Πανηγύρι πρόσφατο: 350 μαύρα μπουκάλια «Τζόνι». 100 ευρώ η φιάλη. 4 ευρώ η μπύρα! 3 ευρώ η πορτοκαλάδα! 1700 άτομα, το αδιαχώρητο και τα λεφτά… αλεμούρια που λέγαμε και στο σχολείο. Και χτες άλλο και αύριο άλλο. Κι όλους μαζί μας βρήκαν τα πανηγύρια ξημερώματα την ώρα που ψηφιζόταν το μνημόνιο κι τσακωνόταν ποιος είναι πρόεδρος. Όσους δεν τους πήρε ο ύπνος σαν τον εικονιζόμενο. Και να διερωτώμεθα που θα πάει αυτή η κρίση.
Ως εκ των παραπάνω θα ήθελα να ρωτήσω τον υποκριτή Έλληνα, εμού συμπεριλαμβανομένου: Την είδατε την κ. Γαϊτάνη (εδώ) στην ολονύχτια διαδικασία; Φόραγε μια μπλούζα με μια μοδάτη κοπέλα με μολότωφ και το σήμα της αναρχίας. Πρέπει να προσέξεις πολύ για να δεις ότι δεν πρόκειται για… κανονική αναρχκή κοπέλα αλλά για μοντέλο από αυτά που ντύνονται ότι προστάξει ο στυλίστας. Δεν θέλω να κατακρίνω τη νκ. Γαϊτάνη που διάλεξε κάτι γιαλαντζί αναρχικό. Αντίθετα θέλω να υποστηρίξω την πρωτοβουλία της διότι στο φινάλε η κ. Γαϊτάνη έχει ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη αν δεν κάνω λάθος. Δηλαδή είναι στον στίβο της καθημερινότητας, έχει επάγγελμα, είναι στον ιδιωτικό τομέα, δεν είναι του κομματικού σωλήνα και δεν δουλεύει στο δημόσιο κάνοντας επανάσταση με κρατικά λεφτά. Δικαιούται να πιστεύει λοιπόν ότι όλα αυτά πρέπει να καούν. Τα παράγει, είναι δικά της κι αποφασίζει να τα κάψει ή να τα παραδώσει στην κοινοκτημοσύνη. Μαγκιά της.
Τι δουλειά, όμως, είχε και έχει σε ένα κόμμα που ο αρχηγός του κατάλαβε ότι μόνο στο ευρώ και με έναν παραγωγικό ανθρώπινο καπιταλισμό μπορούμε να σωθούμε; Και όλοι μαζί τι δουλειά έχουν να προσπαθούν να πείσουν ότι μπορούν να αλλάξουν την Ελλάδα όταν δεν μπορούν να αποφύγουν να κοιμούνται στα έδρανα από τα καψώνια μιας κυρίας που μιλάει σαν δασκάλα δημοτικού;
Εκλογές; Ε, και; Πάλι και πάλι. Και με μνημόνιο και χωρίς κα με δεδηλωμένη και χωρίς και με συνεργασίες και συνασπισμούς και με 118 και με 222, οι αριθμοί δεν μετράνε. Δεν εκπλήσσουμε κανέναν πια. Ακόμα και οι κακοί ξένοι μας κατάλαβαν και περιμένουν την επόμενη υπερπαραγωγή μας…
Υ.Γ. Θα κρατηθώ να μην επανέλθω σε όσα απίθανα έχουν ειπωθεί στον έρημο τόπο των σχολίων σχετικά με το προχτεσινό θανατηφόρο τροχαίο. Ακόμα κι αυτό το θέμα σε τούτη τη χώρα δεν αντέχει σε συζήτηση και κριτική. Ακόμα και το ποιος εμπλεκόταν αναφερόταν κατά το δοκούν. Δεν υπάρχει ελπίδα…
Γ.Συμψηρής