Κορυφώνεται το δράμα του Λαού του… φιλημένου από τον Θεό, που τον κατοικούν οι πιο έξυπνοι, πιο όμορφοι και πιο αξιοπρεπείς άνθρωποι στη γη, ένα δράμα που συμπυκνώνεται στο αν θα πάρουμε ή όχι(πολλά) δανεικά, να μην ξεχνιόμαστε ποιο είναι το ζουμί. Διότι αν δεν χρειαζόμασταν δανεικά και κάλυψη στρατιωτική δεν θα ήμασταν αναγκασμένοι τόσα χρόνια να καθόμαστε να ακούμε αυτούς τους αηδιαστικούς Φράγκους, τους άσχετους με τον δικό μας «ψυχισμό», που έλεγε κι μια ψυχή κάποτε.
Αλλά ας όψεται η ανέχεια και εκείνοι σαν τον Πανούση που εξηγούν ότι έτσι και πέσει χρεοκοπία και στείλει κάποιος από απέναντι-όχι πολλούς-300 χιλιάδες πρόσφυγες το μαγαζάκι έκλεισε αν δεν μας δώσουν βοήθεια οι μεγάλες δυνάμεις. Άρα διακυβεύονται πολλά και από αυτά ελάχιστα είναι στο χέρι μας και στο σπαθί στη άκρη του.
Πάντως υπάρχει ομόνοια δεν μπορεί να πει κανείς. Δεν συμφωνούμε τι μετράνε οι δημοσκοπήσεις των διαπλεκόμενων εταιριών(να μην ξεχνιόμαστε)και τι αποτυπώνει το 47,9% σε αυτές. Δεν συμφωνεί καν ο Παπαδημούλης με την Ζωή αν το χρέος, ως όλο επονείδιστο και απεχθές και επαχθές, αφήνει κάτι να διαπραγματευτεί ο Τσίπρας. Δεν συμφωνούμε καν αν θα είναι καταστροφή η αλλαγή νομίσματος. Ο Άδωνις λέει ότι οι γυναίκες μας θα γίνουν όλες πλύστρες και εταίρες και ο Ξυδάκης λέει ότι 200 χρόνια η Ελλάδα… μεγαλούργησε με δραχμή!
Η πιο σωστή κουβέντα που άκουσα τον τελευταίο καιρό είναι ότι «χρεοκοπήσαμε ακριβώς όπως πλουτίσαμε». Το έγραψε ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος επικαλούμενος το βιβλίο του Τάκης Παππά “Λαϊκισμός και Κρίση Στην Ελλάδα”, καθηγητή συγκριτικής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Εκεί εξηγεί ότι είναι μύθος ότι οι πολιτικοί εκμαύλισαν τον λαό. Εκείνος μαύριζε όποιον σοβαρό έβλεπε κι έκανε τούμπες με τους λαϊκιστές κάθε μορφής. Και κυρίως ζήταγε: «Μόλις κατάλαβε ότι το κράτος είναι διαθέσιμο προς πλιάτσικο και πως οι θεσμοί είναι κουρέλια, ο λαός μας δεν έκατσε να περιμένει τις εκλογές, ούτε περίμενε το λαϊκισμό του πολιτικού προσωπικού για να ακολουθήσει. Βγήκε στους δρόμους. Τη δεκαετία του ’80 έλαβαν χώρα στην Ελλάδα 4.471 απεργίες, δηλαδή σχεδόν δύο κάθε εργάσιμη ημέρα. Για δέκα χρόνια. 7,3 εκατομμύρια Έλληνες έλαβαν μέρος σ’ αυτές τις απεργίες, και σχεδόν από 92 εκατομμύρια εργατοώρες χάθηκαν εξαιτίας τους, (…)αυτές οι απεργίες δεν ήταν αμυντικές, τη δεκαετία του ’80 ο λαός δεν υπερασπιζόταν κεκτημένα δικαιώματα. Αυτό το κύμα διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων, που σήμερα έχει περάσει ελαφρώς στη λήθη, ήταν η εκρηκτική διαδικασία που κατοχύρωσε τα κεκτημένα δικαιώματα που απολαμβάνουν μέχρι σήμερα μικρές ή μεγάλες ομάδες του πληθυσμού, από τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ και το υπόλοιπο Δημόσιο, μέχρι τους συνταξιούχους των ευγενών ταμείων και τους εργαζόμενους στα 130 κλειστά επαγγέλματα της χώρας. Τότε κατοχυρώθηκαν οι κατακτήσεις κάθε υποομάδας που ζητούσε ένα κομμάτι του κράτους για τον εαυτό της.(…)Όποτε εμφανίζονταν πολιτικές δυνάμεις που προσπαθούσαν να περάσουν μεταρρυθμίσεις ο λαός τις έκοβε, τις απέρριπτε, τις αποδοκίμαζε και τις σταματούσε, είτε με διαδηλώσεις και πολιτική πίεση, είτε στις κάλπες. Αυτό ήταν το μοντέλο: Απεργίες κι εκλογές. Έτσι κάνει κουμάντο ο λαός μας εδώ και 40 χρόνια. (…)Από το 2008 μέχρι το 2011, δε, στις τέσσερις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου που χτυπήθηκαν από την κρίση, έγιναν συνολικά 24 γενικές απεργίες. Μία έγινε στην Ισπανία. Δύο στην Πορτογαλία. Πέντε στην πιο ανήσυχη Ιταλία. Και στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα έγιναν δεκαέξι»
Τέλος να πούμε χρόνια πολλά για το ηλιοστάσιο που έχει σήμερα κορύφωση και για τη Γιορτή του Πατέρα. Αν είστε Πατέρας και σας είπε κάποιος χρόνια πολλά σήμερα σκουντηχτείτε. Πρέπει να είστε ο μοναδικός. Η γιορτή δεν τιμάται στην καθ’ ημάς Ανατολή…
Υ.Γ. Ντροπή. Τέτοια χώρα που έχουμε, αντί οι δικαστές να πάνε να πιάσουν τους κακούς και τους μαφιόζους κάθονται κι ασχολούνται με ποδοσφαιρικούς παράγοντες…
Γ.Σ.