Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να μιλάμε για άλλη μια χρονιά βιωμάτων μακριά από το Πολυτεχνείο και για τα χτεσινοβραδινά με την προκήρυξη της πρωτοεμφανιζόμενης ομάδας που ανέλαβε την ευθύνης των δολοφονιών στο Ν. Ηράκλειο. Αλλά δεν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο αν δεν έχεις σκοπό να εκφραστείς με κοινοτοπίες και θεωρείς σημαντικότερο το να μην πέφτει λάδι στη φωτιά, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθούν το απόγευμα οι εκδηλώσεις του άγχους. Διότι είναι τόσο εύθραυστο το περιβάλλον, μέρα που είναι, μετά από όσα γράφτηκαν χτες (μετά την ανάληψη της ευθύνης στη… Ζούγκλα) και λίγες μέρες πριν την άλλη τραγική επέτειο της εποχής μας, που καλό είναι να αυτολογοκρίνεσαι πια κι ας αφήνεις το πεδίο ανοιχτό στους διαστρεβλωτές των πραγμάτων. Φυσικά αυτό είναι η αληθινή τρομοκρατία. Να φοβούνται σήμερα Κυριακή τα σοβαρότερα μυαλά να πιάσουν τα δυο θέματα και πολύ περισσότερο να φοβούνται μήπως και γράψουν κάτι που θα κάνει λάθος συνειρμούς.
Κάπου γράφτηκε ότι τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά. Για κάποιον που δεν έχει ψάξει ποτέ, ίσως. Για όποιον έχει ψάξει πολλές φορές είναι απλά μια αδικία σε σχέση με εκείνους που δεν χρειάστηκε ποτέ να ψάξουν γιατί είχαν προστατευμένο και εξασφαλισμένο τον βιοπορισμό τους. Αλλά είναι η εποχή που έχουν χάσει οι λέξεις το νόημά τους. Όταν μπορούν και συγκρίνουν το σήμερα με τη χούντα και το Πολυτεχνείο με την…ΕΡΤ τότε προτιμότεροι εκείνοι που σιωπούν.
Τρομοκρατία είναι για κάποιους να μην έχεις θέρμανση στο σπίτι, αλλά στην πολυκατοικία ενός φίλου μου είναι ένας πονηρός που έχει να πληρώσει 2 χρόνια κοινόχρηστα και ακόμα ανάβει καλοριφέρ, παρότι τον φίλο μου κλέβει και όχι τον Στουρνάρα.
Όχι, λοιπόν, τρομοκρατία είναι άλλο πράγμα. Τρομοκρατία είναι να σκέφτεσαι δυο και τρεις φορές τι θα γράψεις και τι θα πεις. Να μην έχεις καμιά διάθεση να σε βρουν δαρμένο ή σκοτωμένο και γι’ αυτό να σφυράς αδιάφορα και να αφήνεις τον δημόσιο λόγο στους “σωστούς”, σε αυτούς που “έχουν δίκιο” και είναι “με το λαό”. Τρομοκρατία πετυχημένη είναι εκείνη που οδηγεί στο να κάνουν κάποιοι τουμπεκί, όπως στη σημερινή Ελλάδα όπου άλλοι είναι λαλίστατοι και μπορούν να πουν ότι θέλουν και άλλοι το σκέφτονται δυο και τρεις φορές. Και φυσικά το μεγάλο ψέμα είναι ότι τρομοκρατούν μόνο οι έχοντες και τα συμφέροντα. Αυτό είναι όσο λάθος είναι και η πεποίθηση ότι τα κόμματα εκμαύλισαν τους συνδικαλιστές και τους διορισμένους. Μαζί έγιναν αυτά. Τα κόμματα και οι συντεχνίες γέννησαν το ένα το άλλο. Όπως και η κρατική τρομοκρατία με την τρομοκρατία των συμφερόντων, γέννησαν αυτό που ζούμε εδώ και πολλά χρόνια, που υπό μία έννοια είναι η εξισορρόπηση της απουσίας θεσμών και αξιοσύνης.
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι μια απόδειξη ότι κάποιοι μπόρεσαν κι έγιναν σεξιστές με τον… Βενιζέλο(σ.σ. και σε μένα αντιπαθή) και τον Κουβέλη αλλά δεν βρέθηκε κάποιος να τους λοιδορήσει όπως εξακολουθεί και γίνεται για χάριν τριών κυριών της πολιτικής. Βλέπετε “η τρομοκρατία δεν θα περάσει”! Εδώ γελάνε…
Γ.Σ.