οπότε παίζει ο Παναιτωλικός Αγρίνιο. Έρημη, απροσπέλαστη η στενή οδός Βλοχού, πίσω από το βόρειο «τοίχο» με τη νέα είσοδο προς «μικτή ζώνη», αποδυτήρια και τα σχετικά. Οι περίοικοι θα νοιώθουν πιο «ασφαλείς» και από τους ένοικους της Αθηναϊκής Ηρώδου Αττικού, ενώ μπαλκόνια- ταράτσες εξακολουθούν να έχουν θέα στον αγωνιστικό χώρο… άσε που το χημικό δεν πρέπει να’ φτασε κει πάνω. Εσωτερικά , όμως, το γήπεδο, παρά τον κρισιμότατο και τελευταίας «εντός» παρουσίας αγώνα, δε γνώρισε πολυκοσμία. «Κόπηκαν 3.014 εισιτήρια»- ακούσαμε καλά;…
- Μικρό χρονικό άλμα, αρκετά λεπτά μπροστά και… ορθά αναγνωρίσατε, ο Λουίτζι. Τέτοια εικόνα του ήθελα καιρό να αναρτήσω. Μόλις θα απομάκρυνε τη μπάλλα ή θα σούταρε ελεύθερο, θα λέτε και πού’ ναι η μπάλλα (οέο!..) θα ξαναλέτε. Το τόπι παίζεται κανονικότατα τουλάχιστο 40- 50 μέτρα μακριά… καμία σχέση ή προσδοκώμενη απειλή για την εστία του. Ο οποίος , όμως, Λουίτζι , δεν κάθεται στιγμή, ούτε καν στις μικροδιακοπές του ματς. Οι κάμερες είναι στραμμένες αλλού, τρεις χιλιάδες και βάλε (3.014 για να το εμπεδώσουμε) ζευγάρια μάτια το ίδιο και ο τερματοφύλακας της Ομάδας, κάνει ασκήσεις, μίνι γυμναστικές… Οι συνάδελφοί του αίλουροι στα δάση, τις σαβάνες σταματούν, τεμπελιάζουν… ο Λουίτζι ποτέ!…
- Οι 80- 85 , αν μας βγήκε σωστά το μέτρημα οπαδοί του Άρη στα βορειοανατολικά, στο χώρο του πάλαι ποτέ «κλουβιού» φιλοξενουμένων. Όλα προϊδέαζαν… χμμμ, κι εδώ διαφορετικά. Οι «Αρειανοί» φιλοξένησαν , παρά τις απαγορεύσεις της ΕΛ.ΑΣ. , Παναιτωλικούς Οπαδούς στο «Βικελίδης», εδώ η ΠΑΕ προθυμοποιήθηκε να δώσει κοντά στα 250 στους Θεσσαλονικείς, η Θ.6 δεν είχε λόγο να μην ανταποδώσει τη φιλοξενία στους «Super -3», όλα καλά κι’ ανθηρά λοιπόν. Οι Παναιτωλικοί Οπαδοί την Ομάδα τους (μας) οι Σαλονικιοί τη δική τους, λογική, ανεκτικότης, μια χαρά ψυχραιμία, χαλαρό κορδόνι σεκιουριτάδες κι όλα τα ωραία. Τώρα τι, πως, γιατί , κάπου στο 36- φεύγα λεπτό ξεκίνησε τζέρτζελο στη «μικρή» … δεν αντελήφθημεν εμείς από δώθε κ. πρόεδρε. Το ίδιο εκπλάγου έμειναν και οι παίχτες και αντί να κοιτάνε αυτοί, αυτούς …κοίταζαν οι αυτοί, αυτούς… οι κάτω τους πάνω, κοντολογής οι παίκται έγιναν θεαταί κ. πρόεδρε. Η συνέχεια σε ολίγα καρέ και χωρίς τις ηχητικές υποκρούσεις με παθητικές λιμπιντικές προτροπές εκατέρωθεν (πώς τα λέω ο επιστήμων!