Πριν από δυο μέρες βρέθηκα σε ένα… υγειονομικού ενδιαφέροντος(!)κατάστημα που το έχει φίλος. Έχει σημασία το γεγονός πως το έχει φίλος για την εξιστόρηση…
Ενώ καθόμουν ήσυχα κάπου παραδίπλα μετρώντας λογαριασμούς που δεν έχω να πληρώσω, η συζήτηση στο διπλανό τραπέζι κατέληγε στο ότι ο ένας εκ των τριών που συμμετείχε είχε εντελώς λάθος πληροφόρηση για ένα πασίγνωστο και τραγικό συμβάν στην περιοχή μας. Στα χέρια του κρατούσε το smartphone του, το οποίο όπως ήταν συνδεδεμένο στο facebook πιθανότατα του μετέφερε μπαρούφες και συνωμοσιολογίες από αυτές που μας καταδυναστεύουν. Μόλις ο ήρωας της καθημερινότητας κατάλαβε πως κάτι λάθος έχει διαβάσει από κάποιον λάθος πληροφοριοδότη, έπρεπε κάπως να αποδράσει οπότε είπε στην παρέα του απολογούμενος: «Α, στο Agrinionews το διάβασα μωρέ»…
Αυτό έφερε μεγάλη κατανόηση στην ομήγυρη. Ένας άλλος ήρωας της καθημερινότητας πλειοδότησε: «Έλα μωρέ με τα μ… και τα site τους, όλο ψέματα γράφουν, άσε που από παντού τα παίρνουν», κλπ, κλπ…
Τυγχάνει την συγκεκριμένη είδηση να την έπιασα από το ξεκίνημα της και ήξερα ότι δεν ήταν αλήθεια πως το Agrinionews είχε γράψει ανακρίβεια πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, αντίθετα από την πρώτη στιγμή διασταύρωσε την πληροφορία. Πιο πολύ με εξόργισε όμως η απαξίωση του δεύτερου περήφανου Έλληνα για κάτι που δεν το ξέρει πως λειτουργεί καν.
Δεν είναι πρωτοφανές. Ενώ η κυβέρνηση δίνει μια μάχη για τις τηλεοράσεις λες και είμαστε στη δεκαετία του ’90, όταν, χωρίς δίκτυα, η ενημέρωση ήταν αποκλειστικά τηλεοπτική, πολλοί ενημερώνονται για χρόνια από ΜΜΕ σαν ετούτο, όπου δεν δίνουν ούτε ένα σεντ, ενώ χρησιμοποιούν και το βήμα του για να εκφραστούν. Νομίζουν ότι εδώ είναι κάτι σαν τους Times όπου υπάρχουν οι πόροι για τη δημοσιογραφία που εκείνοι θα έφτιαχναν αν είχαν τρόπο. Θέλουν ταχύτητα, ρεπορτάζ, άποψη, τιμιότητα, κατανόηση και μαχητικότητα. Είναι μια χαρά αναγνώστες αλλά αν τους πειράξεις κάτι δικό τους θυμούνται ότι «όλα τα site κάποιον εξυπηρετούν».
Δεκάδες συμπολίτες μας στέλνουν μηνύματα που είναι για μήνυση με την IP τους φόρα παρτίδα, ενώ κάποιοι βάζουν σκοπό της ζωής τους να διώξουν την άποψη που δεν τους αρέσει. Μου λένε οι άνθρωποι που διαβάζουν τα μηνύματα και τα φιλτράρουν πως μοιάζουν κάποιοι να μην ξέρουν πως μόλις θα γράψουν τη λέξη «μαλ…» το σχόλιό τους κόβεται. Απλά πρέπει να τα πουν κάπου. Πίσω από τα πληκτρολόγιό τους- και σε κοινή θέα για τις Αρχές- τσακώνονται με κάποιον που δεν θα μάθει ποτέ πόσο βράζουν μέσα τους, ως ζηλωτές. Θα πάνε και μια επιστολή στην εφημερίδα με άλλο όνομα, θα γράψουν κάτι από ένα άλλο mail, θα ανοίξουν έναν λογαριασμό ψεύτικο για να έχουν να λένε, πάλι σε κοινή θέα, αν χρειαστεί να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους.
Προσωπικά, κανόνισα να διαβάζω μόνο τα σχόλια που δεν κόβονται και που κρίνουν οι υπεύθυνοι πως έχει κάποια χρεία η θέση τους. Για τους υπόλοιπους, λυπάμαι αλλά μιλούν με κάποιον που αγνοεί την ύπαρξή τους. Συχνά τα παιδιά μου λένε «Γιάννη ένας που δεν σε χωνεύει έστειλε πάλι κάτι βρισίδια, νομίζοντας ότι μιλάει με σένα, θες να το δεις;». «Μπα, δεν θα πάρω. Δεν μπορώ να φτιάξω ζωή να ζήσει κάποιος. Κάντε εσείς πως τον ακούτε. Μπορεί να χρειάζεται απλά αγάπη και στοργή».
Ξαναγυρίζω στην σύντομη ιστορία, πιο πάνω. Ο φίλος(γι’ αυτό ανέφερα πιο πάνω ότι έχει σημασία αυτή η ιδιότητα)ιδιοκτήτης με πρόλαβε πάνω που είχα αρχίσει να σφίγγω το ποτήρι του νερού στα χέρια μου, παρασυρμένος από την κακή μέρα. Μου θύμισε χαμηλόφωνα ότι δεν τα λένε επίτηδες για τα τοπικά ΜΜΕ, όλοι λίγο-πολύ έτσι νομίζουν. Εντάξει τότε, δεν τρέχει τίποτε. Παραλίγο να χαλαστώ με τρεις συνανθρώπους μου που προσπαθούν να μάθουν την αλήθεια μέσα σε ένα χάος από μουτζαχεντίν που λένε ψέματα.
Άστο να περάσει. Πως μπορείς να μεταπείσεις μια κακομαθημένη και πλανεμένη κοινωνία γεμάτη από ανθρώπους που έπεσαν από τα σύννεφα;
Γ.Συμψηρής