Όπως σε όλα τα πράγματα δεν υπάρχει μια απάντηση στο ερώτημα του τίτλου. Δεν συναντάνε όλοι αυτό που περιμένουν, άλλοι περιμένουν να αποθεωθούν και άλλοι περιμένουν κακό κλίμα και συχνά διαψεύδονται και οι δύο. Κι όπως μου έλεγε κι ένας υποψήφιος το πρωί στο ράδιο είναι μύθος ότι όλοι απαξιώνουν και λένε το περίφημο «ίδιοι είστε όλοι».
Βέβαια ο κόσμος έχει-πάνω κι από την περίφημη οργή-διαλέξει να μην πολυσυμμετέχει. Οι πάρα πολλοί υποψήφιοι που υπάρχουν, αρχικά αντιμετωπίστηκαν με χαβαλέ(γνωστό το ανέκδοτο ότι οι κάρτες τους μαζεύονται και αν έχεις διπλά την ανταλλάσσεις όπως κάναμε μικροί με τις «τύχες») και στη συνέχεια με πιο… λεπτό χιούμορ γιατί τελικά ο καθένας έχει κι από ένα συγγενή που κάπου «κατεβαίνει». Οι χώροι που εκπροσωπούνται είναι σχεδόν όλοι, οπότε προοδευτικά κάπως λειαίνεται το αρχικό συναίσθημα ότι «κατέβηκε και η κουτσή Μαρία για ψήφο». Το λένε οι πιο πολλοί αλλά όταν υπάρχει ακροατήριο κυρίως.
Μετά δεν είναι καθόλου ομογενοποιημένη και ενιαία η αντίδραση των νεότερων, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα. Όταν κάποιοι νέοι είναι αραχτοί στον καφέ ή εκεί που θεωρούν στέκι τους το χώρο, και δουν υποψήφιο σίγουρα θα ξινίσουν τα μούτρα. Σπάνια όμως είναι ξεκάθαρα εχθρικοί ή επιθετικοί. Υπάρχει ευγένεια η οποία πάει πακέτο με την απορία των πιο τσαμπουκαλεμένων, ασφαλώς, «γιατί ρε δεν τους πετάγατε τον καφέ, που θέλουν και ψήφο;». Στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις όμως τελικά ακούν αποδεικνύοντας ότι η ζωή στα social media δεν είναι η αληθινή, πιο πολύ μοιάζει με παλκοσένικο.
Σκληροπυρηνικές κατηγορίες πολιτών είναι οι θαμώνες ορισμένων «μπετοναρισμένων» καφενείων-ουζερί όπου έχουν επικρατήσει οι πιο αγανακτισμένοι ή πιο αντιευρωπαϊστές. Και οι ταξιτζήδες, ασφαλώς, που γυρίζουν όλη μέρα και «μεταφέρουν τον παλμό του κόσμου».
Ε, αυτός ο παλμός του κόσμου βγάζει οργή και πολλές φορές και καμιά κουβέντα παραπάνω αλλά αν τον πολίτη τον πλησιάσει κάποιος νεότερος ή κάποιος που έχει να πει πέντε πράγματα, αυτομάτως αλλάζει η στάση.
«Περίμενα πιο δύσκολο το να πω στον κόσμο ότι είμαι υποψήφιος», μου έλεγε κάποιος πρόσφατα. «Μπορεί ο κόσμος να έχει τρελαθεί και από τα οικονομικά και από τις διάφορες προπαγάνδες, αλλά δεν ισχύει ότι όλοι δεν θέλουν να ακούνε τίποτε».
Σίγουρα έχει διαφορά η αντιμετώπιση προς τους βουλευτές ή τους υπουργούς. Κι ο κόσμος όντως γενικεύει καμιά φορά. Σε τελική ανάλυση γιατί όχι; Η Ιταλία από το 60 και μετά έχει αλλάξει καμιά 100 κυβερνήσεις αλλά κρατήθηκε όρθια γιατί έχει αυτοδιοίκηση και δημόσιο το οποίο πάει μόνο του. Οι πολίτες ξέρουν ότι φτώχυναν αλλά και πάλι δείχνουν μια παράξενη ωριμότητα σαν να έχουν επίγνωση πραγμάτων που δεν τολμάνε να τους πουν οι «από πάνω».
Γι’ αυτό παρά τα….κατά τόπους μπινελίκια οι τοπικές εκλογές είναι κάτι το ξεχωριστό από τις άλλες δημοκρατικές διαδικασίες.