Έχει περάσει αρκετός καιρός από τον υποβιβασμό του Παναιτωλικού και η αγωνία όλων στο Αγρίνιο για την επόμενη μέρα καλά κρατεί. Με την ομάδα να κοντεύει σχεδόν να…μηδενίσει από ρόστερ και τις διαθέσεις του κ.Κωστούλα να έχουν γίνει γνωστές με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, το αύριο μόνο ευοίωνο δε φαίνεται αυτή τη στιγμή.
Δίσεκτο έτος το 2012 κι όλα στραβά κι ανάποδα πήγαν στον Παναιτωλικό. Όπως όλοι θυμούνται, η κατρακύλα της ομάδας ξεκίνησε από τις αρχές του νέου έτους. Το 2011 είχε κλείσει με τον καλύτερο τρόπο. Με επική πρόκριση στο AEL F.C. Arena επί της Λάρισας και τους αγρινιώτες στα ουράνια με το μέλλον να φαντάζει λαμπερό. Σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Και ξεκίνησε το «μούτζωμα» και η αντίστροφη πορεία στις 4 Γενάρη. Με τον Παναθηναϊκό εντός που οι αντίπαλοι ισοφάρισαν στα χασομέρια…Γνωστά σε όλους αυτά, όπως και η συνέχεια.
Θα μου πείτε γιατί κάθομαι και τα αναφέρω; Προληπτικός είμαι σε κάποια πράγματα και δεν το κρύβω. Όσο «τρελά» και αξέχαστα ξηγήθηκε το 2011 τόσο γκαντέμικα και «φρικαλέα» ξηγήθηκε το 2012. Πέρυσι τέτοια εποχή ακόμα ψήναμε αρνιά και ήμασταν με τα…κοψίδια στο στόμα και σε «άλλη διάσταση» εκστασιασμένοι απ΄τον ιστορικό θρίαμβο της ανόδου και του πρωταθλήματος, φέτος ούτε για… κόλλυβα δεν έχουμε όρεξη. Πέρυσι τέτοια εποχή όλοι οι παίκτες μηδενός εξαιρουμένου ήταν ήρωες, φέτος οι περισσότεροι έγιναν αποδιοπομπαίοι τράγοι. Πέρυσι τέτοια εποχή όλοι τρέχανε να σφίξουνε το χέρι του Τεννέ, του Κωστούλα, του Μπελεβώνη, του Μπεσίνη και των υπολοίπων, φέτος ο Τεννές παρακολουθεί πλέον από μακριά τα τεκταινόμενα, ο Κωστούλας δηλώνει φευγάτος και οι υπόλοιποι είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν τον πρόεδρο με τον κόσμο να τους καταλογίζει μεγάλες ευθύνες για τον υποβιβασμό. Πέρυσι- τέλος- τέτοια εποχή κάναμε όνειρα τρελά για μεγαλεία, σουπερλίγκες, ευρώπες, παιχταράδες που θα ερχόταν, φέτος ουδείς γνωρίζει τι θα ξημερώσει.
Πώς αλλάζουν οι καιροί… Και πόσο εύκολα…και σύντομα. Μέσα σε ένα χρόνο. Κι όταν μάλιστα ακούς και τον Κωστούλα να δηλώνει ότι θέλει όσο τίποτε άλλο να απαγκιστρωθεί από το ίδιο του το δημιούργημα, τότε αν μη τι άλλο οι περσινές εικόνες μοιάζουν πλέον πολύ μακρινές.
Παναιτωλικός είσαι και ποτέ δε χάνεσαι. Όταν κουβαλάς ογδόντα έξι χρόνια ιστορίας στην πλάτη σου και έχεις περάσει κι έχεις επιβιώσει από συμπληγάδες και Λαιστρυγόνες ανά τους καιρούς, δε μπορεί η απουσία του Κωστούλα –όσο σημαντική και να είναι- να σε αφανίσει σα σωματείο. Δε γίνεται. Θα πορευτείς, θες δε θες. Με τόσο κόσμο πίσω σου, αυτό είναι μονόδρομος. Η συνέχιση της ιστορίας και της διαδρομής του συλλόγου δηλαδή. Δε θα γίνει ο Παναιτωλικός ποτέ Χαλκηδόνα ας πούμε, που ελλείψει κόσμου αφανίστηκε εντελώς. Ούτε Ακράτητος, ούτε Δόξα Βύρωνα. Το θέμα είναι το πώς θα πορευτείς. Σε τι συνθήκες και με τι δυνατότητες. Βλέπετε, είναι οι υπάρχουσες συνθήκες τέτοιες που λιγοστεύουν τα ενδεχόμενα ίδιας λύσης, οικονομικά εύρωστης, αν τελικά ο Κωστούλας εμείνει κι επιμείνει στο «φεύγω».