…). Μια ουσία είναι ότι μπούκαραν οι χακήδες, από τη «φωλιά» που είδατε παραπάνω. Δεύτερη ουσία είναι πως από το 2-0 και πέρα …άσε μετά το 3-0 τα παιδιά της Σαλόνικας, δεν άντεχαν ούτε να κοιτάνε προς το χόρτο. Δεν ξέρουμε τι λέγαν μεταξύ τους… που να δείτε όμως τι έγραφαν οι φίλοι τους της «Super -3» σε οπαδικά φόρουμ. «Τι είναι αυτά τα χάλια ρε κοπρόσκυλα;;;;» … βρήκαμε μετά δυσκολίας ένα του… κατηχητικού, συγκριτικά με άπειρα άλλα που «ανέβαιναν» εκείνη την ώρα. Τρίτη ουσία, κανα τέταρτο πριν την κανονική λήξη οι Σαλονικιοί είπαν «πάμε να φύγουμ’ απ’ αυτή την Πόλη» (μάλλον όχι έτσι ακριβώς, μα να μη δείξω ότι ξέρω στίχους του Σωκράτη Μάλαμα κ. πρόεδρε;..) και τέταρτη ουσία η χημεία της συγκίνησης …τι να ξαναλέμε.
- To μόνο που τονίζω σε τούτη την παράγραφο είναι ότι μέχρι και η φωτ. μηχανή άργησε να πάρει χαμπάρι και να εστιάσει στα γκολ του β’ ημίχρονου. Να αρχικά (…ίσως σκέφτηκε… βρε!… γκολ ο Χαριστέας;…βρε;…) πιάνει μόνο τον Ν. Λαζαρίδη του Άρεως …μπροστά η μπάλλα, πίσω αυτός… στα δίχτυα η μπάλλα… που πας ωρέ δόλιε Καραμήτρο , αυτός. Τεσπά, ήρθε στα συγκαλά της έπιασε καλύτερα τα επόμενα… Μεταξύ μας τράβηξε και τα δυο πρώτα …από κε θα’ παθε το σοκ. Τώρα γιατί ανεβάζω κι εγώ γκολ, αφού μια χαρά κι επαγγελματικά τα αποτύπωσε και τά’ δωσε ο Γιώργης ο Δερβίσης;.. Έ;.. Μα γιατί θέλω να τα βλέπω!.. Ξανά… Ακόμη και το ακυρωμένο!…
- Α!.. Τα των συνεντεύξεων- δηλώσεων: Στο επιτέλους …ξαναγίναμε μια ωραία ατμόσφαιρα (πραγματική… όχι του Ντίνου Ηλιόπουλου με τα πεθερικά..) να τρεις απίθανες παιδικές φατσούλες , ανάμεσα στο τσούρμο των Συντακτών. Να και ο κ. Μασάδο, με το μεταφραστή και τον υπεύθυνο Τύπου του Άρη – ας ανοίγουμε το πλάνο και στους συνεργάτες των πρωταγωνιστών, δεν κακό!.. Μόνο σε ένα , εκτός από τα περίεργα για μας Πορτογαλικά μας θύμισε ο κ. Μανουέλ το συνάδελφο και συμπατριώτη του Φερέϊρα του ΠΑΟ, από την ίδια θέση αρχές Γενάρη. Μακροσκελέστατος , αλλά «στακάτος» … ένα , δύο, τρία… πολλά λόγια…αλλά …ναι, δηλώσεις!.. Κοντά δέκα λεπτά ,μπορεί και περισσότερο, μίλησε… πλην λακωνικότατος , μπρος στα σχεδόν… εικοσιπέντε του κ. Ζεσουάλδο. ΚΑΙ προσγειωμένος ΚΑΙ ορθολογιστής. «Δε βλέπω να με κυνηγούν φαντάσματα» απάντησε σε ερώτηση ψιλο- παγίδα, να βγει και καμια είδηση, περί διαιτησίας. ΟΚ , συμπλήρωσε τα παράπονά του ,φυσικά, αλλά χωρίς «μανιέρες» και … Φερεϊριές. Έναντι αυτών, ο Γιάννης Νταλακούρας μίλησε αρχικά μόλις κανα 30ρι δευτερόλεπτα. Και το όλον , μαζί με τις ερωταποκρίσεις, άντε δύο λεπτά. Απόδειξη ότι κάποιος μπορεί να πυροβολήσει προς πολλούς στόχους μέσα σε ενενήντα δευτερόλεπτα, όπως και μια ομάδα , μπορεί άξαφνα να δει τι ωραία που είναι να βάζει πέντε γκολ σε 90 λεπτά συν τόσο, συμπεριλαμβανομένης της διακοπής. Τώρα , εμάς μας το’ χε θυμίσει ο Χρήστος ο Στούμπος «παιδιά , κλείστε τα κινητά…». Ωστόσο , όπως μίλαγε ο κώουτς για την Ομάδα, χτύπησε το δικό μου στη μουσική του «Ήρωες άπαρτα βουνά, ήρωες με δώδεκα ζωές…» (Μ. Δημητριάδη, στιχοι Στ. Βακάλης , μουσική Νοτ. Μαυρουδής – να εμπεδώνω κι εγώ). Το’ κλεισα με την ταχύτητα του φωτός στα μούτρα όποιου μου τηλ. , αλλά …Γούρι!.. Λες;… Περιζήτητος κατόπι στη «μικτή» ο πλέον αουτσάιντερ αλλά ξεκάθαρα MVP Γιάννης Πασσάς. Σε άλλη γωνία μετά , πάλι ο Γ. Νταλακούρας να μπαίνει τόσο δα μετά το 5-1 στα ζόρια του Κυριακάτικου ΟΑΚΑ, αφού κι ο Συνάδελφος από τη Nova συνέχιζε εργασία βάζοντας μπρος το «pregame» με τον Παναθηναϊκό. Στο άσχετο, πετάχτηκα κι εγώ και ρώτησα τον κώουτς «αν αντιλαμβάνονταν το ματς με τον Άρη ως τη σημαντικότερη, ως τώρα επιτυχία στην καριέρα του». «Όχι, αποτελεί δυστυχία για μένα ότι ο Παναιτωλικός βρίσκεται σε αυτή τη θέση» είναι η συμπύκνωση της απάντησής του. Αυτό , στο σχολειό , το μαθαίναμε ως «ουκ εά καθεύδειν…». Καλό είναι!.. Στο μεταξύ, συγνώμη κι από δω Συνάδελφε του «συνδρομητικού» για την ψιλοχαλάστρα… είπαμε …χωρίς εμάς θα απειλούνταν με ανεργία οι μοντέρ!…
- Και τώρα κρατάμε αναμνήσεις: Στυλό, ενδεκάδες, κινητά, νεράκια, τσιγάρα (..Πατέρα δεν τα κάπνισα όλα εγώ… είναι και του Π.Κ. από δίπλα… χε χε!.. καρφί!…) τα τελευταία της σεζόν στο γήπεδό μας. Σκοτεινή αργότερα πολύ , η πάντα με «φύλαξη Ηρώδου Αττικού» οδός Βλοχού- το λεωφορείο του Άρεως βάζει μπρος και μέσα υποθέτω βάσιμα ότι δεν επικρατεί η «ωραία ατμόσφαιρα». Πολύ χρήσιμο μετά … έν τέταρτον γύρου γηπέδου απόσταση, το Pancafé για κανά δυο ρουμάκια και κουβέντα με φίλους ως αργά και τόσο. Να κι άλλο Παναιτωλικό τσούρμο, με εργαζόμενα παιδιά στο μπαρ. Για ορισμένα, μαζί με την ποδοσφαιρική σεζόν, τελειώνει κι ένας κύκλος δουλειάς.
Συγκίνηση η Τετάρτη, είπαμε…
Θ.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ VIDEO