Πέρσι, τέτοιο καιρό ήταν, που ο Παναιτωλικός προετοίμαζε τη φιέστα, έχοντας κερδίσει άνοδο με πρωτιά στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Τότε που όλα ήταν ωραία. Με το όνειρο που είχε γίνει πραγματικότητα, με την προοπτική που δημιουργούσε η παρουσία της ομάδας στα μεγάλα σαλόνια, με τη γλυκιά προσμονή να δούμε –επιτέλους- στο Αγρίνιο αγώνες Super League. Όλα αυτά έπρεπε τότε να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι η πραγματικότητα που έρχεται…
Θυμάμαι στο φιλικό – φιέστα με τον Πανιώνιο, που οι μπουλντόζες περίμεναν με ανυπομονησία να πιάσουν δουλειά. Να γκρεμίσουν ότι παλιό υπήρχε, να ανοίξουν το δρόμο στη νέα πραγματικότητα με τα απαιτούμενα για την υποδοχή της έργα. Θυμάμαι και εκείνη την τεράστια μακέτα πίσω από το κάτω τέρμα, που προϊδέαζε για το τι θ’ ακολουθήσει.
Δεν ξέρω αν εκείνη η μακέτα (από μουσαμά φτιαγμένη, αν θυμάμαι καλά) υπάρχει σε κάποια αποθήκη ή βρίσκεται ήδη σε χωματερή. Αν υπάρχει, θα ήταν χρήσιμο να φροντίσει κάποιος να διασωθεί. Πιθανώς ν’ αποτελεί το σημαντικότερο σύμβολο της σύγχρονης εποχής του Παναιτωλικού. Και του Αγρινίου.
Το τόξο που δημιουργούσε το σκέπαστρο της υπό κατασκευή κερκίδας, έδινε την αίσθηση αψίδας, που διαβαίνοντάς την έμπαινες στη νέα εποχή. Στο αύριο. Εκείνο το σημείο που οι παλιότεροι θυμούνται τον ευκάλυπτο και τους «όρθιους», τώρα αποκτούσε άλλη διάσταση.
Εκεί απ’ όπου παλιότερα είχαν ελπίδα να παρακολουθήσουν την ομάδα οι άφραγκοι πιτσιρικάδες ή όσοι τέλος πάντων μετά βίας «έβγαιναν» να αγοράσουν το πιο φθηνό εισιτήριο. Εκεί που ο (ασυντήρητος και εγκαταλειμμένος) πέτρινος μαντρότοιχος δεν άντεξε και κατέρρευσε μια βροχερή βραδιά κάπου στη δεκαετία του ’90. Που δεν υπήρχε δυνατότητα να αντικατασταθεί και πρόχειρα ο χώρος περιφράχθηκε με λαμαρίνες. Και δίχτυ να μην σπάνε οι μπάλες τα τζάμια των απέναντι σπιτιών, πριν κατηφορίσουν την Προυσιωτίσσης…
Τη θυμάμαι πολύ καλά την εικόνα του τόξου που ένωνε, λες, τη μεγάλη και τη μικρή εξέδρα, πατώντας απ’ τη μια άκρη στην άλλη. Την αψίδα που σε τόσους συμβολισμούς μπορούσε να σε οδηγήσει.
Και έγιναν τόσα έργα σ’ αυτό το γήπεδο. Έργα που ποτέ δεν φανταζόμασταν. Μόνο ένα δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί τούτη τη χρονιά. Δεν το επέτρεψαν οι καταγγελίες, η πολεοδομία, τα αυτόφωρα: ΤΟ ΣΚΕΠΑΣΤΡΟ δεν μπήκε ακόμα στη θέση του.
Δεν ξέρω αν θα μπει ποτέ. Δεν ξέρω αν θα περάσει κανείς την αψίδα που εκείνη η μακέτα υπόσχονταν. Δεν ξέρω αν ο Παναιτωλικός θα τη διαβεί. Αν θα περπατήσει ποτέ σ’ εκείνο το δρόμο που κατηφόριζε προς την καρδιά της πόλης και έδειχνε τόσο όμορφος…
O Ξερόλας