Μια σκέψη που έκανα ήταν αν θα μπορούσε ο Παναιτωλικός να γίνει –αν τελικά δε βρεθεί κάποιος αγοραστής- εταιρεία λαϊκής βάσης. Βάζοντας κάτω τα δεδομένα το θεωρώ κομματάκι δύσκολο. Για να κάνεις μια ομάδα εταιρεία λαϊκής βάσης απαιτούνται κάποιες χιλιάδες φιλάθλων να τη στηρίξουν. Με δεδομένη τη χωρητικότητα του γηπέδου που δεν είναι και η μεγαλύτερη και τα οικονομικά ζόρια που τραβάει ο καθένας μας στις μέρες που βιώνουμε, το θεωρώ απίθανο. Βάζω μέσα τη χωρητικότητα γιατί δε γίνεται να είναι κάποιος μέτοχος σε μια ομάδα και να μην την παρακολουθεί κιόλας από κοντά. Οξύμωρο φαντάζει. Από την άλλη αν γινόταν αυτό, θα στηριζόταν σχεδόν αποκλειστικά σε αγρινιώτες και θα απαιτούνταν πάνω από έξι χιλιάδες μέλη που χωράει το γήπεδο για να ευδοκιμήσει η προσπάθεια. Μαθαίνω για παράδειγμα ότι ο ΌΦΗ την «ψάχνει» για κάτι τέτοιο, εταιρεία λαϊκής βάσης δηλαδή, και απαιτούνται λέει πάνω από δέκα χιλιάδες κόσμος να συνδράμει για να επιτευχθεί ένας τέτοιος σκοπός. Από την άλλη, πόσο εφικτό θεωρούταν στο σημερινό Αγρίνιο να βρεθούν κάποιες χιλιάδες αγρινιώτες που θα στήριζαν με ένα τέτοιο τρόπο την ομάδα καταθέτοντας κάθε χρόνο τον οβολό τους; Το ταβάνι νομίζω το είδαμε φέτος με τα 4.300 διαρκείας στην Α’ Εθνική. Και σε μια Β΄Εθνική και με τον κόσμο ξενερωμένο και απογοητευμένο, πέρα από την οικονομική κρίση, ελάχιστοι νομίζω ότι θα στήριζαν κάτι τέτοιο στον Παναιτωλικό, ακόμη κι αν το γήπεδο ήταν μεγαλύτερης χωρητικότητας.
Με αυτά και με αυτά νομίζω πως σιγά σιγά πρέπει όλοι οι φίλαθλοι του Παναιτωλικού να αρχίσουν να συνειδητοποιούν ότι η επόμενη μέρα δε θα είναι το ίδιο λαμπερή όπως μέχρι σήμερα. Ακόμη κι επενδυτής να βρεθεί (που δεν το αποκλείω να έχει βρεθεί κιόλας όπως έχω γράψει εδώ), θεωρώ πως θα είναι δύσκολο να είναι κάποιος που να έχει την… απλοχεριά που είχε μέχρι σήμερα ο Κωστούλας. Με μετρημένες κινήσεις θα πάει, χωρίς να έχει σκοπό να σκορπίσει τα χρήματά του. Θα μου πείτε, πόσα χρήματα απαιτούνται πλέον για να πρωταγωνιστήσει μια ομάδα στη Β΄Εθνική και να ανέβει ξανά στην άλφα; Σαφώς πολύ λιγότερα απ΄ότι πρόσφατα. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι λύθηκε και το πρόβλημα. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ πως είναι καλό στο Αγρίνιο όλοι να αρχίσουν να μπολιάζονται με την ιδέα μιας σαφώς πιο «λάιτ» επόμενης μέρας με τον πήχη χαμηλότερα απ΄ότι είχαμε μέχρι στιγμής συνηθίσει. Αν ο κόσμος μείνει στα μέχρι πρότινος δεδομένα και απαιτεί και του χρόνου ένα Παναιτωλικό κυρίαρχο και με πρώτο ρόλο, ελλοχεύει ο κίνδυνος να αποτύχει παταγωδώς κι ο επόμενος που θα αναλάβει, αν τελικά βρεθεί. Το χαμήλωμα του πήχη και η προσγείωση στην πραγματικότητα από τον ίδιο τον κόσμο ίσως βοηθήσουν τελικά τον ίδιο τον Παναιτωλικό να ξαναβρεί το δρόμο του πολύ πιο σύντομα απ΄ότι φαντάζει αυτή τη στιγμή. Και τελικά ποιος ξέρει; Μια δικαστική απόφαση μπορεί να αλλάξει όλα τα δεδομένα, γιατί, όπως λέει και η παροιμία, όσα δε φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή…
Να αλλάξουν προς το θετικό τα δεδομένα, εν έτη δίσεκτου 2012; Μπα…χλωμό το κόβω… Τελικά, πώς αλλάζουν οι καιροί…
Perry