Με γλαφυρό τρόπο περιγράφει ο Αθανάσιος Δέμος τα κατορθώματα ενός αγρινιώτη λοχαγού ονόματι Τσιμπούκη στο ελληνοαλβανικό μέτωπο. Συγκεκριμένα αναφέρει:” Τη νύχτα της 27ης προς την 28η Οκτωβρίου (Κυριακή προς Δευτέρα) κοιμηθήκαμε με κάποιο αόρατο φόβο. Κατά τις 5.30 ακούσαμε κανόνια να χτυπούν μακριά. Μάλλον στην Κακαβιά. Πριν προλάβουμε να σηκωθούμε, άρχισε το ντουφεκίδι και το κροτάλισμα των οπλοπολυβόλων στο φυλάκιο και στα χαρακώματα πέρα στου Τσιορατά, στο Ταμπόρι, στη Δαμασκηνιά και σε όλη τη συνοριακή γραμμή της περιοχής Δρυμάδων.
Κάπου-κάπου ακουγόταν και όλμοι. Αργότερα ακούστηκε και ορειβατικό πυροβολικό. Τρέξαμε όλοι να προφυλαχτούμε στα υπόγεια, γιατί το χωριό βρισκότανε ανάμεσα στα δύο πυρά. Από τη μια οι Ιταλοί και από την άλλη ο ελληνικός λόχος. Ήταν κάτι το τρομερό για μας τα παιδιά. Το φυλάκιο συμπτύχθηκε γρήγορα, όπως είχε διαταγή. Ο λοχίας Τσιμπούκης (από το Αγρίνιο), όμως ήθελε να δώσει ένα καλό μάθημα στους φρατέλους του Μουσολίνι. Με το οπλοπολυβόλο του υποχωρώντας καταλάμβανε την κατάλληλη θέση κάθε φορά και προκαλούσε φθορές στο ιταλικό στράτευμα. Στο διάστημα από το φυλάκιο μέχρι το λάκκο του Αϊλιά βρέθηκαν αρκετοί Ιταλοί σκοτωμένοι. Έμεινε ολοζώντανη στη μνήμη μου η εξής εικόνα: Μετά από δύο ημέρες περπατώντας κάτω από τον Αϊλιά βρέθηκα μπροστά σε δύο Ιταλούς σκοτωμένους.
Ο ένας ήταν σαλπιγκτής και στο ένα του χέρι κρατούσε ακόμη την σάλπιγκα, όπως έμεινε ξερό. Το άλλο έμεινε μετέωρο προς τα επάνω προς το κεφάλι θέλοντας να πιάσει το τραύμα από τη σφαίρα που τον χτύπησε στο επάνω μέρος και τον άφησε νεκρό.”
http://ksipnistere.blogspot.gr/2012/10/40_7843.html