Σαν σήμερα 21η Απριλίου 1967 η Δημοκρατία καταλύθηκε από μερίδα του στρατού με τανκς.. Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για αυτή την ημέρα, όπως και πολλά παρερμηνεύτηκαν(με τη λήθη δυστυχώς) στη πορεία.
Σε μια απόπειρα να θυμηθουμε μερικές σκοτεινές πτυχές εκείνης της εποχής συνδέοντας τις με το τόπο μας αναδημοσιεύουμε από το blog που μας διδάσκει τοπική ιστορία το agriniomemories.blogspot.com την παρακάτω εικόνα με εξόριστους συμπατριώτες μας στη Μακρόνησο το 1949. Μπορεί η συγκεκριμένη εικόνα να μην έχει σχέση με την 21η Απριλίου του 1967, η κατάσταση όμως που απεικονίζει συνεχίστηκε εως το 1974. Εμείς εκείνο που σίγουρα θέλουμε και απαιτούμε είναι ποτέ να μην ξανάρθουν τέτοιες εποχές διχόνοιας, που το κράτος ή συνάνθρωποι μας φτάνουν στο σημείο να αντιμετωπίζουν “στρατοπεδικά” όσους διαφωνούν:
agriniomemories.blogspot.com:
Δημήτρης Καρύτσας, Σπύρος Φύλακτος, Ντίνος Συγκούνας, Νίκος Βασιλόπουλος, Παλιούρας…μερικοί από αυτούς που πέρασαν από την “κολυμπήθρα του Σιλωάμ” για “ιδεολογική αναβάπτιση”…
Μία φωτογραφία που μου παραχώρησε η αγαπημένη μου εξαδέλφη
και σύζυγος του Δημήτρη Καρύτσα.
Την ευχαριστώ πολύ!!
Το στρατόπεδο «πειθαρχημένης διαβιώσεως» εγκαινιάστηκε το Νοέμβριο του 1948 από μια ομάδα 40 εξόριστων αντιστασιακών, που το Δεκέμβριο αυξήθηκαν σε 1000. Το καλοκαίρι του 1949, οι πολιτικοί κρατούμενοι στο «νησί της αναμόρφωσης», ξεπερνούσαν τις 10.000.
Τέλη Δεκέμβρη του 1949.
O χειμώνας ήταν σκληρός, έπεσε και χιόνι στο νησί, μας βάζουν την ημέρα να καθόμαστε κατάχαμα. Απαγορεύεται να βάλεις ένα κουρελάκι για να καθίσεις, ή μια πέτρα, για να μην είσαι καθισμένος μέσα στις λάσπες και το νερό. Απαγορεύεται κάθε κίνηση, απαγορεύεται να στρέψεις δεξιά η αριστερά. Εκεί υποχρεωμένος να βλέπεις προς μια κατεύθυνση, χωρίς να στρίβεις το κεφάλι. Και η παραμικρή κίνηση κολάζεται με ξυλοδαρμό. Το σώμα σου πιάνεται από την υγρασία και γίνεται ένα με τις λάσπες και τη γη.
Φαγητό μας δίνουν κάθε δεύτερη ή και κάθε τρίτη μέρα. Το φαγητό είναι δυο μπουκιές ψωμί και λίγα χόρτα, χωρίς λάδι….
…Μόλις νυχτώσει, μας βάζουν μέσα στα αντίσκηνα…όταν μας κλείνουν στ’ αντίσκηνα, μας χύνουν στην πλάτη πάνω από το σβέρκο νερό…
Κάθε βράδυ, κατεβάζουν κανα δυό στο φυλάκιο. Δε μας παίρνουν μαζί.
Παίρνουν πρώτα τον ένα κι ύστερα τον άλλον, αφού τελειώσουν με τον πρώτο. Οι βασανιστές εναλλάσσονται στο « έργο» τους, για να μην κουράζονται.
Την πρώτη θέση κατέχουν οι φάλαγγες, τα χτυπήματα στα άκρα, παντού. Αλλά και τα αδέσποτα χτυπήματα, κλοτσιές, κοντακιές, γροθιές, δε λείπουν. Στήνουν χορό γύρω σου και ουρλιάζουν. «απόψε θα την κάνεις, θα την κάνεις (τη δήλωση δηλαδή). Ήρωας δε θα βγεις από το Μακρονήσι.»…..
….Ο επικεφαλής αξιωματικός άρχισε τη διάλεξη…στο τέλος της ομιλίας, όμως σηκώνει το ποτήρι το νερό από το τραπέζι του, σαν είδος χαιρετισμού προς τους τραμπούκους που ωρύονταν. Αυτό ήταν το σύνθημα. Πέφτουν επάνω μας με ρόπαλα και ο καθένας αξιοποιούσε την πείρα των βασανιστηρίων της Μακρονήσου.
Ο Τατάκης βασανίζεται στο δρομάκι, μπροστά στα μαγειρεία. Ακούγεται πνιγμένος ο πόνος. Δεν ήθελε ο Μήτσος να βγάλει ούτε αχ, για να μη δώσει ικανοποίηση στους σαδιστές δήμιους.
Ο Κιουρτσής, ο Μποζαντζίδης, ο Πολύβιος βασανίζονται και εγκαταλείπονται αιμόφυρτοι στο δρόμο. Προς την απομόνωση. Ορισμένοι πετάγονται από το βράχο στη θάλασσα.
(αποσπάσματα από μαρτυρία Γιάννη Παλαβού).
